Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Wollaton Hall i jego twórca

Gloger B.

Wiadomości Konserwatorskie

|

2018

|

Nr 53

45--54

PL

Położony na wyróżniającym się wzgórzu Wollaton Hall majestatycznie dominuje nad podmiejską dzielnicą miasta Nottingham. Charakterystyczna sylwetka, ozdobiona wieżami, ścianami szczytowymi z fialami jest ukoronowana średniowieczną bryłą, wyraźnie odcina się na tle krajobrazu i zapada w pamięć. Nie dziwi więc, że Wollaton Hall jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i niezwykłych budynków ery elżbietańskiej w Anglii. Budowę rezydencji rozpoczęto w 1580 r., a jej inicjatorem był lokalny magnat węglowy, Sir Francis Willoughby. Jego bogactwo, wysoka pozycja społeczna i pragnienie ugoszczenia monarchy stały się głównymi motywami podjęcia budowy. W celu zagwarantowania powodzenia tego przedsięwzięcia Sir Francis sprowadził najlepszych i najbardziej doświadczonych fachowców budowlanych z odległych części kraju. Wśród nich znajdował się Robert Smythson, który wcześniej pracował przy wznoszeniu tak znaczących rezydencji, jak Longleat House czy Wardour Castle w hrabstwie Wiltshire. W przypadku Wollaton Hall Robert Smythson odegrał jednak znacznie poważniejszą rolę i był odpowiedzialny nie tylko za koordynację poszczególnych dyscyplin budowalnych, ale również za projekt pałacu. W rzeczy samej to zręczność, z jaką Smythson połączył popularne trendy manieryzmu flamandzkiego z wpływami architektury francuskiej, włoskiej i rodzimymi tradycjami budowlanymi, pozwoliła stworzyć arcydzieło, które zapewniło mu uznanie go za pierwszego architekta w historii Anglii. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie jednego z najbardziej znaczących obiektów historycznych w Anglii jako symbolu architektury elżbietańskiej, a także przedstawienie sylwetki jego twórcy.

EN

Sited on a prominent knoll, Wollaton Hall majestically dominates the suburban area of Nottingham city. The distinctive skyline of the mansion adorned with towers, gables topped with finials is crowned with a mediaeval block that makes it stand out and sink into one’s mind. It is therefore not surprising that Wollaton Hall is one of the most recognisable and remarkable Elizabethan buildings in England. The construction of the residence began in 1580 by Sir Francis Willoughby, a local coal magnate. The motives for undertaking such building task were to demonstrate his wealth, social status and to entertain the queen. Willoughby invited the best and most experienced craftsmen from across the country to ensure its success. Among them was Robert Smythson, who previously worked on the construction of such great houses like Longleat House and Wardour Castle in Wiltshire. In case of Wollaton Hall, Robert Smythson played much more significant role and was responsible not only for the coordination of individual disciplines but also for the design. Indeed, it was Smythson’s ingenuity that successfully combined fashionable Flemish mannerism with French, Italian and vernacular influences to create a masterpiece and bring acknowledgement to him as the first architect in English history. The purpose of this article is to present one of the most important historic buildings in England, a symbol of Elizabethan architecture and to introduce a profile of its creator.

2

Structural interventions at Kensington Palace

Gloger B., Rabiej J.

Architecture Civil Engineering Environment

|

2016

|

Vol. 9, no. 1

5--10

EN

In March 2012 Kensington Palace one of the most important historic building in the history of the British monarchy was reopened to the public by Queen Elisabeth II. Between 2010 and 2012 the palace has undergone a £12m redevelopment. Kensington Palace is a Scheduled Ancient Monument and Grade I listed building that has been a royal residence since the end of 17th century and holds rooms of special historic interest. However, over previous decades the palace attracted few visitors considering its location and significance. Therefore the main objective was to make it as accessible as reasonably possible for the broader public. The main difficulty in undertaking this task was associated with the requirement of preserving historic fabric whilst upgrading functionality and programme to meet modern standards. This necessitated alteration of selected areas, installation of passenger lift and requirement to address concurrent legislation. The aim of the paper is to analyse the proposed scheme in light of technical requirements relating to access to and use of buildings. In assistance the original documents submitted for planning permission by John Simpson Architects, Historic Royal Palaces’ annual reviews formed the base of this paper. The regeneration scheme proved to be successful as after completion HRP noted significant increase in visitors’ numbers. As a result this project is an interesting insight of design criteria on how to balance potential impact on historic fabric.

PL

W marcu 2012 roku Kensington Palace, jeden z najważniejszych obiektów zabytkowych w historii brytyjskiej monarchii, został ponownie udostępniony zwiedzającym przez Elżbietę II. W latach 2010 – 2012 pałac poddano przebudowie o wartości kosztorysowej 12 milionów funtów. Kensington Palace był królewską rezydencją od XVII w., posiada status Anient Schedule Monument i zabytu klasy I. Pomimo historycznego znaczenia i lokalizacji pałac przyciągał niewielką liczbę zwiedzających. Głównym celem stało się więc uczynienie go w jak największym stopniu dostępnym. Zasadnicza trudność tego zadania wynikała z konieczności zachowania historycznej tkanki i jednoczesnej aktualizacji programu funkcjonalnoużytkowego. Przedsięwzięcie to wiązało się z potrzebą modyfikacji wyselekcjonowanych stref, montażu windy osobowej i uwzględnieniu koincydencyjnych przepisów. Celem artykułu jest analiza dokonanych przekształceń adaptacyjno-modernizacyjnych pałacu w świetle obowiązujących przepisów dotyczących dostępności oraz użytkowania budynków. Do przedmiotowych badań wykorzystano następujące materiały źródłowe: dokumenty będące podstawą uzyskanego pozwolenia na budowę przez John Simpson Architects oraz roczne raporty Historic Royal Palaces. Zaproponowane przekształcenia okazały się znacznym sukcesem, ponieważ po zakończeniu prac HRP odnotowało znaczący wzrost frekwencji. W rezultacie projekt ten jest interesującym studium kryteriów projektowych, które pozwalają zrównoważyć oddziaływanie na historyczną tkankę.

3

Nonsuch – zaginiony pałac Henryka VIII

Gloger B.

Architectus

|

2013

|

Nr 4(36)

19--33

PL

Do czerwca 1959 r. o jednym z najważniejszych obiektów epoki Tudorów w Anglii niewiele było wiadomo. Powszechnie podziwiany pałac zniknął z powierzchni ziemi po zaledwie 150 latach istnienia. Badacze znali tylko liczne przekazy opisujące jego piękno, bogactwo detalu oraz kunszt wykonania. Wizerunki, które przetrwały do naszych czasów, podsycały wyobraźnię naukowców i zmuszały ich do poszukiwania miejsca jego położenia. Wzniesiony z rozkazu Henryka VIII był jedynym pałacem zbudowanym od podstaw, ozdobionym przez włoskich artystów w nowym stylu i zgodnie określanym jako najbardziej ekstrawagancki. Oryginalność tego założenia polegała na połączeniu tradycji gotyku oraz zaadaptowanych elementów renesansowego detalu. Fuzja ta stała się cechą charakterystyczną architektury angielskiej, a pałac wzorem dla obiektów późniejszych epok, kiedy architektura świecka w pełni rozkwitła. Od dawna zdawano sobie sprawę z rangi tego obiektu w historii rozwoju renesansu w Anglii, lecz brak dowodów nie pozwalał, aby tę ocenę jednoznacznie poprzeć. Dopiero po przeprowadzeniu w 1959 r. prac archeologicznych, polegających na analizie planu oraz innych wydobytych szczątków, udało się potwierdzić, jak ważnym był ogniwem w rozwoju narodowego stylu. Jego nazwa brzmiała Nonsuch, czyli „jak żaden inny” – bo nie było mu równych. Celem artykułu jest zebranie dotychczasowych wyników badań archeologicznych i faktów historycznych, aby w prosty i syntetyczny sposób przedstawić historię jednego z najważniejszych budynków w historii wczesnej architektury angielskiego renesansu.

EN

Until the summer of 1959, one of the most important Tudor buildings was known to only a very few as the great palace had vanished about 150 years after the time it was constructed. The historians were aware of a few historical sources, which described the opulence of the Renaissance detail and high quality craftsmanship. The existing original images that captured its beauty inspired them to pursue its location for decades. It was the most extravagant palace of Henry VIII, which was entirely built from scratch and decorated by Italian artists in a new architectural style unknown in England. The originality of the complex was characterised by its unique combination of Gothic and Renaissance elements merged together. The fusion of styles has since become a hallmark of the Tudor era and furthermore it infl uenced English designs for centuries when secular architecture fl ourished. The importance of this royal residence in the history of the Early English Renaissance had been realised for a long time but there was little detailed information about it. It was only after 1959, when excavation works took place, that archeologists were able to analyse the ground fl oor plan and rediscover the remains of its decorations to establish its role in the development of a national architectural style in England. Its name was Nonsuch as it had no equal. The purpose of this article is to collect existing archaeological discoveries and facts to present the history of one of the most important buildings in England in a comprehensible and succinct manner.