Coraz większe zagrożenie państw atakami cybernetycznymi skłania do zadania pytania o ramy prawne wyznaczające zakres zdolności do podejmowania odpowiedzi na tego rodzaju akty. Czy klasyczne pojęcia zawarte w Karcie Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza art. 2 ust. 4 mówiący o użyciu siły zbrojnej oraz art. 51 odnoszący się do napaści zbrojnej, mogą być zastosowane do oceny działań prowadzonych w cyberprzestrzeni? Główną tezę artykułu stanowi stwierdzenie, że obecne przesłanki zastosowania prawa do samoobrony są wystarczające do objęcia swoim zakresem nowych form zagrożenia. Zdaniem autora, atak cybernetyczny może być kwalifikowany jako napaść zbrojna i tym samym uzasadniać prawo do samoobrony, jednak tylko wtedy, gdy powoduje lub może spowodować duże straty ludzkie oraz materialnie.
EN
The growing threat of cyber attacks in many countries invites the question on legal frames regulating the range of possibilities to respond to such acts. Can classic concepts included in the United Nations Charter, particularly in Art. 2 Par. 4, regarding using military force, and Art. 51, pertaining to armed aggression, be used to evaluate activities conducted in cyberspace? The main thesis of the article is a statement that currently existing grounds for executing the right of self-defense are extensive enough to include new forms of threat. According to the author, a cyber attack can be qualified as armed aggression and thus justify the right of self-defense, but only when it causes or may cause significant human and material losses.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.