Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Zabytkowy szpital - problematyczna koegzystencja podmiotu z przedmiotem ochrony konserwatorskiej

Dankiewicz Katarzyna

Builder

|

2021

|

R.25, nr 9

41--43

PL

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na brak wsparcia instytucjonalnego dla rozwoju rodzimych cenionych historycznych placówek ochrony zdrowia na tle odmiennej sytuacji wiodących szpitali zagranicznych. Autorka dostrzega w aktualnych miejskich i regionalnych planach rozwoju województwa mazowieckiego słabo zarysowane działania w kierunku rewitalizacji szpitalnego dziedzictwa. Metodologia pracy opiera się na kwerendach dostępnych zasobów online oraz in situ Mazowieckiego Konserwatora Zabytków, UE, Strategii Rozwoju Mazowsza 2030, a także na badaniach własnych wybranych historycznych szpitali.

EN

The aim of the article is to draw attention to the lack of institutional support for the development of the valued native historical health institutions against the background of the different situation of leading foreign hospitals. The author sees in the current urban and regional development plans of the Mazovian voivodeship poorly outlined actions towards the revitalization of the hospital heritage. The methodology of the work is based on queries of available resources online and in situ Mazovian Conservator of Monuments, EU, Mazovia Development Strategy 2030, as well as on the research of own selected historical hospitals.

2

Dziedzictwo architektury funkcjonalnej dwudziestolecia międzywojennego na peronach peronach linii otwockiej – unikatowość warta zachowania

Dankiewicz Katarzyna

TTS Technika Transportu Szynowego

|

2020

|

R. 27, nr 12

10--18

PL

W wyniku rozbudowy Warszawskiego Węzła Kolejowego i elektryfikacji linii średnicowej w 1936 r. oddano do użytku także zelektryfikowany odcinek podmiejskiej linii otwockiej. Przemianie wówczas uległy istniejące na tym odcinku stacje kolejowe. Nowopowstałe obiekty stacyjne cechowała funkcjonalność oraz do dzisiaj przyciągające uwagę opływowe kształty budynków i żelbetonowe zadaszenia peronów o charakterystycznych dynamicznych formach. W tym roku minęło 10 lat od wpisania do rejestru zabytków zespołu składającego się z powtarzalnych budynków peronowych na siedmiu kolejnych przystankach kolei podmiejskiej odcinka otwockiego w: Międzylesiu, Radości, Miedzeszynie, Falenicy, Michalinie, Józefowie i Świdrze. Jest to seria siedmiu najlepiej zachowanych modernistycznych wiat i poczekalni kolejowych z okresu elektryfikacji linii podmiejskich na tym odcinku. Wszystkie zasługują na przetrwanie, ponieważ są unikatowymi zabytkami kolejowymi epoki modernizmu, także w skali europejskiej, co jest do wykazania w niniejszym artykule.

EN

As a result of the expansion of the Warsaw Railway Junction and the electrification of the diameter line in 1936, an electrified section of the suburban Otwock Line was also put into operation. The existing railway stations on this section were transformed. The newly created station objects were characterized by functionality and to this day attracting attention streamlined shapes of buildings and reinforced concrete roofs of platforms with characteristic dynamic forms. This year it has been 10 years since the inclusion in the register of monuments of a set consisting of repetitive platform buildings at seven consecutive stops of the suburban railway of the Otwock Line at: Międzylesie, Radość, Miedzeszyn, Falenica, Michalin, Józefów and Świder. This is series of seven best preserved modernist sheds and waiting rooms from the period of electrification of the line on this section. They all deserve to survive because they are unique railway monuments of the Modernism era, even on a European scale, what is to be demonstrated in this Article.

3

Pałac w Wilanowie – królewska „villa rustica”, jako ośrodek dóbr ziemskich i czynnik wpływający na kształt rozwoju jednej z dzielnic Warszawy

Dankiewicz Katarzyna

Budownictwo i Architektura

|

2018

|

Vol. 17, nr 3

29--56

PL

Barokowa willa królewska w Wilanowie oddalona od głównej siedziby Jana III Sobieskiego – zamku królewskiego w Warszawie, była w 4 ćw. XVII wieku luksusowym miejscem letniego wypoczynku, jednocześnie funkcjonowała jako samowystarczalna rezydencja wiejska otoczona folwarkami i współpracującymi z nią ośrodkami w dobrach wilanowskich króla. Począwszy od 1677 roku król Jan III, a po nim kolejni właściciele – magnaci z rodów: Sieniawskich, Czartoryskich, Lubomirskich, Potockich i jako ostatni, aż do czasów II wojny światowej – Braniccy, podporządkowywali swej podwarszawskiej siedzibie okoliczne wsie rozwijając klucz wilanowski. Konsekwentna rozbudowa, początkowo willi następnie pałacu podkreślała status społeczny, możliwości finansowe właścicieli, gust i poziom wiedzy architektonicznej projektantów oraz inwestora, zaś dołączanie kolejnych budowli reprezentacyjnych do zespołu, wytyczanie założeń parkowo-ogrodowych według najlepszych europejskich wzorów i stylów, regulacja istniejących dróg oraz budowa nowych połączeń komunikacyjnych utwierdzały w przekonaniu o wielkości właściciela. Działania na tak szeroką skalę były możliwe ponieważ tereny te stanowiły niepodzielną rozległą własność ziemską niewychodzącą z rąk jednego właściciela przez niespełna trzysta lat. Inwestycje wówczas przeprowadzone stanowią dziś o wartościach dzielnicy. Budowle wokół pałacu wilanowskiego tworzą klimat historyczny, nawiązujący do spuścizny architektonicznej z epoki baroku, klasycyzmu i historyzmu. Rozwój obszaru bliskiego pałacowi wilanowskiemu opierał się o wytyczone dawniej szlaki komunikacyjne, osie widokowe, dziś dające się odczytać. Pałac pozostaje niewątpliwie głównym węzłem tej struktury. Współczesna zabudowa dotarła już do zabytkowego centrum dzielnicy, a budowane od 2000 roku na błoniach wilanowskich nowe założenie urbanistyczne – Miasteczko Wilanów – nie tylko ożywiło ten rejon, ale i wzbudziło pytania o zachowanie genius loci. Czy dwa różne organizmy uda się połączyć i stworzyć integralną przestrzeń w rejonie pałacu i czy architektura nowa i dawna mogą być synergiczne względem siebie, okaże się po skończonej realizacji.

EN

The baroque royal villa in Wilanow is in a distant from a master residence of John Sobieski the IIIrd (royal castle). In the fourth quarter of XVII century Wilanow villa was a luxurious summer house for the royalties as well as self-sufficient residence with its own manors and farms. Starting in 1677 king Sobieski created the Wilanow complex composed of the villa and the nearby lands. Later on, his successors increased the area making a great manor which belonged only to royal family. Consistent expansion of the villa and belonging lands by different owners which had a various tastes, financial possibilities and knowledge for the period of more than 300 years resulted in very diverse surrounding. Villa and then a palace holders manage to add representative parks and gardens according to the best European examples which today are historical values of Wilanów district. Majority of the Wilanów buildings have a cultural functions as museums and scientific institutions nowadays. Its historical architecture refers to the baroque, classicism and historicism styles. The past development of the palace area was based on the formerly marked communication routes and observation axes which are current till today. New urbanization concept – Miasteczko Wilanow (The Wilanow City), has liven up the historical district of Wilanow. Since 2000 developers are targeting Wilanów as a place for modern housing and retail, creating a mini-city for the luxury craving Warsaw residents. The new outlook is in the contrast of the districts historical features. Are the new and old structures are possible to be consistent, respecting the surroundings? The expected cooperation of historical and modern architecture and integration of different spaces will be able to observe after the completion of whole investment.