Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 37

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
PL
W chwili oddania niniejszego artykułu do druku większość przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych ma za sobą gorący okres początku roku, w trakcie którego konieczne było przygotowanie i złożenie do 12 marca 2018 r. wniosków taryfowych. Jednym z wielu problemów i dylematów prawnych, jakie rodził proces zatwierdzania taryf przez regulatora, a który wymaga rozważenia i który będzie miał znaczenie w kolejnych latach, jest data składania przez przedsiębiorstwa wniosku taryfowego.
PL
Celem artykułu jest ocena polskiego otoczenia regulacyjnego (w szczególności ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych) pod kątem rynku ładowania pojazdów elektrycznych. Punktem wyjścia jest próba zdefiniowania pojęcia „elektromobilności”. W dalszej części artykułu poddano analizie pojęcie rynku z perspektywy uwarunkowań prawnych dla rozwoju rynku ładowania pojazdów. Przedstawione w artykule rozważania prowadzą do wniosku, że posługiwanie się pojęciem „rozwoju rynku elektromobilności” albo „rynku pojazdów elektrycznych” jest swego rodzaju uproszczeniem. Na przykładzie usługi ładowania pojazdów w ogólnodostępnych stacjach ładowania widać bowiem, że w kontekście uregulowań ustawowych wyróżnić można wiele rynków, z których każdy może być przedmiotem odrębnych badań naukowych.
EN
The purpose of the article is the analysis of Polish regulatory environment (in particular the Act on electromobility and alternative fuels) from the perspective of the electric vehicles charging market development. The author tries to define the notion “electromobility”. Furthermore the notion of the market is analysed from the perspective of the vehicle charging market. The analysis leads to the conclusion that so called “electromobility market” in fact covers various, independent markets, which should be subject to separate scholar research.
PL
Uchwalona przez Sejm ustawa z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej „Nowelizacja”) została opublikowana w Dzienniku Ustaw 28 listopada 2017 r. i wprowadza znaczące zmiany na rynku wodociągowo-kanalizacyjnym. Przede wszystkim Nowelizacja, która wejdzie w życie 12 grudnia 2017 r., zastępuje dotychczasowy tryb zatwierdzania taryf przez organy rady gminy, zatwierdzaniem taryf przez organ regulacyjny – dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie. Tym samym Nowelizacja wprowadza w życie zapowiadany wcześniej przez rząd nowy, oderwany od kompetencji gmin, system zatwierdzania taryf. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie najistotniejszych zmian w ustawie z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 328 dalej „Ustawa”, natomiast Ustawa po wejściu w życie Nowelizacji „Znowelizowana Ustawa”).
PL
Polskie regulacje prawne dotyczące ochrony danych osobowych będą w tym roku obchodziły okrągłą, dwudziestą rocznicę obowiązywania. W efekcie, stosowanie przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (dalej: obecna ustawa) wsparte jest stosunkowo ugruntowaną praktyką i nie budzi istotnych trudności praktycznych.
PL
Problematyka przejmowania urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych przez przedsiębiorstwa z sektora wod-kan nie jest zagadnieniem nowym. Od czasu uchwalenia ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej „Ustawa") i wejścia w życie art. 31 tej Ustawy, relacje pomiędzy podmiotami, które z własnych środków pobudowały urządzenia służące do zaopatrzenia w wodę lub odprowadzania ścieków a przedsiębiorstwami wod-kan wciąż budzą emocje i kontrowersje.
PL
Służebność przesyłu została wprowadzone do polskiego porządku prawnego z dniem 3 sierpnia 2008 r. ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731). Służebność przesyłu stanowi ograniczone prawo rzeczowe, obciążające określoną nieruchomość. Zgodnie z art. 3051 Kodeksu cywilnego (dalej „KC") nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 KC (tj. urządzenia przesyłowe), prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń. W praktyce oznacza to możliwość wejścia przez przedsiębiorcę na cudzy grunt obciążony służebnością w celu posadowienia tam urządzeń przesyłowych, usunięcia ich awarii, przeprowadzenia konserwacji czy też modernizacji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011 r., IV CSK 303/10, nie publ.)
PL
Problem przejmowania urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych (dalej „urządzenia") przez gminy lub przedsiębiorstwa wod-kan stanowi od lat jeden z problemów, z którymi boryka się sektor. Gwałtowny rozwój miast i urbanizacja nowych obszarów powoduje, iż odbiorcy usług wodociągowo-kanalizacyjnych lokują swoje domy lub przedsiębiorstwa na terenach podmiejskich. Inwestycjom tym towarzyszy oczekiwanie, iż infrastruktura (w tym sieci wodociągowo-kanalizacyjne) będą nadążać za potrzebami odbiorców. Tymczasem, ograniczenia finansowe po stronie spółek wodociągowo-kanalizacyjnych (wynikające m.in. z taryfowania ich działalności) powodują, iż szybki rozwój sieci nie jest w praktyce możliwy. W efekcie, odbiorcy usług często samodzielnie prowadzą inwestycje zmierzające do przyłączenia do sieci. Domagają się jednak odpłatnego przejęcia urządzeń przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne.
PL
W poprzednich numerach „Technologii Wody" analizowano treść projektu Ustawy o odnawialnych źródłach energii (Ustawa OZE). Prace nad tym projektem trwają już bez mała cztery lata. W ostatnich miesiącach jednak dla inwestorów z sektora energetyki odnawialnej pojawiło się światełko w tunelu- w kwietniu 2014 r. Rada Ministrów przyjęła kolejny już (w wersji nr 6.3) projekt Ustawy OZE. Istnieją zatem szanse, iż ostatecznie ustawa trafi pod obrady Sejmu i zakończy wieloletnie oczekiwania na stabilne otoczenie prawne dla odnawialnych źródeł energii (OZE). Fakt ten stanowi przyczynek do powrotu tego tematu na łamy „Technologii Wody" tym bardziej, iż w porównaniu z poprzednimi wersjami projektu Ustawy OZE, do obecnego tekstu wprowadzono kolejne zmiany interesujące dla branży wodociągowo-kanalizacyjnej.
PL
Na mocy ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw1 dokonano m.in. modyfikacji art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny2 (dalej "k.c."), który reguluje status prawny tzw. urządzeń przesyłowych. Zasadniczym celem tej zmiany było stworzenie podstawy prawnej umożliwiającej uzyskanie przez przedsiębiorcę przesyłowego tytułu prawnego do korzystania z urządzeń, których koszty budowy poniosła inna osoba. Nowelizacja wprowadziła także do polskiego porządku prawnego instytucję służebności przesyłu. Tym samym stworzono warunki do lokowania urządzeń przesyłowych (w tym sieci wodociągowo-kanalizacyjnych) na gruntach osób trzecich.
PL
W poprzednich numerach „Technologii Wody" poruszany był temat regulacji odnoszących się do wód opadowych oraz roztopowych w świetle przepisów ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej: Ustawa). Dyskusja dotycząca tego zagadnienia spowodowana była głównie poselskim projektem nowelizacji Ustawy, wniesionym do Sejmu przez grupę posłów w październiku 2012 r.
PL
Problematyka rozliczania usług odprowadzania ścieków od dłuższego czasu budzi szereg kontrowersji i wątpliwości. Przyczyną są przede wszystkim nie do końca jasne przepisy, które niezwykle utrudniają przyjęcie jednoznacznej i bezpiecznej dla przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych praktyki postępowania. W ostatnim czasie temat ten znów zagościł na łamy prasy codziennej. W artykule "Woda, palący problem" Paweł Pelc w interesujący sposób porusza kwestię rozliczeń za odprowadza-nie ścieków w przypadku wykorzystywania własnego ujęcia wody (Rzeczpospolita z dnia 1 listopada 2012 r.). Zgadzając się co do zasady z tezami autora warto jednak trochę bardziej rozwinąć ten temat i przyjrzeć się mu z punktu widzenia interesów przedsiębiorstw sektora.
PL
Stosowanie ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej "Ustawa"), tak jak każdej innej regulacji o charakterze generalnym, w praktyce może nastręczać liczne wątpliwości i trudności natury praktycznej. Jest to o tyle oczywiste, iż życie gospodarcze jest nieporównanie bardziej bogate i zróżnicowane od regulacji ustawowych, które co do zasady odnoszą się do typowych przypadków i nie zawsze uwzględniają różnorodność możliwych sytuacji faktycznych. Tym bardziej zatem znaczenia w stosowaniu przepisów prawa nabiera orzecznictwo sądowe i jego rola także w wykładni omawianej Ustawy.
PL
Truizmem jest stwierdzenie, że przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne działają w warunkach monopolu naturalnego. Oczywiste jest bowiem, że z uwagi na uwarunkowania techniczne konkurencja na tym rynku w praktyce jest tyleż niemożliwa, co nieracjonalna z gospodarczego punktu widzenia. W konsekwencji przedsiębiorstwa sektora w sposób naturalny podlegają obostrzeniom wynikającym z przepisów ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej: Ustawa). Warto przy tym odnotować, iż przepisy prawa (zarówno polskiego, jak i unijnego) nie zakazują zajmowania pozycji monopolistycznej na rynku. Prawodawca z góry zakłada bowiem, iż w pewnych określonych wypadkach funkcjonowanie monopoli jest naturalne. Z drugiej strony jednak przepisy w sposób restrykcyjny zakazują nadużywania takiej pozycji monopolistycznej w relacjach z odbiorcami danych produktów lub usług. Fakt posiadania pozycji monopolistycznej przez przedsiębiorstwa wodociągowo- -kanalizacyjne częstokroć powoduje, że ich działanie podlega kontroli organów antymonopolowych.
PL
W ostatnich miesiącach po raz kolejny powraca problematyka uregulowania kwestii wód opadowych lub roztopowych w ramach ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej: Ustawa). Przyczynkiem do dyskusji na ten temat jest poselski projekt nowelizacji Ustawy, wniesiony do Sejmu przez grupę posłów w październiku br. (dalej: Nowelizacja). Fragmentaryczny - jak się wydaje - zakres nowelizacji nie rozwiązuje wszystkich zagadnień związanych z zagospodarowaniem wód opadowych i roztopowych, tym bardziej że kwestię tę powinno się rozpatrywać w szerszym ujęciu zadań własnych gmin oraz roli przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych.
PL
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych nałożyła na Polskę obowiązek osiągnięcia do roku 2020 docelowego udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto na poziomie co najmiej 15%. Dyrektywa ta stanowi kontynuację wysiłków prowadzonych na poziomie wspólnotowym w celu promowania i upowszechniania zielonej energii w Unii Europejskiej. Nic więc dziwnego, iż od dłuższego już czasu przepisy polskiej ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (dalej PE) zawierają pewne mechanizmy wsparcia energii wytwarzanej ze źródeł odnawialnych. Od 1 stycznia 2003 r. przepisy PE precyzują, iż odnawialne źródło energii (dalej OZE) to "źródło wykorzystujące w procesie prztwarzania energię wiatru, promieniowania słonecznego, geotermalną, fal, prądów i pływów morskich, spadku rzek oraz energię pozyskiwaną z biomasy, biogazu wysypiskowego, a także biogazu powstałego w pracesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkładu składowanych szczątek roślinnych i zwierzęcych". Zatem z woli ustawodawcy procesy odprowadzania i oczyszczania ścieków zostały wpisane w katalog możliwości związanych z wytwarzaniem czystej energii.
PL
Jednym ze sposobów realizacji zadań publicznoprawnych w sektorze wodociągowo-kanalizacyjnym jest ich wykonywanie przez związki międzygminne. Nie jest to forma popularna, jednakże w skali kraju spotykane są związki międzygminne, które przejmują realizację obowiązków nałożonych na gminy przez ustawę z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej jako "Uzw"). Bywa bowiem, iż połączenie zasobów poszczególnych, sąsiadujących ze sobą jednostek samorządu terytorialnego, umożliwia sprawniejsze i bardziej efektywne świadczenie usług komunalnych. Tymczasem, z uwagi na konieczność realizowania kosztownych inwestycji w zakresie sieci wodociągowych i kanalizacyjnych, takie "łączenie sił" przez gminy wydaje się szczególnie atrakcyjne w sektorze wod-kan. Niniejszy artykuł pokrótce przedstawia najważniejsze aspekty prawne związane z taką formą działania organów administracji samorządowej.
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.