Na posiedzeniu sejmowej Komisji Infrastruktury, która odbyła się 9 stycznia 2018 roku, wiceminister infrastruktury Marek Chodkiewicz przedstawił projekt nowelizacji Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – wersji z 28 grudnia 2017 roku. Obszerny, 16-stronicowy projekt nowelizacji wprowadza zmiany do 38 artykułów ustawy. W tekście przedstawiono dokładne omówienie kolejnych zmian.
EN
During the meeting of parliamentary Commission on Infrastructure, which was held on 9 January 2018, Deputy Minister of Infrastructure, Mr Marek Chodkiewicz, presented the amendment bill of the Act on Public Collective Transport – version dated 28 December 2017. An extensive, 16-pages long, amendment bill introduces changes to 38 Articles of the act. The text presents a detailed discussion of consecutive changes.
Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa ogłosiło kolejną wersję projektu nowelizacji ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – wersję z dnia 16 lutego 2018 roku. W artykule autor obszernie wyjaśnia kolejne zaproponowane zmiany. Tekst stanowi drugą część artykułu opublikowanego w „Komunikacji Publicznej” nr 1/2018 roku.
EN
The Ministry of Infrastructure and Construction announced another version of the amendment bill of the Act on Public Collective Transport – version of 16 February 2018. In the paper the author extensively clarifies the next suggested changes. The text is the second part of paper published in ‘Public Transport’ No 1/2018.
Autor, na przykładzie wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach, dokonuje analizy prawnej kwestii związanych z odszkodowaniem, którego od przewoźnika publicznego domaga się pasażer na skutek opóźnienia się autobusu. W artykule przybliżono najpierw, jakie przesłanki muszą zaistnieć, aby doszło do zawarcia umowy przewozu między pasażerem a organizatorem komunikacji. Następnie dowiadujemy się, w jakich przypadkach przewoźnik ponosi odpowiedzialność za niewywiązanie się z takiej umowy (spóźnienie, które rodzi konkretne skutki), a kiedy takiej odpowiedzialności nie ponosi.
EN
The author, using the example of District Court in Katowice judgement, performs a legal analysis of issues related to the compensation, requested from a public carrier by a passenger as a result of delayed bus. The paper first introduces the premises, which must occur to conclude a passage contract between a passenger and a transport organiser. Then we learn in which cases the carrier is liable for non-performance of such contract (a delay, which results in specific effects), and when he is not.
Z obserwacji rynku usług związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach wynika, iż gminy niejednokrotnie mają problem z ustaleniem, jakie koszty kwalifikują się do pokrycia ich ze środków pochodzących z zebranych od właścicieli nieruchomości opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi.
Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym określa zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym, realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz w strefie transgranicznej, w transporcie drogowym, kolejowym, innym szynowym, linowym, linowo-terenowym, morskim oraz w żegludze śródlądowej.
Przedmiotem niniejszego artykułu jest określenie organu właściwego do uchwalania taryfy opłat za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym z 16 grudnia 2010 roku. Analizowana będzie w szczególności kwestia charakteru i zakresu ujętego w przepis art. 50a Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym upoważnienia organu stanowiącego gminy, powiatu oraz województwa do ustalania ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej, odpowiednio w gminnych, powiatowych lub wojewódzkich przewozach pasażerskich.
1 stycznia 2016 roku wejdą w życie dwie nowelizacje Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (dalej: „PTZ”): zmiany wprowadzone przepisem art. 38 Ustawy z dnia 25 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw [Dz.U. z 2015 r., poz. 1045] oraz zmiany wprowadzone przepisem art. 72 Ustawy z dnia 9 października 2015 roku o związkach metropolitalnych.
Nowa dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych może znacząco wpłynąć na zasady udzielania zamówień na odbiór i zagospodarowanie odpadów, bowiem zawiera wiele nowych regulacji, których celem jest przede wszystkim odformalizowanie procedury.
W ostatnich miesiącach, w związku z przyjęciem nowej dyrektywy w sprawie zamówień publicznych, odżyła kwestia powierzania do realizacji zadań własnych gminy tzw. podmiotom wewnętrznym. Istnieją bowiem wątpliwości, czy ustawodawca krajowy jest zobligowany do sięgnięcia w prawie krajowym do rozwiązań wskazanych w dyrektywie, a także nie wiadomo, jakie skutki wywoła brak implementacji nowych przepisów.
Egzekucja opłaty śmieciowej jest trudna, zwłaszcza gdy nie prowadzi jej urząd skarbowy, lecz sam wójt, burmistrz lub prezydent miasta, który został „organem egzekucyjnym” (art. 6a, obowiązujący od 6 marca 2013 r., dodany przez art. 1 pkt 7 nowelizacji ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach z 25 stycznia 2013 r., DzU z 2013 r. poz. 228). Nic dziwnego, że wiele miast chciało się pozbyć tego niewdzięcznego obowiązku.