Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Badanie elektrofizjologiczne gałki ocznej – elektroretinografia

Kowalik A., Siennicka A., Fryczkowski P., Wojtusik D.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 6

399--402

PL

Całopolowy elektroretinogram (ERG) stanowi zapis zsumowanej odpowiedzi elektrycznej z zewnętrznej warstwy siatkówki otrzymanej przy stymulacji bodźcem świetlnym typu flash. Elektroretinografia została odkryta w oczach zwierzęcych w połowie 1800 roku, natomiast u ludzi datuje się na 1920 rok. Kliniczne zastosowanie ERG rozpoczyna się w 1940 roku, natomiast w 1989 roku opracowano pierwsze kliniczne standardy przez ISCEV (International Society for Clinical Electrophysiology of Vision). Standardy te są sprawdzane i dostosowywane do wymagań rozwoju diagnostyki. Elektroretinografia stanowi niezwykle ważne i cenne badanie diagnostyczne u wielu pacjentów okulistycznych.

2

Badanie elektrofizjologiczne gałki ocznej – elektrookulografia

Kowalik A., Wojtusik D., Siennicka A., Fryczkowski P.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 5

356--360

PL

W latach 20. XX wieku odkryto, że umieszczając elektrody na skórze w okolicy oczu, można rejestrować aktywność elektryczną, która zmienia się synchronicznie wraz z ruchami gałki ocznej. Początkowo sądzono, że potencjały te odzwierciedlają potencjał czynnościowy w mięśniach, które są odpowiedzialne za poruszanie gałką oczną. Jednak obecnie przyjmuje się, że te potencjały elektryczne są generowane przez stałą różnicę potencjałów, jaka istnieje między rogówką a tylną częścią oka. Na tej podstawie opracowano obiektywny test elektrofizjologiczny służący ocenie funkcji zewnętrznych warstw siatkówki i nabłonka barwnikowego (RPE) – badanie EOG, czyli elektrookulografia. Ze względu na właściwości badanych warstw siatkówki potencjał spoczynkowy oka zmienia się w zależności od oświetlenia, dlatego mierzony jest w warunkach adaptacji do ciemności i jasności [1-4]. Tak jak wszystkie badania elektrofizjologiczne, EOG wykonywane jest według standardów Międzynarodowego Towarzystwa Elektrofizjologii ISCEV (International Society for Clincal Electrophysiology of Vision). Obecnie stosowany protokół wydano w 2017 roku, który jest uaktualnieniem wersji z 2011 roku. Dokument ISCEV opisuje metody rejestrowania zapisu i szczegółowe wytyczne dotyczące wymagań technicznych tak, aby otrzymywany wynik w formie współczynnika Ardena pozyskiwany był w różnych ośrodkach w taki sam sposób.

3

Badania elektrofizjologiczne narządu wzroku oczami elektroradiologa

Kowalik A., Siennicka A., Fryczkowski P., Wojtusik D.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 4

281--288

PL

Zawód elektroradiologa został wprowadzony w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku. Początkowo domeną elektroradiologów była diagnostyka rentgenowska oraz elektromedycyna (EKG oraz EEG) [1]. Rok 2006 daje początek kształceniu w zakresie elektroradiologii na poziomie uniwersyteckim. W Poznaniu na Uniwersytecie Medycznym im. Karola Marcinkowskiego powstaje na Wydziale Nauk o Zdrowiu na kierunku Zdrowie Publiczne specjalność elektroradiologia, która w niedługim czasie zostaje przekształcona w kierunek o tej samej nazwie. Dało to początek rozwojowi kierunku elektroradiologia w całej Polsce. Kształcenie na poziomie uniwersyteckim pozwala lepiej zrozumieć aspekty fizyczne oraz techniczne nowych dziedzin medycyny, takich jak np. okulistyka, w których elektroradiolog odgrywa istotną rolę.