Grinding, polishing, honing, lapping and superfinishing are the most common methods of producing fine surface finishes. Fine surface finish and high dimensional accuracy can be obtained in lapping with the use of relatively simple means of pro-ductions. This technology can be used for metallic parts, as well as for non-metallic machine elements, mainly for engineering ceramics which have found use in many engineering applications. The lapping system consists of several elements: lap, lapped sample, abrasive particles, kinematics, and load. They influence the lapping process quality which determines the product quality [1, 4]. Elements of this machining system are characterised by the set of structural, material and surface properties. The lap has an essential influence on the dimensional and shape accuracy. Hardness and microstructure of the material, flatness of an active surface during machining with the simultaneous minimisation of the wear, stiffness, corrosion resistance, the way of grooving, active surface roughness after the facing operations, ability to charge with abrasive are the main properties characterising the lap. The active surface of the lap has some shape errors of concavity or convexity due to the wear [3, 6]. This exerts the main influence on the shape accuracy of the work-piece. The facing operations could be performed to maintain the flatness of the lapping plate and to correct its shape change. Kinematic method of the correction of the tool shape errors can be also applied. The contact between the workpiece and the tool depends on the lapping kinematics as well as on the workpiece size and shape. Changing the kinematic conditions, e.g. by placing the workpieces at different radii or by setting different rotational velocities, causes that the contact between the workpiece and the tool differs at a specific region of the lap.
PL
Na dokładność kształtową przedmiotów docieranych wpływają głównie błędy kształtu narzędzia. Korelacja między błędami kształtu docieraka a błędami kształtu przedmiotów obrabianych została sprawdzona doświadczalnie i określona analitycznie, co pozwoliło zbudować komputerowy model kształtowania powierzchni docieranych. Przedstawiono sposób wyznaczania intensywności kontaktu między przedmiotem docieranym a docierakiem, opisanym za pomocą pierścieni podziałowych. Opracowano metodę wyznaczania położenia przedmiotu na docieraku. Opiera się ona na obliczeniu błędu kształtu narzędzia dla kolejnych dyskretnych położeń przedmiotu docieranego. Błąd kształtu jest obliczany dla ograniczonego obszaru docieraka będącego w kontakcie z powierzchnią przedmiotu w dowolnym czasie docierania. Obszar powierzchni narzędzia będącego w kontakcie z przedmiotem poprzez ziarna ścierne zależy od przyjętych parametrów kinematycznych i kształtu przedmiotu. Przedstawiono wyniki symulacyjne położenia przedmiotów o różnych średnicach dla jednakowych współrzędnych środków geometrycznych i dla przypadku docieraka wklęsłego. W artykule przedstawiono obliczenia średniej odległości pomiędzy przedmiotem a narzędziem dla przypadku docieraka wypukłego i wklęsłego. Dla jednakowych całkowitych błędów kształtu narzędzi uzyskano większe odległości w przypadku docieraka wklęsłego. Badania eksperymentalne potwierdziły powstanie większych błędów niepłaskości przedmiotów w przypadku docierania na docieraku wklęsłym w porównaniu z narzędziem wypukłym, nawet przy mniejszych błędach kształtu narzędzia wklęsłego. Opracowane modele pozwalają uzyskać wymaganą płaskość przedmiotów obrabianych – nawet wtedy, gdy istnieją pewne błędy kształtu docieraków – przez zastosowanie odpowiednich parametrów kinematycznych obróbki.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.