Po zakończeniu eksploatacji zasobów kruszyw żwirowych istnieje konieczność rekultywacji wyrobisk i przywrócenie ich do społecznego wykorzystania. Jedynym możliwym sposobem jest tu rekultywacja wodna i wykorzystanie wybranej przestrzeni dla towarowej hodowli ryb, bądź w kierunku sportowo-rekreacyjnym. Zależnie od przyjętego sposobu rekultywacji istnieje różny zakres prac, różny stopień wykorzystanych zasobów i znacząco różne koszty. Artykuł jest analizą organizacyjną i ekonomiczną wyboru kierunku rekultywacji.