Planowanie przestrzenne jako instrument rozwoju sustensywnego

• Autorzy: Janikowski R.

Warianty tytułu

EN

Spatial Planning as an Instrument of Sustainable Development

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Planowanie przestrzenne jest instrumentem zrównoważonego rozwoju. Jednak jak każdy instrument może, w zależności od sposobu jego użycia oraz wdrożenia, wywoływać nie tylko zamierzone, ale także niezamierzone skutki. Te ostatnie, uboczne skutki mogą być zarówno oceniane pozytywnie, jak i oceniane jako skutki negatywne. To wartościowanie skutków zawsze odbywa się w odniesieniu do jakiejś lub jakiś perspektyw oglądu. W naszym kontekście, oznacza to odnoszenie się do sustensywności, która w swojej istocie ujmuje w holistycznej postaci równoważenie, jak i harmonizację osiągania celów społecznych, ekologicznych i gospodarczych oraz trwałość efektów.

EN

Spatial planning is a tool for sustainable development. The effects caused by spatial planning are durable, very durable, and in many cases they are irreversible. Like many other instruments, including spatial planning instrument requires proper instruction on use. This paper presents guidelines for creating a sustainable spatial development plan. They form a few directives and most important of them are: holistic or entering the spatial order, fragmentation, biotic and abiotic diversity, and extended “green and blue” infrastructure.

Słowa kluczowe

PL

różnorodność biologiczna; infrastruktura; użytkowanie gruntów; rozdrobnienie; rozwój zrównoważony

EN

biodiversity; green-blue infrastructure; circular flow land use; fragmentation; sustainability

• Wydawca: Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN ; Towarzystwo Urbanistów Polskich
• Czasopismo: Biuletyn Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN
• Rocznik: 2014
• Tom: No 254
• Strony: 9--25
• Opis fizyczny: Bibliogr. 25 poz., rys., tab.

Twórcy

autor

Janikowski R.

• Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa w Katowicach

Bibliografia

• 1. Chwalibóg K., 2009, Polska Polityka Architektoniczna. Polityka jakości krajobrazu, przestrzeni publicznej i architektury, [w:] Kultura a zrównoważony rozwój. Środowisko, ład przestrzenny, dziedzictwo, R. Janikowski, K. Krzysztofek (red.). Polski Komitet do spraw UNESCO, Warszawa.
• 2. Dymnicka M., 2008, Fragmentaryzacja przestrzeni publicznej – próby rekompozycji. Studia Regionalne i Lokalne, nr 3(33).
• 3. EEA, 2006, Urban Sprawl in Europe. The Ignored Challenge, EEA Report No 10, Publications Office of the European Union, Luxembourg.
• 4. EEA, 2011a, Landscape Fragmentation in Europe, Joint EEA-FOEN report, Publications Office of the European Union, Luxembourg.
• 5. EEA, 2011b, Green Infrastructure and Territorial Cohesion. The Concept of Green Infrastructure and Its Integration into Policies Using Monitoring Systems, EEA Report No 18, Publications Office of the European Union, Luxembourg.
• 6. EEA, 2013, Environment and Human Health, EEA Report No 5, Publications Office of the European Union, Luxembourg.
• 7. Estreguil C., Caudullo G., de Rigo D., San Miguel J., 2012, Forest Landscape in Europe: Pattern, Fragmentation and Connectivity. Executive report, Publications Office of the European Union, Luxembourg.
• 8. Eurostat, 2013, Sustainable Development in the European Union, Key Messages. Publications Office of the European Union, Luxembourg.
• 9. Fogel P., 2012, Wskaźniki oceny polityki i gospodarki przestrzennej w gminach. Biuletyn KPZK PAN, z. 250, Warszawa. Foresight Land Use, 2010,
• 10. Foresight Land Use Futures Project. Final Project Report. The Government Office for Science, London.
• 11. Gawroński K., Hernik J., (red.), 2010, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne jako instrument kształtowania krajobrazów kulturowych. Oficyna Wydawnicza BRANTA, Bydgoszcz.
• 12. Gliwicz J., 1995, Ochrona różnorodności biologicznej potrzebą XXI wieku. Człowiek i Przyroda, 3, s. 105–113.
• 13. Hawrylak M., Hawrylak P., 2007, Fragmentaryzacja miasta. Czasopismo techniczne A, z. 2, Wyd. Politechniki Krakowskiej.
• 14. Janikowski R., 2010, Wymiary zrównoważonego rozwoju. Rozwój lokalny, gospodarka przestrzenna, zdrowie środowiskowe, innowacyjność. Wyd. Wyższej Szkoły Bankowej w Poznaniu, Wrocław -Poznań.
• 15. Janikowski R., 2013a, Retardacja jako element konceptualizacji rozwoju suspensywnego. Inżynieria Ekologiczna, nr 34, s. 5–16.
• 16. Janikowski R., 2013b, Sustensywne doskonalenie przestrzeni publicznej miasta, [w:] Gospodarka regionalna i lokalna a rozwój zrównoważony, Z. Strzelecki, P. Legutko- -Kobus (red.). Studia KPZK PAN, t. CLII, Warszawa.
• 17. Kostecka J., Wiśniowska -Kielian B., 2013, Retardacja materialnego przekształcania zasobów. Osiągnięcia, problemy, perspektywy. Inżynieria Ekologiczna, nr 34.
• 18. KPZK, 2012, Koncepcja Przestrzennego Zagospodarowania Kraju 2030, MRR, Warszawa.
• 19. Latour B., 2010, Splatając na nowo to, co społeczne. Universitas, Kraków.
• 20. Michaliszyn -Gabryś B., 2004, Pojmowanie zdrowia, [w:] Środowisko a zdrowie. Zarządzanie, polityka, komunikowanie, R. Janikowski (red.). Wyd. Ekonomia i Środowisko, Białystok.
• 21. Mikułowski Pomorski J., 2006, Fragmentaryzacja jako proces ponowoczesny. Rekompozycja poprzez fragmentaryzację. Euro–limes, nr 1(6), www.euro -limes. ae.krakow.pl.
• 22. Preuß T., Verbüchein M. (red.), 2013, Towards Circular Flow Land Use Management. The CircUse Compedium, Berlin.
• 23. Pullin, A. S., 2007, Biologiczne podstawy ochrony przyrody. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa.
• 24. Szulczewska B., 2004, Planowanie przestrzenne jako instrument realizacji sieci ekologicznych: między teorią a praktyką, [w:] Płaty i korytarze jako elementy struktury krajobrazu – możliwości i ograniczenia koncepcji, A. Cieszewska (red.). Problemy Ekologii Krajobrazu, t. XIV, Warszawa.
• 25. UBA, 2003, Reduzierung der Flächeninanspruchnahme durch Siedlung und Verkehr – Materialienband, Umweltbundesamt, Texte 90/03, Berlin.