Historia i teraźniejszość górnictwa na Spitsbergenie

• Autorzy: Gierlotka S.

Warianty tytułu

EN

The history and presence of mining on Spitsbergen

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Archipelag Svalbard to wypiętrzony północno-zachodni fragment kontynentalnej płyty euroazjatyckiej. Do eocenu stanowił on wewnętrzny element Eurazji, granicząc z dzisiejszą Grenlandią. Od wczesnego trzeciorzędu, w związku z początkiem otwierania się północnego Atlantyku, następowało przemieszczanie Svalbardu względem Grenlandii, wzdłuż strefy tektonicznej W oligocenie lądy te oddzieliły się od siebie. Spitsbergen jest największą wyspą archipelagu Svalbard, graniczy z Oceanem Arktycznym i morzami: Norweskim, Grenlandzkim i Barentsa. Przez ponad 100 dni w roku panuje tu noc (październik – luty) lub dzień polarny (kwiecień – sierpień). Zajmuje powierzchnię 38 tys. km kw., z czego ponad połowa pokryta jest lodem.

Słowa kluczowe

PL

górnictwo; historia; Spitsbergen

EN

mining; history; Spitsbergen

• Wydawca: Wyższy Urząd Górniczy
• Czasopismo: Bezpieczeństwo Pracy i Ochrona Środowiska w Górnictwie
• Rocznik: 2018
• Tom: nr 11
• Strony: 48--51
• Opis fizyczny: Bibliogr. 6 poz.

Twórcy

autor

Gierlotka S.

• Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Górnictwa

Bibliografia

• 1. Gabzdyl W.: Geologia złóż węgla. Złoża Świata. Wyd. Polska Agencja Ekologiczna, Warszawa 1994.
• 2. Gawor Ł., Dolnicki P.: Abandoned mining sites as geotourist attractions of Isfjorden area (Svalbard). 11. Altbergbau-Kolloquium und 7. Konferenz Erbe und Geschichte des Bergbaus. VGE Verlag GmbH. Essen. 2011.
• 6. Mapa topograficzna Isfjorden – natur og kulturminner. Norwegian Polar Institute 2003.
• 5. www.svalbardmuseum.no.
• 3. Zagożdżon P.: Relikty górnictwa węgla i ich stan zachowania w warunkach klimatu polarnego – Longyearbyen, Svalbard. [w:] Dzieje górnictwa – element europejskiego dziedzictwa kultury, t. 5. Ofic. Wyd. Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2013.
• 4. Zagożdżon P.: Małe sztolnie na polach górniczych kopalń Longyearbyen (Spitsbergen). Hereditas Minariorum 2015, nr 2.

Uwagi

W bibliografii podano błędną kolejność pozycji bibliograficznych.

Opracowanie rekordu w ramach umowy 509/P-DUN/2018 ze środków MNiSW przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę (2019).