Pomniki Historii, a doświadczenia Światowego Dziedzictwa - rozważania na przykładzie drewnianej architektury sakralnej

• Autorzy: Siwek Andrzej

Identyfikatory

DOI

10.35784/odk.12

Warianty tytułu

EN

Monuments of History and the experience of World Heritage - reflections on the example of wooden sacral architecture

• Języki publikacji: PL EN

Abstrakty

PL

Sukces i dynamiczny rozwój Listy Światowego Dziedzictwa ukazuje nośność koncepcji wskazania elitarnej grupy dóbr istotnych dla globalnej społeczności ze względu na wartość. Jednocześnie ewolucja listy ujawnia zagrożenia rozmywania się przekazu i dewaluacji wartości wpisów, po przekroczeniu ilościowej masy krytycznej. Na gruncie polskim można dostrzec analogiczne procesy i zagrożenia w stosunku do grupy dóbr najcenniejszych – Pomników Historii. Skłania to do pytań o analogie i różnice obu zbiorów dóbr szczególnych oraz o możliwość polskiej recepcji światowych koncepcji ochrony. Doskonałą grupą referencyjną ukazującą niespójności systemowe są polskie zabytki drewnianej architektury sakralnej. Na tym przykładzie omawiana jest koncepcja „Seryjnych pomników historii”. Związanie owej koncepcji z obowiązkiem opracowywania planów zarządzania, jako wyrazu aktywnej postawy ochronnej, może przyczynić się do optymalizacji systemu ochrony dóbr o najwyższej wartości. Jednocześnie zawarte w metodyce planów zarządzania analizy porównawcze mogą stać się narzędziem racjonalizowania nowych uznań za pomnik historii, określenia granic reprezentacji zjawiska. Odwoływanie się do grupy zabytków, a nie do pojedynczego, autorytatywnie wskazanego reprezentanta ma znaczenie zarówno dla stanowienia ochrony, jak i edukacji o dziedzictwie oraz prezentacji dziedzictwa kulturowego kraju. Nie ulega wątpliwości, że zbiór pomników historii i podzbiór dóbr światowego dziedzictwa powinny w polskim systemie ochrony zabytków wyróżniać się, jako dobra najcenniejsze, zarówno pod względem prestiżowym, jak i ze względu na skuteczność oraz standardy ochrony precyzowane w planach zarządzania.

EN

The success and dynamic development of the World Heritage List shows the carrying capacity of the concept of identifying an elite group of goods important to the global community in terms of value. At the same time, the evolution of the list reveals threats of blurring of the message and compromising the value of entries after exceeding the critical quantitative mass. In the Polish context, one can see analogous processes and threats in relation to the group of the most valuable property - the Monuments of History. This raises questions about analogies and differences between the two sets of special assets and about the possibility of the Polish reception of the world's concepts of protection. An excellent reference group showing system inconsistencies are Polish monuments of wooden sacral architecture. It is on this example that the concept of "Serial monuments of history" is being discussed. The connection of this concept with the obligation to develop management plans as an expression of an active protective attitude may contribute to the optimization of the system of protection of the property of the highest value. At the same time, comparative analyses included in the management plan methodology may become a tool for rationalizing new recognitions of monument of history, determining the limits of the phenomenon's representation. Referring to a group of monuments, and not to a single, authoritatively appointed representative, is important both for the establishment of protection and education about heritage, as well as for the presentation of the cultural heritage of the country. There is no doubt that the collection of historical monuments and the subset of world heritage in the Polish system of monument protection should stand out as the most valuable assets, both in terms of prestige and due to the effectiveness and standards of protection specified in the management plans.

Słowa kluczowe

PL

pomnik historii; Lista Światowego Dziedzictwa UNESCO; zarządzanie dziedzictwem; ochrona dóbr kultury; sakralna architektura drewniana

EN

monument of history; UNESCO World Heritage List; heritage management; protection of cultural heritage; sacred wooden architecture

• Wydawca: Polski Komitet Narodowy Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS ; Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej
• Czasopismo: Ochrona Dziedzictwa Kulturowego
• Rocznik: 2019
• Tom: Nr 7
• Strony: 167--179
• Opis fizyczny: Bibliogr. 32 poz., fig., rys.

Twórcy

autor

Siwek Andrzej

• Uniwersytet Jagielloński, Instytut Historii Sztuki Poland

Bibliografia

• 1. Drewniane Cerkwie Regionu Karpat w Polsce i Ukrainie - https://whc.unesco.org/en/list/1424/documents/.
• 2. Fortuna-Marek A., Siwek A., Szmygin B., (2017). Wartościowanie dziedzictwa w systemie SV - metoda i przykłady zastosowania, Lublin: Politechnika Lubelska.
• 3. Gaczoł A., (2010) Wpływy włoskich doświadczeń w ochronie dziedzictwa kulturowego na powstanie i kształt praktyki konserwatorskiej w Polsce, [w:] P. Kondraciuk (Ed.), „Pod niebem północy”. Z dziejów polsko-włoskich związków artystycznych, Zamość: Muzeum Zamojskie w Zamościu.
• 4. Jagielska E., (Ed.), (2018). 100 Pomników Historii, Warszawa: Narodowy Instytut Dziedzictwa.
• 5. Kornecki M., z zespołem, (2000), Kościoły drewniane południowej Małopolski – Materiały do dokumentacji wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, Teki Krakowskie, t. 12, s. 3 – 94.
• 6. Krajowy program ochrony zabytków i opieki nad zabytkami na lata 2014 – 2017, (2014), http://bip.mkidn.gov.pl/media/download_gallery/20140530projekt_zalacznika_do_uchwaly_o_KPOZiONZ_cz-1_w.pdf.
• 7. Krawczyk J., (2008), Teoria Aloisa Riegla i jej polska recepcja a problemy konserwatorstwa współczesnego, [w:] B. Szmygin (Ed.), Współczesne problemy teorii konserwatorskiej w Polsce, s. 63–74, Warszawa–Lublin: Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków ICOMOS, Politechnika Lubelska.
• 8. Krzemionki Opatowskie - https://whc.unesco.org/en/list/1599/documents/.
• 9. Operational Guidelines for the Implementation of theWorld Heritage Convention, (2017), WHC.17/01; 12 July 2017, https://whc.unesco.org/en/guidelines/.
• 10. Pomniki historii (2019), https://nid.pl/pl/Informacje_ogolne/Zabytki_w_Polsce/Pomniki_historii/.
• 11. Purchla J., (2011), Wielowymiarowa lekcja Norwegii. Polska perspektywa na rezultaty projektu Zarządzanie miejscami wpisanymi na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w Polsce i w Norwegii, [w:] J. Purchla (Ed.), s. 400 – 409, Zarzadzanie miejscami wpisanymi na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w Polsce i w Norwegii, Kraków: Międzynarodowe Centrum Kultury.
• 12. Rouba B. (2014), Pielęgnacja świątyni i innych zabytków, Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
• 13. Rozbicka M., (Ed.), (2017), Raport o stanie zachowania zabytków nieruchomych w Polsce. Zabytki wpisane do rejestru zabytków (księgi rejestru A i C), Warszawa: Narodowy Instytut Dziedzictwa.
• 14. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie uznania za pomnik historii „Świdnica – zespół kościoła ewangelicko-augsburskiego pod wezwaniem Świętej trójcy, zwany kościołem pokoju”, Dz. U. z 28 marca 2017 r., Poz. 672.
• 15. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie uznania za pomnik historii „Jawor – kościół ewangelicko-augsburski pod wezwaniem Ducha Świętego, zwany Kościołem Pokoju”, Dz. U. 29 marca 2017 r., Poz.673.
• 16. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2017 r. w sprawie uznania za pomnik historii „Radruż – zespół cerkiewny”, Dz. U. z 6 grudnia 2017 r., Poz.2253.
• 17. Ruszczyk G. (2009), Architektura drewniana w Polsce, Warszawa: Muza.
• 18. Rymaszewski B. (1992), Klucze ochrony zabytków w Polsce, Warszawa: Ośrodek Dokumentacji Zabytków.
• 19. Siwek A. (2015), Drewniane cerkwie w polskim i ukraińskim regionie Karpat na Liście UNESCO – o światowym dziedzictwie uwag kilka, Watra, nr 12; s. 141 – 152.
• 20. Siwek A. (2017), Representative or unique – dilemmas in protecting architecture of the 2nd half of the 20th century [Reprezentatywne czy wyjątkowe – dylematy ochrony dziedzictwa 2. po-łowy XX wieku], Wiadomości Konserwatorskie= Journal of Heritage Conservation, 49, s. 125 – 133.
• 21. Skaldawski B., Chabiera A., Lisiecki A. (2011), System ochrony zabytków w wybranych krajach europejskich, Kurier Konserwatorski, Nr 11.
• 22. Szmygin B. (2000), Kształtowanie koncepcji zabytku i doktryny konserwatorskiej w Polsce w XX wieku, Lublin: Politechnika Lubelska.
• 23. Szmygin B. (2008), Teksty doktrynalne w ochronie dziedzictwa – analiza formalna i propozycje, [w:] B. Szmygin (Ed.), s. 145 – 154, Współczesne problemy teorii konserwatorskiej w Polsce, Warszawa – Lublin: Polski Komitet Narodowy ICOMOS, Politechnika Lubelska.
• 24. Szmygin, B. (2011), Atrybuty wyjątkowej uniwersalnej wartości, [w:] B. Szmygin, (Ed.), s. 58-69, Wyjątkowa uniwersalna wartość a monitoring dóbr światowego dziedzictwa, Warszawa: Polski Komitet Narodowy ICOMOS, Narodowy Instytut Dziedzictwa.
• 25. Szmygin B. (2013), Światowe dziedzictwo UNESCO z perspektywy 40 lat, Ochrona Zabytków, T. 66, NR 1-4 (260 - 263), s. 169 – 180.
• 26. Szmygin B. (2016), Światowe dziedzictwo kultury UNESCO – charakterystyka, metodologia, zarządzanie, Warszawa – Lublin: Polski Komitet Narodowy ICOMOS, Politechnika Lubelska.
• 27. Tarnowskie Góry - https://whc.unesco.org/en/list/1539/documents/.
• 28. Wijesuriya G., Thompson J., Young Ch. (2015), Zarządzanie światowym dziedzictwem kulturowym, Warszawa: Narodowy Instytut Dziedzictwa.
• 29. Zachwatowicz J. (1981), O polskiej szkole odbudowy i konserwacji zabytków, Ochrona Zabytków, 34/1-2 (132-133), s. 4-10.
• 30. Zalasińska K., (Ed.) (2014), Konwencje UNESCO w dziedzinie kultury. Komentarz, Warszawa: Wolters Kluwer.
• 31. Zalasińska K., Zeidler K, (2015), Wykład prawa ochrony zabytków, Warszawa - Gdańsk: Wolters Kluwer, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
• 32. Żuchowska B. (1983), Partycypacja społeczeństwa w rewaloryzacji i ochronie zabytków – niektóre doświadczenia brytyjskie, Ochrona Zabytków, 36/3-4 (142-143), s. 185-187.