Ochrona substancji czy formy w zabytkach epoki modernizmu

• Autorzy: Korpała M.

Identyfikatory

DOI

10.17425/WK49MODERNIST

Warianty tytułu

EN

Protection of the substance or the form in the monuments of the modernist era

• Języki publikacji: PL EN

Abstrakty

PL

Zagadnienie, czy chronić substancję czy formę, nie budzi żadnych wątpliwości wobec dawnych zabytków (ochrona reliktów murów oraz często niekompletnych kompozycji dekoracji plastycznych). W odniesieniu do architektury XX-wiecznej zakres remontów i prac konserwatorskich koncentruje się na formie i wyglądzie podobnym do dawnego, a wartość oryginalnego materiału jest niedoceniana. Obecny stan budynków modernistycznych jest uwarunkowany sposobem ich użytkowania. Nieuchronny jest też proces degradacji materiałów budowlanych. Budowle zaniedbane przez brak należytej opieki są remontowane lub modernizowane wówczas, gdy ktoś doceni ich wartość architektoniczną. Remont i ewentualna konserwacja rozpoczyna się wtedy, kiedy budynek jest mocno zdegradowany. Wówczas podejmowane są działania mocno ingerujące w autentyczną tkankę. Zakres ingerencji konserwatorskich poszerzany jest zwykle o dostosowanie do współczesnych wymogów funkcjonalnych. Budynek dostosowuje się do potrzeb prawa budowlanego i wymogów termoizolacyjności docieplając ściany i wymieniając okna. Efektem tych działań jest zgoda na wymianę autentycznych materiałów – np. wypraw elewacyjnych z tynków szlachetnych, wymiana ruchomego wyposażenia, jak w omówionym w artykule przykładzie Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki. Nowy detal otrzymuje wygląd zbliżony do elementów dawnych. Wymiana materiałów wiąże się też z dostosowaniem do współczesnych potrzeb i przepisów prawa budowlanego. Istnieje więc duża sprzeczność pomiędzy tradycyjną ochroną zabytków i doktryną konserwatorską a prowadzonymi pracami. Modernizacje i adaptacje budynków XX-wiecznych powinny respektować ideowe założenia modernizmu odnoszące się do zachowania bryły i ściśle związanej z nią funkcji. Powinny też dążyć do zachowania w możliwie największym stopniu oryginalnej substancji. Wartość materii XX-wiecznej nie jest mniejsza niż pochodzącej z epok starszych. Upływ czasu sprawia też, że traktowanie detali modernistycznych jako współczesnych staje się całkowicie nieuzasadnione.

EN

The question whether to protect the substance or the form does not raise any doubts in relation to ancient monuments (preserving relics of walls and frequently incomplete compositions of artistic decorations). In reference to the architecture of the 20th century, the range of renovation and conservation work has been focused on the form and appearance resembling the original, while the value of the genuine material is underestimated. The current state of modernist buildings depends on the way in which they have been used. The degradation process of building materials is also inevitable. Buildings neglected through insufficient care are renovated or modernised when someone appreciates their architectonic value. Renovation and possible conservation commence when a building is badly deteriorated. Then activities which seriously interfere into the authentic tissue are undertaken. The extent of conservation interference is usually augmented with adaptation to contemporary functional requirements. Buildings are adjusted to meet the requirements of the building law and thermal-insulation standards by adding wall insulation and replacing windows. Such activities mean agreeing to exchanging authentic materials – e.g. refined plaster on elevations or replacing portable furnishings as in the Congress Hall of the Palace of Science and Culture discussed in the article. New details acquire the appearance resembling the former elements. Replacing materials is also accompanied by adjustment to current requirements of the building law. Thus there exists a huge discrepancy between traditional monument protection and conservation doctrine, and the carried out work. Modernisations and adaptations of 20th-century buildings ought to respect the ideological assumptions of the modernism referring to preserving the shape and the function closely connected to it. They should also aim at preserving the original substance to the largest possible extent. The value of the 20th-century matter is not lower than that from previous epochs. The passage of time also proves the treatment of modernist details as contemporary to be entirely unjustified.

Słowa kluczowe

PL

modernizm; autentyzm; zabytki XX wieku; ochrona zabytków

EN

modernism; authenticity; historical monuments of the twentieth century; protection of monument

• Wydawca: Zarząd Główny Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków
• Czasopismo: Wiadomości Konserwatorskie
• Rocznik: 2017
• Tom: Nr 49
• Strony: 51--62
• Opis fizyczny: Bibliogr. 22 poz., rys.

Twórcy

autor

Korpała M.

• Instytut Architektury, Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Nysie

Bibliografia

• [1] Białkiewicz A. Współczesne wymogi i potrzeby a wybrane zagadnienia realizacji konserwatorskich budowli modernistycznych. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura lat międzywojennych i jej ochrona. Gdynia 2009, 243–246.
• [2] Brudnicki J. Skreślenie z rejestru zabytków – teoria i praktyka w Polsce ostatnich lat. Kurier Konserwatorski 2016;13.
• [3] Brykowska M. Nośnik wartości w architekturze zabytkowej. In: Szmygin B. (ed.) Wartościowanie zabytków architektury. PKN ICOMOS, Warszawa, 2013, 51–60.
• [4] Czerner O. Wartość autentyzmu w zabytkach. Ochrona Zabytków 1974;3:180–183.
• [5] Gawlicki M., Błyskosz T. Strategia ochrony zabytkowej architektury modernistycznej w Polsce – zarys problemu. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura lat międzywojennych i jej ochrona. Gdynia, 2009, 169–178.
• [6] Giergoń P. Mozaika warszawska: przewodnik po plastyce w architekturze stolicy 1945–1989. Warszawa, 2014.
• [7] Hirsch R. Tynki elewacyjne w architekturze modernistycznej Gdyni i ich konserwacja. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura XX wieku do lat sześćdziesiątych i jej ochrona w Gdyni i w Europie. Gdynia, 2014, 199–208.
• [8] Hirsch R. Wykończenie architektoniczne elewacji budynków modernistycznych w Polsce. In: Roguska J. (ed.) Dziedzictwo na nowo odkryte. Detal architektoniczny 1850–1939. Warszawa, 2014, 45–85.
• [9] Hirsch R. Ochrona i konserwacja historycznej architektury modernistycznej Gdyni. Zarys problematyki. Gdańsk, 2016.
• [10] Lewicki J. Badania, defi nicje, wartościowanie a rzeczywistość, czyli dlaczego utracono czołowe dzieła polskiego modernizmu. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura XX wieku do lat sześćdziesiątych i jej ochrona w Gdyni i w Europie. Gdynia, 2014, 149–156.
• [11] Lewicki J. Konserwacja architektury modernistycznej w Polsce. Praktyka ostatnich lat. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura pierwszej połowy XX wieku i jej ochrona w Gdyni i w Europie. Gdynia, 2011, 227–236.
• [12] Kostuch B. Kolor i blask: ceramika architektoniczna oraz mozaiki w Krakowie i Małopolsce po 1945 roku. Kraków, 2015.
• [13] Kostuch B. Krakowska powojenna ceramika architektoniczna – historia i próba klasyfi kacji. Kraków, 2005.
• [14] Koziej K. Ochrona dziedzictwa powojennego modernizmu. Spotkania z Zabytkami 2009;7:3–6.
• [15] Marciniak P. Niewygodny zabytek czy zła architektura? O kryteriach i sposobach ochrony powojennego dziedzictwa modernizmu. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura XX wieku do lat sześćdziesiątych i jej ochrona w Gdyni i w Europie. Gdynia, 2014, 157–168.
• [16] Markgraf M. Ochrona i konserwacja budynków Bauhausu w Dessau. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura pierwszej połowy XX wieku i jej ochrona w Gdyni i w Europie. Gdynia, 2011, 169–176.
• [17] Olszewski A. Nowa forma w architekturze polskiej 1900–1925: teoria i praktyka. Wrocław, 1967.
• [18] Konopka M., Szmygin B. (ed.)Vademecum konserwatora zabytków, cz. I. Międzynarodowe prawo ochrony dziedzictwa kultury. Polski Komitet Narodowy ICOMOS, Warszawa, 2009.
• [19] Wisłocka I. Awangardowa architektura polska 1918–1939. Warszawa, 1968.
• [20] Żychowska M.J. O zachowaniu modernistycznego dziedzictwa architektury. In: Sołtysik M.J., Hirsch R. (ed.) Modernizm w Europie. Modernizm w Gdyni. Architektura pierwszej połowy XX wieku i jej ochrona w Gdyni i w Europie. Gdynia, 2011, 165–168.
• [21] http://www.docomomo.com/ (access: 10.10.2016).
• [22] http://www.iluzjon.fn.org.pl/static/9/o-kinie-iluzjon. html (access: 10.10.2016).