Młodoczwartorzędowe tarasy akumulacyjne i osady deluwialne w dolinie środkowej Wisły

• Autorzy: Pożaryski W. , Maruszczak H. , Lindner L.
• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Zebrane materiały potwierdzają zasadność wyróżnienia przez Pożaryskiego (1953, 1955) trzech systemów tarasów rzecznych w strefie przełomowego odcinka doliny Wisły. Najstarszy z nich, określony jako zespół tarasów wysokich (III), sięgający 18,5-13,5 m nad poziom rzeki, utworzył się w starszej i środkowej części stadiału głównego (leszczyńsko-pomorskiego) zlodowacenia wisły (około 33-17 ka). Jego rozwój był synchroniczny z okresem akumulacji lessu młodszego górnego i osadów deluwialnych, które w 1953 r. wyodrębniono jako "piaski wysokiego zasypania". Następny z młodoplejstoceńskich systemów tarasowych, określony jako tarasy średnie (II) o wysokości 9,0-5,5 m, powstał w najmłodszej części stadiału głównego zlodowacenia (19-13 ka); jego ostateczne wykształcenie było synchroniczne z akumulacją cienkich, eolicznych utworów pokrywowych wyróżnionych w 1953 r. jako "lessy nadległe". Najmłodszy system tarasów rzecznych czyli zespół piaszczysto-madowych tarasów niskich (I) o wysokości 2,5-1,0 m powstał w holocenie.

• Wydawca: Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy
• Czasopismo: Przegląd Geologiczny
• Rocznik: 1999
• Tom: Vol. 47, nr 9
• Strony: 808--812
• Opis fizyczny: Bibliogr. 13 poz., rys.

Twórcy

autor

Pożaryski W.

autor

Maruszczak H.

autor

Lindner L.