Tytuł artykułu
Autorzy
Wybrane pełne teksty z tego czasopisma
Identyfikatory
Warianty tytułu
Theory and implementation of postwar housing neighborhoods in Poland and the Netherlands
Języki publikacji
Abstrakty
Idea osiedla społecznego wynikała z modernistycznych koncepcji uzdrowienia stosunków mieszkaniowych, racjonalizacji i zaangażowania społecznego architektury. Osiedle społeczne miało być podstawową jednostką mieszkalną funkcjonalnie zaprojektowanego miasta, zespołem samowystarczalnym w zakresie podstawowych usług, opieki nad dzieckiem, szkolnictwa podstawowego oraz podstawowych potrzeb kulturalnych. Zespoły takie projektowano jako przestrzennie wyodrębnione, z racjonalnie rozmieszczonymi usługami. Po II Wojnie Światowej dzięki zwiększonej interwencji państw w planowanie, architekci uzyskali szansę wdrożenia tej koncepcji na masową skalę. Choć zupełnie inne były społeczno-polityczne uwarunkowania na wschodzie i zachodzie Europy, to u podstaw społecznej koncepcji osiedla leżało przede wszystkim wspomaganie wytwarzania więzi społecznej między mieszkańcami i prowokowanie ich do społecznej aktywności. Na przykładzie osiedla WSM Mokotów w Warszawie przeanalizowano strukturę przestrzenną i architekturę zespołu. Przykład ten zestawiono z osiedlem Pendrecht w Rotterdamie. Znacznie większa skala osiedla holenderskiego wynikała z uwzględnienia wyznaniowego podziału społeczeństwa holenderskiego i innych priorytetów usług. Samo kształtowanie przestrzeni osiedli było w Polsce i Holandii podobne, polegało na hierarchicznym podziale osiedla na mniejsze jednostki, co miało zapewnić nie tylko racjonalny dostęp do usług, identyfikację z przestrzenią zamieszkania, ale i aktywizację mieszkańców do współpracy na rzecz zbiorowości. Wdrożenie idei osiedla społecznego przyczyniło się do poprawy dotychczasowych warunków mieszkaniowych w miastach. Nie spełniły się natomiast pokładane w tej koncepcji nadzieje tworzenia zwartych społeczności osiedlowych.
The concept of the neighborhood unit was based on modernist ideals for dealing with the housing problems and contribution of architecture in social policy. The neighborhood was to become a basic residential unit in the functionally designed city, self-sufficient in terms of child care, elementary education and indispensable social and commercial infrastructure. The units were rationally planned and separated from the surrounding quarters. After the IIWW due to the increased state intervention in planning, architects gained a chance to implement the neighborhood ideal on a mass scale. However the socio-political contexts in the East and West of Europe were divergent, same principle for enhancing social activities and community cohesion was applied. Neighborhood's spatial structure and architecture is analyzed on the case of Mokotów in Warsaw. This example is compared with the Pendrecht neighborhood in Rotterdam. Much larger scale of the Dutch unit was a consequence of different infrastructure priorities and religious composition of the Dutch society. The principle of planning in both countries was based on the same idea for hierarchical division of nested smaller units, rational structure, spatial identity but also enhancing residents activities in neighborhood's associations. Implementation of the neighborhood ideal helped to considerably improve housing conditions in postwar cities. Nevertheless the anticipations for enhancing social cohesion and residents' bonds largely fell short.
Czasopismo
Rocznik
Tom
Strony
46--56
Opis fizyczny
fot., rys., tab.
Twórcy
autor
Bibliografia
Typ dokumentu
Bibliografia
Identyfikator YADDA
bwmeta1.element.baztech-article-BSW1-0052-0003
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.