Rozmytość czynnika dyskontowego w grach strategicznych

• Autorzy: Piech H.
• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Czynnik dyskontowy gracza i jest liczbą z przedziałn [0,1], która nmożliwia przeliczenie przyszłej wypłaty tak aby można ją było porównać z wypłatą teraźniejszą [26]. Charakterystyczną cechą dyskonta jest to, że może być dostatecznie małe ale nie równe zero, bowiem w tym przypadku wypłata dla gracza i wyniesie zero [29]. Z dyskontowaniem mamy do czynienia w wielu grach gdzie istotną rolę odgrywa czas. Są to gry dwu lub wieloetapowe. Konkretnie chodzi tn na przykład o przetargi (gry naprzemiennymi ofertami) lnb gry powtarzalne. Zazwyczaj w literaturze dyskonto jest traktowane jako parametr zdeterminizowany w odniesieniu do każdego z graczy lub nawet jako jednakowy dla obu graczy. Jest oczywiste, iż w rzeczywistości jest to parametr koniunkturalny i zmienny w czasie. A by zatem przybliżyć analizę strategiczną do rzeczywistych warunków zakładamy w niniejszej publikacji, iż czynnik dyskontowy ma charakter rozmyty, a gracze mogą zabiegać o jego minimalizację. Przedmiotem badań obejmiemy przetargi i gry powtarzalne chociaż zdajemy sobie sprawę, że jest ich (to jest tych, w których odnotowujemy wpływ dyskonta) znacznie więcej [23].

Słowa kluczowe

PL

gry strategiczne; rozmytość; czynnik dyskontowy

• Wydawca: Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej
• Czasopismo: Informatyka Teoretyczna i Stosowana
• Rocznik: 2005
• Tom: R. 5, nr 8
• Strony: 85--94
• Opis fizyczny: Bibliogr. 31 poz., rys.

Twórcy

autor

Piech H.

• Instytut Matematyki i Informatyki, Politechnika Częstochowska 42-200 Częstochowa, ul. Dąbrowskiego 73

Bibliografia

• [1] Aumann R., Survey of repeated games, Easy in game theory and Mathematical Economics in Honor of Oscar Morgenstern, Institute Mannheim, Vein, 1981.
• [2] Bamos A., On Pseudo-Games, Annals of Mathematical Statistics No39, 1968.
• [3] Binmore K., Kirman P, Tani P., Frontiers and Game Theory, MIT Press, 1993.
• [4] Conway J.H., On number and Games, Academic Press, 1976.
• [5] Czogała E., Perdycz W., Elementy i metody teorii zbiorów rozmytych. PWN, Warszawa, 1985.
• [6] Ellison G.: Learning width One Rational Player, MIT Press, 1994.
• [7] Fudenber D. Tirole J., Game Theory, MIT Press, 1991.
• [8] Fundenberg D., Kreps D., Lectures on Learning and Equilibrium in Strategic Form Games, Core Lecture Senes, 1990.
• [9] Harsanyj J., Selten R.:A General Theory of Equilibrium Selection in Games, MIT Press, 1988.
• [10] Harsanyj J., Games with Randomly Disturbed Payoffs, Intemational Journal of Game Theory, No2, 1973.
• [11] Hofbauer J., Stability for Best Response Dynamic, University of Viena, 1995.
• [12] Isaacs R., Differentia games, Wiley, 1965.
• [13] Jaulin L., Kieffer M., Didrit O., Walter E., Applied Interval Analysiss, Springer Verlag, London, 2001.
• [14] Łachwa A., Fuzzy world of files, numbers, relations, facts, rules and decisions. Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warsaw 2001 (in Polish).
• [15] Loeve M., Probability Theory, Berlin Springer Verlag, 1978.
• [16] Luce D., Raiffa H., Gry i decyzje, PWN, Warszawa, 1996.
• [17] Nachbar J., Eyolutionary Selection Dynamic in Games, International Journal of Games Theory, Nol9, 1990.
• [18] Nachbar J., Prediction „ Optimization and Learning in Repeated Games, Econometrica, 1995
• [19] Nash J.F., Non cooperative games, Ann. Math.,2, pp.296-29 1951.
• [20] Nash J., Equilibrium points in N- persons games, National Academy of Sciences, 36, pp-48-49, 1950.
• [21] Owen G., Teoria gier, PWN, Warszawa, 1982.
• [22] Ozyildirim S., A discrete dynamic game approach, Computers Math. Applic., 32 (5), pp. 43-56, 1996.
• [23] Papadimitriou C.H., Games against nature, J. Comp.System Sci., 31, pp. 288-301, 1985.
• [24] Piegat A., Fuzzy modelling and controlling, Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warsaw 2003 (in Polish).
• [25] Shapley L., Some Topics in Two-Person Games „ In Advances in Game Theory, Priceton University Press, 1964.
• [26] Straffin P.D., Teoria gier, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2001.
• [27] Sysło M., Deo N., Kowalik J., Discrete optimisation algorithms. PWN, Warsaw 1995 (in Polish)
• [28] Vavock V., Aggregating Strategies „ Conference on Computational Learning Theory, 1990.
• [29] Watson J., Strategia. Wprowadzenie do teorii gier, WNT, Warszawa, 2005.
• [30] Wetzeel A., Evaluation of the effectiveness of genetic algorithms in combinatorial optimization, University of Pittsburgh,1 983.
• [31] Zadeh L.A., Fuzzy limitations calculus; design and systems; methodological problems, Ossolineum 1980 (in Polish).