Wpływ rozmytości parametrów wielokryterialnej optymalizacji na lokalizację rozwiązania kompromisowego

• Autorzy: Piech H.
• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Rozmytość w optymalizacji jest formą zbliżenia się racjonalnych nie zawsze pewnych ocen zjawisk, do których w wielu przypadkach zamierzamy ingerować (na przykład poprzez sterowanie). Pojęcia rozmytości używamy w szerokim tego słowa rozumieniu, wyrażając niepewność dotyczącą ocen kryterialnych i związanych z nimi parametrów. Interwałowość (przedziałowość) również traktujemy jako rozmytość zerowego poziomu (rzędu) o stałej wartości funkcji przynależności.

Słowa kluczowe

PL

rozmytość parametrów; wielokryterialna optymalizacja; lokalizacja rozwiązania kompromisowego

• Wydawca: Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej
• Czasopismo: Informatyka Teoretyczna i Stosowana
• Rocznik: 2006
• Tom: R. 6, nr 10
• Strony: 101--113
• Opis fizyczny: Bibliogr. 39 poz., rys., tab.

Twórcy

autor

Piech H.

• Instytut Matematyki i Informatyki, Politechnika Częstochowska ul. Dąbrowskiego 73, 42-200 Częstochowa

Bibliografia

• [1] Aumann R.. Survey of repeated games, Easy in Game Theory and Mathematical Economics in Honor of Oscar Morgenstern, Institute Mannheim, Vein 1981.
• [2] Baas S.M., Kwakernaak H., Rating and Raking of Multiplae-Aspects Alternatives Using Fuzzy Sets, Automatica 1977, 1, 47-58.
• [3] Bamos A., On Pseudo-Games, Annals of Mathematical Statistics 1968, 39.
• [4] Baebera S., Jackson M.O., Choosing of Baerbera Jackson Model-Stable Majority Rules, V Conference SAET, Iscia 2001.
• [5] Binmore K., Kirman P., Tani P., Frontiers and Game Theory, MIT Press 1993.
• [6] Conway J.H., On Number and Games, Academic Press 1976.
• [7] Czogala E., Perdycz W., Elementy i metody teorii zbiorów rozmytych, PWN, Warszawa 1985.
• [8] Ellison G., Learning with One Rational Player, MIT Press, 1994.
• [9] Eschenauer H., Kolski J., Osyczka A., Multicriteria Design Optimization, Springer-Verlag, Berlin 1990.
• [10] Filar J., Vrieze K., Competitive Markov Decision Processes, Springer-Verlag, New York 1997.
• [11] Fudenber D., Tirole J., Game Theory, MIT Press, 1991.
• [12] Fuller R., Carison C., Fuzzy Multiple Criteria Decision Making, Fuzzy Sets and Systems, 78, 1996, 139-153.
• [13] Harsanyj J., Selten R., A General Theory of Equilibrium Selection in Games, MIT Press, 1988.
• [14] Harsanyj J., Games with Randomly Disturbed Payoffs, International Journal of Game Theory 1973, 2.
• [15] Hofbauer J., Stability for Best Response Dynamic, University of Viena, 1995.
• [16] Isaacs R., Differential Games, Wiley, 1965.
• [17] Jaulin L., Kieffer M., Didrit O., Walter E., Applied interval Analysis, Springer Verlag, London 2001.
• [18] Kalynmoy D., Lother T., Laumans M., Zitzler E., Scalable Multi-objective Opimization Test Problems, 2002.
• [19] Kwaśnicka H., Ewolucyjna optymalizacja wielokryterialna, 2000.
• [20] Kałuski J.. Teoria gier, Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice 2002.
• [21] Kacprzyk J., Zbiory rozmyte w analizie systemowej, PWN, Warszawa 1986.
• [22] Loeve M., Probability Theory, Springer Verlag, Berlin 1978.
• [23] Luce D., Raiffa H., Gry i decyzje, WN PWN, Warszawa 1996.
• [24] Łachwa A., Fuzzy world of files, numbers, relations, facts, rules and decisions, Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warsaw 2001 (in Polish).
• [25] Malawski M., Wieczorek A., Sosnowska H., Konkurencja i kooperacja, Teoria gier w ekonomii i naukach społecznych, WNP, Warszawa 1997.
• [26] Nachbar J., Evolutionary Selection Dynamic in Games, International Journal of Games Theory 1990, 19.
• [27] Nachbar J., Prediction, Optimization and Learning in Repeated Games, Econometrica, 7995.
• [28] Nash J.F., Non cooperative games, Ann. Mat. 1951, 2, 296-295.
• [29] Nash J., Equilibrium points in N-persons games, National Academy of Sciences, 36, 48-49, 1950.
• [30] Owen G., Teoria gier. PWN, Warszawa 1982.
• [31] Ozyildirim S., A discrete dynamic game approach, Computers Math. Applic. 1996, 32(5), 43-56
• [32] Papadimitriou C.H., Games against nature, J. Comp. System Sci. 1985, 31, 288-301.
• [33] Parthasarathy T., Raghavan T., Some Topics in two-Person Games, American Elsevier Publishing Company, Inc., New York 1977.
• [34] Roy B., Wieloklyterialne wspomaganie decyzji, WNT, Warszawa 1990.
• [35] Straflin P.D., Teoria gier, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2001.
• [36] Sysło M., Deo N., Kowalik J., Discrete optimization algorithms, WN PWN, Warsaw 1995 (in Polish).
• [37] Vavock V., Aggregating Strategies, Conference on Computational Learning Theory, 1990.
• [38] Watson J., Strategia, Wprowadzenie do teorii gier, WNT, Warszawa 2005.
• [39] Wetzeel A., Evaluation of the effectiveness of genetic algorithms in combinatorial optimization, University of Pittsburgh, 1983.