NATO in the New Strategic Environment : Cyber Attacks Now Covered by Article 5 of the North Atlantic Treaty

Kostrzewa-Zorbas, G.

Artykuł - szczegóły

Tytuł artykułu

NATO in the New Strategic Environment : Cyber Attacks Now Covered by Article 5 of the North Atlantic Treaty

Autorzy

Kostrzewa-Zorbas G.

Wybrane pełne teksty z tego czasopisma

http://sbn.wat.edu.pl/

Identyfikatory

Warianty tytułu

NATO w nowym środowisku strategicznym : cyberataki podlegają już artykułowi 5 Traktatu Północnoatlantyckiego

Języki publikacji

Abstrakty

The greatest change ever in the defence policy and military strategy of the North Atlantic Treaty Organisation occurred in 2014 in response to a series of major cyber attacks against NATO member states and partner states - Estonia in 2007, the United States and Georgia in 2008, and others in later years - and to a general transformation of the security environment in which cyberwar and other threats to cybersecurity gain rapidly in importance. At the 2014 Wales Summit, NATO recognised that cyber defence is part of its central task of collective defence and that Article 5 of the North Atlantic Treaty - ”The Parties agree that an armed attack against one or more of them in Europe or North America shall be considered an attack against them all . . .” - can be invoked in the case of cyber attacks. This statement is the ﬁrst and only expansion of the meaning of Article 5 and the ﬁrst and only addition of a new type of warfare to the policy and strategy of NATO. After the change, the Alliance must face new challenges not less urgent and diﬃcult than the old ones of kinetic warfare or weapons of mass destruction. This article addresses the broadest strategic context of the change. An analysis is made in the light of the global strategic thought and of the development of warfare through history. By entering the new strategic space of cyber warfare, NATO proves itself to be among the world’s most modern and advanced powers while, at the same time, it returns to the ancient - and lasting - tenet of strategy: information is not inferior to force. This way the Alliance moves away from Carl von Clausewitz and closer to Sun Zi. The recognition of cyberspace as a strategic space also corresponds to another inﬂuential idea in the heritage of strategy: the concept of the ”great common” the control of which is the key to the power over the world and over war and peace worldwide. Alfred Thayer Mahan considered the global ocean to be the ”great common” crossed by vital trade routes and by navies competing for superiority. Now cyberspace is as open, vital and fragile as the maritime space was in Mahan’s vision. Cyberwar also creates a promise and a temptation of a decisive strike - the ﬁrst and last strike in a war - circumventing all military defences and paralysing the enemy country. It is a new version - less lethal or not, dependent on the tactics of cyber attacks in a cyber oﬀensive - of the idea of strategic bombing and of the entire concept of air power, especially by its visionary Giulio Douhet, and then of nuclear strategy. Finally, the article provides two practical recommendations regarding the policy and structure of the North Atlantic Alliance in unfolding new era. Now NATO needs a speedy follow-on to the breakthrough decision of the Wales Summit. Cyber defence should be fully integrated into the next Strategic Concept which is expected in or around 2020 but could be worked out sooner because of the accelerating transition of the security environment. NATO should also consider establishing a global Cyber Command to maintain the initiative and to assure the credibility of the enlarged meaning of Article 5 of the North Atlantic Treaty. This credibility will be immediately, continuously and comprehensively tested by many players of the global game.

Największa zmiana w dziejach polityki obronnej i strategii wojskowej Sojuszu Północnoatlantyckiego nastąpiła w 2014 roku w odpowiedzi na serię cyberataków przeciw państwom członkowskim i partnerskim NATO – Estonii w 2007 roku, Stanom Zjednoczonym i Gruzji w 2008 roku, i innym w latach późniejszych – oraz na ogólną transformację środowiska bezpieczeństwa, w którym wojna cybernetyczna i inne zagrożenia dla cyberbezpieczeństwa szybko zyskują na znaczeniu. Na szczycie w Walii w 2014 roku NATO uznało, że cyberobrona jest częścią zbiorowej obrony jako centralnego zadania sojuszu i że artykuł 5 Traktatu Północnoatlantyckiego – „Strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich w Europie lub Ameryce Północnej, będzie uznana za napaść przeciwko nim wszystkim ...” – może być przywołany w przypadku cyberataków. To oświadczenie jest pierwszym i jedynym rozszerzeniem znaczenia artykułu 5 oraz pierwszym i jedynym dodaniem nowego rodzaju wojny do polityki i strategii NATO. Po tej zmianie sojusz musi stawić czoła nowym wyzwaniom, pilnym i trudnym nie mniej od starych wyzwań wojny kinetycznej lub broni masowego rażenia. Artykuł dotyczy najszerszego strategicznego kontekstu zmiany. Analiza jest prowadzona w świetle globalnej myśli strategicznej i rozwoju wojny poprzez dzieje. Wchodząc w nową przestrzeń strategiczną cyberwojny, NATO wykazuje, że należy do najbardziej nowoczesnych i zaawansowanych potęg świata, a jednocześnie wraca do starożytnej – i trwałej – zasady strategii: informacja nie jest podrzędna wobec siły. Tak sojusz odchodzi od Carla von Clausewitza i zbliża się do Sun Zi. Uznanie cyberprzestrzeni za przestrzeń strategiczną nawiązuje również do innej wpływowej idei dziedzictwa strategii: do koncepcji „wielkiego terenu publicznego” (“the great common”), władza nad którym daje klucz do władzy nad światem, i nad wojną i pokojem w świecie. Alfred Thayer Mahan uważał ocean światowy za „wielki teren publiczny”, przecinany przez żywotne szlaki handlowe i ﬂoty konkurujące o wyższość. Dziś cyberprzestrzeń jest tak otwarta, żywotna i łatwa do podboju, jak przestrzeń morska była w wizji Mahana. Wojna cybernetyczna także rodzi obietnicę i pokusę rozstrzygającego uderzenia – pierwszego i zarazem ostatniego na wojnie – które pozwala obejść wszystkie elementy obrony przeciwnika i sparaliżować wrogi kraj. To nowa wersja – mniej lub równie śmiercionośna, zależnie od taktyki cyberataków podczas ofensywy cybernetycznej – idei bombardowania strategicznego i całej koncepcji siły powietrznej według jej wizjonera Giulio Douhet, a potem według strategii nuklearnej. Na koniec artykuł podaje dwie praktyczne rekomendacje co do polityki i struktury Sojuszu Północnoatlantyckiego na rozwijającą się nową erę. Potrzebny jest teraz szybki ciąg dalszy przełomowej decyzji Szczytu w Walii. Cyberobrona powinna zostać w pełni włączona – jako integralna część – do następnej Koncepcji Strategicznej NATO. Nowa Koncepcja Strategiczna jest spodziewana w roku 2020 lub zbliżonym, ale może być opracowana wcześniej z powodu przyśpieszającej przemiany środowiska bezpieczeństwa. NATO powinno również rozważyć ustanowienie globalnego Dowództwa Cybernetycznego dla utrzymania inicjatywy i dla zapewnienia wiarygodności artykułu 5 Traktatu Północnoatlantyckiego w rozszerzonym znaczeniu. Ta wiarygodność będzie natychmiast, ciągle i wszechstronnie testowana przez wielu graczy globalnej gry.

Słowa kluczowe

North Atlantic Treaty cyberdefense cybersecurity cybernetics information technology cyberwar cyber warfare information war information warfare cyberattack cryptology strategy strategic plan Poland USA Estonia Georgia Sun Zi Sun Tsu Clausewitz Carl Mahan Alfred Thayer Douhet Giulio strategic bombardment nuclear strategy

NATO Traktat Północnoatlantycki cyberobrona cyberbezpieczeństwo cybernetyka informatyka cyberwojna wojna cybernetyczna wojna informacyjna cyberatak atak cybernetyczny kryptologia strategia plan strategiczny Polska USA Estonia Gruzja Sun Zi Sun Tsu Clausewitz Carl Mahan Alfred Thayer Douhet Giulio bombardowania strategiczne strategia nuklearna strategia jądrowa

Wydawca

Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego

Czasopismo

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

Rocznik

2014

Tom

R. 4, Nr 6

Strony

397--418

Opis fizyczny

Bibliogr. 34 poz.

Twórcy

autor

Kostrzewa-Zorbas G.

Institute of Organisation and Management, Faculty of Cybernetics, Military University of Technology, Warsaw, Poland

Bibliografia

[1] R. Buchan, “Cyber Attacks: Unlawful Uses of Force or Prohibited Interventions?”, Journal of Conﬂict and Security Law, (Oxford, UK: Oxford University Press), Vol. 17, Issue 2 (Summer 2012).
[2] S.J. Cimbala, Nuclear Weapons in the Information Age, New York: Continuum International Publishing Group, 2012.
[3] C. von Clausewitz, On War, Edited and Translated by Michael Howard and Peter Paret, Princeton, NJ: Princeton University Press, 1984.
[4] E. A. Cohen, “Technology and Warfare”, In Strategy in the Contemporary World: An Introduction to Strategic Studies, Edited by John Baylis, James J. Wirtz, and C.S. Gray, 4th Edition, Oxford, UK: Oxford University Press, 2013.
[5] Cyberpower and National Security, Edited by F.D. Kramer, S.H. Starr, and L.K. Wentz, Washington, DC: National Defense University Press; Potomac Books, 2009.
[6] Cyberwar, Netwar and the Revolution in Military Aﬀairs Edited by E. Halpin, P. Trevorrow, D. Webb, and S. Wright, Houndmills, Basingstoke, Hampshire, UK: Palgrave Macmillan, 2006.
[7] Cyberwar and Information Warfare Edited by Daniel Ventre, London: ISTE, 2011.
[8] C.C. Demchak, Wars of Disruption and Resilience: Cybered Conﬂict, Power, and National Security, Athens, GA: University of Georgia Press, 2011.
[9] H.H. Dinniss, Cyber Warfare and the Laws of War, New York: Cambridge University Press, 2012.
[10] G. Douhet, The Command of the Air, Translated by D. Ferrari, Washington, DC: Oﬃce of Air Force History, 1983.
[11] L. Freedman, The Evolution of Nuclear Strategy, 3rd Edition, Houndmills, Basingstoke, Hampshire, UK: Palgrave Macmillan, 2003.
[12] W.T. Hagestad, 21st century Chinese Cyberwarfare: An Examination of the Chinese Cyberthreat from Fundamentals of Communist Policy Regarding Information Warfare through the Broad Range of Military, Civilian and Commercially Supported Cyberattack Threat Vectors, Ely, Cambridgeshire, UK: IT Governance Publishing, 2012.
[13] L.J. Janczewski and A.M. Colarik (Editors), Cyber Warfare and Cyber Terrorism, Hershey, PA: IGI Global, 2007.
[14] L. Kello. “The Meaning of the Cyber Revolution: Perils to Theory and Statecraft”, International Security, Vol. 38, No. 2 (Fall 2013).
[15] G. Kostrzewa-Zorbas, “A Plan for NATO: Central Europe Indistinguishable from Western Europe”, Aspen Review Central Europe (Prague, Czech Republic), No. 2/2014.
[16] A. Kott, C. Wang, and R.F. Erbacher (Editors), Cyber Defense and Situational Awareness, New York, NY: Springer Science+Business Media, 2014.
[17] M.C. Libicki, Conquest in Cyberspace: National Security and Information Warfare, New York: Cambridge University Press, 2007.
[18] M.C. Libicki, Cyberdeterrence and Cyberwar Santa Monica, CA: RAND Corporation, 2009.
[19] A.T. Mahan, The Inﬂuence of Sea Power Upon History, 1660–1783, New York: Dover Publications, 1987.
[20] National Cyber Security Framework Manual Edited by A. Klimburg, Tallinn, Estonia: NATO Cooperative Cyber Defence Centre of Excellence, 2012.
[21] NATO Strategy Documents 1949–1969. Edited by Dr. G.W. Pedlow, Chief, Historical Oﬃce, Supreme Headquarters Allied Powers Europe, in Collaboration with NATO International Staﬀ Central Archives. [Brussels: North Atlantic Treaty Organisation, 1997.]
[22] M.E. O’Connell, “Cyber Security without Cyber War”, Journal of Conﬂict and Security Law (Oxford, UK: Oxford University Press), Vol. 17, Issue 2 (Summer 2012).
[23] W.A. Owens, K.W. Dam, and H.S. Lin (Editors), Technology, Policy, Law, and Ethics Regarding U.S. Acquisition and Use of Cyberattack Capabilities, National Research Council of the National Academies, Washington, DC: National Academies Press, 2009.
[24] C. Paul, I.R. Porche, and E. Axelband, The Other Quiet Professionals: Lessons for Future Cyber Forces from the Evolution of Special Forces, Santa Monica, CA: RAND Corporation, 2014.
[25] D.S. Reveron (Editor), Cyberspace and National Security: Threats, Opportunities, and Power in a Virtual World, Washington, DC: Georgetown University Press, 2012.
[26] J. Rivera, “A Theory of Cyberwarfare”, Georgetown Security Studies Review, Vol. 2, No. 2 (June 2014).
[27] N. Robinson, A. Walczak, S.-C. Brune, A. Esterle, P. Rodriguez, it Stocktaking Study of Military Cyber Defence Capabilities in the European Union (milCyberCAP): Unclassiﬁed Summary Santa Monica, CA: RAND Corporation, 2013.
[28] M. Roscini, Cyber Operations and the Use of Force in International Law, Oxford, UK: Oxford University Press, 2014.
[29] S.D. Sagan and K.N. Waltz The Spread of Nuclear Weapons: An Enduring Debate, 3rd Edition, New York: W.W. Norton, 2013.
[30] J.B. Sheldon, “The Rise of Cyberpower”, In Strategy in the Contemporary World: An Introduction to Strategic Studies, Edited by J. Baylis, J.J. Wirtz, and C.S. Gray, 4th Edition, Oxford, UK: Oxford University Press, 2013.
[31] Sun Tsu [Sun Zi], The Art of War, Translated and with an Introduction by S.B. Griﬃth. London: Oxford University Press, 1963.
[32] Tallinn Manual on the International Law Applicable to Cyber Warfare Prepared by the International Group of Experts at the Invitation of the NATO Cooperative Cyber Defence Centre of Excellence General Editor M.N. Schmitt, Cambridge, UK: Cambridge University Press, 2013.
[33] N. Tsagourias, “Cyber Attacks, Self-defence and the Problem of Attribution”, Journal of Conﬂict and Security Law (Oxford, UK: Oxford University Press), Vol. 17, Issue 2 (Summer 2012).
[34] J.A. Warden, The Air Campaign: Planning for Combat, Revised Edition. San Jose, CA: to Excel, 1998.

Uwagi

Opracowanie rekordu ze środków MNiSW, umowa Nr 461252 w ramach programu "Społeczna odpowiedzialność nauki" - moduł: Popularyzacja nauki i promocja sportu (2021).

Typ dokumentu

Bibliografia

Identyfikator YADDA

bwmeta1.element.baztech-a3e2b0d5-a7ae-4a61-993e-5e05997253b4