Eco-miasta XXI wieku. Chiny światowym liderem

• Autorzy: Malinga N.

Warianty tytułu

EN

Eco-cities of the 21st century. China as the world leader

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Wysiłki w kierunku zrównoważonego rozwoju środowiskowego i społecznego miast osiągnęły obecnie kulminację pod mianem „eco-miasto” (eco-city). Termin ten pochodzi z połowy lat 70. XX w. i używany był w kontekście ruchu ochrony środowiska. Jednakże w ostatnich latach zjawisko „eco-city” stało się ruchem globalnym popieranym przez większość mieszkańców miast świadomych zagrożeń o znaczeniu globalnym z powodu zmian klimatu. W Azji to Chiny i Indie znalazły się w czołówce krajów rozwijających ideę „eco-miasta”. Realizowane są tam międzynarodowe projekty jak Tianjin Binhai Eco-city, a cztery inne „eco-miasta” planowane są jako korytarze ekologiczne (np. Delhi-Mumbai Industrial Corridor budowany z pomocą Japonii). W Zjednoczonych Emiratach Arabskich pod hasłem „zero-carbon” rozpoczęto realizację miasta Masdar, które jest nowym rodzajem aglomeracji i może być powielany na Bliskim Wschodzie i innych krajach regionu. W Afryce modelem miasta o zrównoważonym rozwoju jest Hacienda Ecocities w Kenii. Natomiast o tytuł najbardziej „zielonego miasta” Europy rywalizują Växjö (Szwecja), Freiburg (Niemcy) oraz St. Davids (Wielka Brytania). Artykuł koncentruje się szczególnie na Azji, gdzie idee ekologiczne są najbardziej popularne wśród mieszkańców dużych miast. W odniesieniu do danych Światowego Banku (Technical Assistence Report No 59012/209) szacunkowe obliczenia wskazują na 100 inicjatyw budowy miast ekologicznych. Nawiązując do ostatnich badań chińskiej społeczności pod kątem rozwoju urbanistyki, to ok. 250 miast, pod pretekstem podniesienia swojego poziomu, deklaruje chęć rozbudowy jako „eko-city” czy też „low-carbon city”. Chiński rząd rozwija nowy model gospodarki, której celem nadrzędnym będzie takie połączenie mechanizmów produkcji i konsumpcji aby w najbardziej efektywny sposób wykorzystywać zasoby naturalne przy jednoczesnym zminimalizowaniu emisji CO2 i odpadów. Nowatorskie rozwiązania stosowane są na trzech poziomach: poprzez promowanie szeroko pojętych przedsięwzięć czystej produkcji takich jak eco-rolnictwo; wdrażanie w strefach przemysłowych ekologii przemysłowej oraz rozwijanie na poziomie regionalnym eco-miast. Strategia ta była testowana w siedmiu okręgach przemysłowych i wdrażana w 13 parkach przemysłowych, a począwszy od roku 2005 w 10 eco-miastach i eco-prowincjach (Beijing, Shanghai, Chongqing, Guiyang, Ningbo, Hebei, Tongling, Liaoning, Shandong, and Jiangsu) pod kierownictwem Komisji Rozwoju Narodowego i Reform. Na przykładzie Sino-Singapore Tijanjin Eco-city przedstawiono inicjatywy międzynarodowe podejmowane na poziomie rządowym. Wypracowany tu wspólnym wysiłkiem Chin i Singapore model eco-miasta został zrealizowany i aktualnie jest powielany w innych częściach Chin. Eco-corridor Ningbo, Eco-city Dongtan oraz Chengdu Tianfu District Great City to przykłady inicjatyw lokalnych podejmowanych często na poziomie samorządów i organizacji społecznych. W konkluzji zwraca się uwagę na niebezpieczeństwa tkwiące w idealnej koncepcji eco-miasta - do jakiego stopnia stanie się ono antytezą miasta bez tradycyjnych cech miejskości.

EN

Efforts to build cities which are environmentally and socially sustainable are not a novelty. More recently, these efforts have culminated in a new phenomenon: the so-called eco-city. The term can be traced back to the mid-1970s, when it was first coined in the context of the rising environmental movement. It is only in recent years, however, that the eco-city phenomenon has become truly global and mainstream, against the background of a majority of people now living in cities and the growing international recognition of the scale and severity of climate change. Thus, China and India are currently at the forefront of eco-city development in Asia, with international projects such as Tianjin Binhai Eco-city and the four eco-cities planned in the Delhi-Mumbai Industrial Corridor with input from Japan; in the United Arab Emirates, Masdar is being developed as a brand-new zerocarbon city to be emulated elsewhere in the Middle East (and beyond); Hacienda Eco-cities in Kenya is promoted as a model sustainable city for Africa; and Växjö (Sweden), Freiburg (Germany) and St. Davids (United Kingdom) are competing to be the `greenest city' of Europe. The article describes a problems of eco-cities particularly in China where this idea is most popular with citizens.According to the World Bank (Technical Assistance Report No 59012/209), there are an estimated 100 Chinese eco-city initiatives under development. According to a recent study by the Chinese Society for Urban Studies, there are 259 cities above prefecture level that have declared the intention to become an “eco-city” or “low-carbon city”. The Chinese government is developing a new economic model, whose primary objective is to combine the mechanisms of production and consumption for the most effective use of natural resources, while minimizing CO2 emissions and waste at the same time. Innovative solutions are applied at three levels: by promoting broadly defined clean production projects such as eco-agriculture, implementation of industrial ecology in industrial zones and the development of eco-cities at the regional level. This strategy was tested in seven industrial districts and implemented in 13 industrial parks, and as of the year 2005, in 10 eco-cities and eco-provinces (Beijing, Shanghai, Chongqing, Guiyang, Ningbo, Hebei, Tongling, Liaoning, Shandong, and Jiangsu ) under the leadership of the National Development and Reform Commission. For example, Sino-Singapore Tijanjin Eco-city presents international initiatives taken at the government level. The model of an ecocity developed here with a joint effort of China and Singapore has been implemented, and is currently being reiterated in other parts of China. Ningbo Eco-corridor, Dongtan Eco-city and Chengdu Tianfu District Great City are examples of local initiatives, which are often taken at the level of local governments and community organizations. In conclusion, attention is drawn to the dangers inherent in the ideal eco-city concept - the extent to which it will become the antithesis of a city without traditional features of urbanity.

Słowa kluczowe

PL

urbanistyka; architektura; ekologia; ślad ekologiczny; ecomiasto; korytarz ekologiczny; rozwój zrównoważony

EN

urban planning; architecture; ecology; ecological footprint; eco-city; eco corridor; sustainable development

• Wydawca: Wydawnictwo Archivolta Michał Stępień
• Czasopismo: Archivolta
• Rocznik: 2013
• Tom: nr 2
• Strony: 35--41
• Opis fizyczny: Bibliogr. 7 poz., fot., rys.

Twórcy

autor

Malinga N.

• Wydział Architektury, Politechnika Poznańska

Bibliografia

• [1] A. Davies, China is a huge Eco-city where no one will need to drive, Business Insiderc.com, http://www.businessinsider.com/china-is-building-a-nearly-car-free-city-2012-11?op=1.
• [2] B. Ewing, A. Reed, A. Galli, J. Kitzes, M. Wackernage, Calculation methodology for the national footprint accounts, Oakland, Global Footprint Network, 2012.
• [3] S. Hatr, Zero-Carbon Cities, Archrecord.construction.com, http://archrecord.construction.com/tech/techFeatures/0703feature-1.asp SWA Group, http://swacdn.s3.amazonaws.com/1/b973d778_swa_mini_brochure.pdf.
• [4] J. Levy, L’économie circulaire, l’urgence écologique: monde en transe Chine en transit, Presses Ecole Nationale Ponts Chaussées, Paris 2010.
• [5] Sustainable cities, DAC&Cities.dk, http://www.dac.dk/en/dac-cities/sustainable-cities-2/allcases/ energy/dongtan-the-worlds-first-large-scale-eco-city/?bbredirect=true.
• [6] Tianjin Eco-city a model for sustainable development, http://www.tianjinecocity.gov.sg/bg_intro.htm.
• [7] C. Waldheim, J. Czerniak, Y. Hung, G. Aquino, A. Robinson, Infrastructure landscape – case studies by SWA, Birkhauser GMBH, Switzerland, 2011.