Adypinian bis(2- etyloheksylu)

• Autorzy: Zapór L.

Warianty tytułu

EN

Bis(2-ethylhexyl) adipate

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Adypinian bis(2-etyloheksylu) (DEHA) jest stosowany głównie jako plastyfikator w produkcji i przetwórstwie polichlorku winylu, polistyrenu i innych polimerów, w produkcji nitrocelulozy i kauczuku syntetycznego, a także jako rozpuszczalnik i składnik smarów stosowanych w lotnictwie. Jest też wykorzystywany w przemyśle kosmetycznym. W warunkach narażenia zawodowego adypinian bis(2-etyloheksylu) może wchłaniać się do organizmu na drodze inhalacyjnej i przez skórę. Narażenie zawodowe na aerozole adypinianu bis(2-etyloheksylu) dotyczy przede wszystkim osób zatrudnionych przy produkcji związku oraz jego stosowania, głównie jako plastyfikatora w produkcji i przetwórstwie tworzyw polistyrenowych i poliuretanowych, zwłaszcza w procesach przebiegających w wysokich temperaturach (cięcie folii żywnościowych i innych materiałów używanych do pakowania żywności). W dostępnym piśmiennictwie nie ma doniesień na temat szkodliwego działania adypinianu bis(2-etyloheksylu) na ludzi. Wartość LD50 adypinianu bis(2-etyloheksylu) po podaniu per os szczurom ustalono na poziomie 9110 mg/kg m.c. Dane w piśmiennictwie dotyczące toksyczności ostrej i przewlekłej związku wskazują, że narządem docelowego działania adypinianu bis(2-etyloheksylu) u zwierząt jest wątroba, a krytycznym objawem działania związku jest rozrost (proliferacja) peroksysomów w hepatocytach. Adypinian bis(2-etyloheksylu) nie wykazywał działania genotoksycznego w wielu układach eksperymentalnych, powodował występowanie pierwotnych raków wątroby u myszy, nie powodował jednak wzrostu częstości występowania zmian nowotworowych u szczurów. W 2000 r. eksperci IARC na podstawie istniejących danych toksykologicznych, biorąc pod uwagę przypuszczalny mechanizm działania adypinianu bis(2-etyloheksylu), zaliczyli związek do grupy 3., argumentując to brakiem wystarczających dowodów rakotwórczego działania związku u ludzi i zwierząt doświadczalnych. Nowotwory wykryte u zwierząt doświadczalnych (myszy) powstają na drodze niegenotoksycznego mechanizmu i są następstwem proliferacji peroksysomów w wątrobie i wzrostu zawartości aktywnych form tlenu w hepatocytach. Zdaniem ekspertów IARC wyniki badań dotyczących molekularnych podstaw proliferacji peroksysomów wskazują, że ludzkie hepatocyty mogą być oporne na indukcję proliferacji peroksysomów odpowiadającą za powstawanie procesu nowotworowego u gryzoni. W badaniach na szczurach adypinian bis(2-etyloheksylu) wykazywał działanie embriotoksyczne, fetotoksyczne i teratogenne. Nie obserwowano działania gonadotoksycznego oraz wpływu związku na rozrodczość zwierząt. Za podstawę wartości NDS adypinianu bis(2-etyloheksylu) przyjęto wyniki dwuletnich badań na szczurach przeprowadzonych przez NTP, w których nie stwierdzono u zwierząt wzrostu częstości występowania nowotworów, a za największą dawkę, po której nie obserwowano szkodliwego działania związku (NOAEL) uznano wartość 700 mg/kg m.c./dzień. Dawkę tę przeliczono na równoważne dla człowieka stężenie związku w powietrzu, a następnie podzielono przez sumaryczny współczynnik niepewności i wyznaczono wartość NDS na poziomie 400 mg/m3. Nie ma podstaw do ustalenia wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh) adypinianu bis(2-etyloheksylu). Nie ma też podstaw do ustalania wartości dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym (DSB) adypinianu bis(2-etyloheksylu). Wyniki badań na zwierzętach upoważniają do zaliczenia adypinianu bis(2-etyloheksylu) do związków mających działanie fetotoksyczne i teratogenne, dlatego proponuje się oznakowanie związku literami „Ft” oznaczającymi substancję działającą toksycznie na płód.

EN

Bis(2-ethylhexyl) adipate (DEHA) is used primarily as a plasticizer in the flexible vinyl industry and is widely used in flexible poly(vinyl chloride) food film. It is also used as a solvent and as a component of aircraft lubricants. It is important in the processing nitrocellulose and synthetic rubber and in the cosmetic industry (cellulose-based liquid lipsticks). Occupational exposure to DEHA may occur through inhalation or dermal contact during its manufacture and its use. Bis(2-ethylhexyl) adipate is rapidly and completely absorbed after oral administration, rapidly and extensively metabolized and excreted in humans and laboratory animals. In the available literature no data on the toxicity DEHA in humans have been found. The oral LD50 in rats is 9110 mg/kg body weight. DEHA exerts systemic action mainly on the liver in acute and chronic toxicity in laboratory animals. The critical effects of DEHA activity is induced hepatic peroxisome proliferation. DEHA did not show genotoxic and mutagenic effects in many experimental studies. In carcinogenicity testing this compound caused an increased hepatocellular tumor in mice but not in rats. There are no data on carcinogenicity in humans. DEHA exerts embryotoxic, fetotoxic and teratogenic effects in animals. There are no data on reproductive and developmental effects in humans. In setting the exposure limits, the results of chronic toxicity testing were considered. Based on the NOAEL value obtained in an experimental study (700 mg/kg bw per day) and appropriate uncertainty factors, a MAC (TWA) value has been calculated at 400 mg/m3. No STEL value has been established. With regard to fetotoxic effects of DEHA in laboratory animals an Ft notation is considered appropriate.

Słowa kluczowe

PL

adypinian bis(2-etyloheksylu); toksyczność układowa; wartości normatywne

EN

Bis(2-ethylhexyl) adipate; systemic toxicity; exposure limits

• Wydawca: Centralny Instytut Ochrony Pracy - Państwowy Instytut Badawczy
• Czasopismo: Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy
• Rocznik: 2006
• Tom: Nr 4 (50)
• Strony: 23--43
• Opis fizyczny: Bibliogr. 23 poz., tab.

Twórcy

autor

Zapór L.

• Centralny Instytut Ochrony Pracy – Państwowy Instytut Badawczy 00-701 Warszawa ul. Czerniakowska 16

Bibliografia

• 1.ACGIH (2005) Documentation of the TLVs and BEIs with other worldwide occupational exposure values (on CD-ROM).
• 2.Barber E.D. i in. (1987) Peroxisome induction studies on seven phtalate esters. Toxicol. Ind. Health 2, 7-24.
• 3.Bergman K., Albanus L. (1987) Di-(2-ethylhexyl)adipate: absorption, autoradiographic distribution and elimination in mice and rats. Food Chem. Toxicol. 25, 309-316.
• 4.CESARS, Chemical Evaluatio Search and Retrieval System (May, 2003) Canadian Centre for Occupational Health and Safety, Issue 2003-2.
• 5.Cornu M.C. i in. (1992) Identification of the proximate peroxisome proliferator(s) derived from di(2-ethylhexyl)adipate and species differences in response. Biochem. Pharmacol. 43, 2129-2134.
• 6.Dalgaard M. i in. (2002) Di-(2-ethylhexyl)adipate (DEHA) is foetotoxic but not anti-androgenic as Di-(2-ethylhexyl)phtalate (DEHP). Reprod. Toxicol. 16, 408-409.
• 7.Dalgaard M., Majken U. (2003) Di-(2-ethylhexyl)adipate (DEHA) induced developmental toxicity but not antiandrogenic effects in pre- and postnatally exposed Wistar rats. Reprod. Toxicol. 17, 163-168.
• 8.Däniken A. i in. (1984) Investigation of the potential for binding of di(2-ethylhexyl)phtalate (DEHP) and di(2-ethylhexyl)adipate (DEHA) to liver DNA in vivo. Toxicol. Appl. Pharmacol. 73, 373-387.
• 9.Genium’s Handbook of safety, health, and environmental data for common hazardous substances. (1999). Vol. 1. New York, Genium Publishing Corporation, 447.
• 10.HSDB, Hazardous Substance Data Bank Issue (May, 2004) [baza danych].
• 11.IARC (2000) Monographs on the evaluation of carcinogenic risks to humans. T. 77. Di(2-ethylhexyl) adipate. Lyon, WHO/IARC, 149-175.
• 12.IRIS, Integrated Risk Information System (1994) [baza danych, dostępna także w Internecie http://www.epa.gov/IRIS/subst/ 0420.htm].
• 13.Keith Y. i in. (1992) Peroxisome proliferation due to di(2-ethylhexyl)adipate, 2-ethylhexanol and 2-ethylhexanoic acid. Arch. Toxicol. 66, 321-326.
• 14.Korhonen A., Hemminki K., Vainio H. (1983) Embryotoxic effects of phtalic acid derovatives, phosphates and aromatic oils used in the manufacturing of rubber on three day chicken embryos. Drug. Chem.Toxicol. 6, 191-207.
• 15.Lake B.G. i in. (1997) Comparison of the effects of di-(2-ethylhexyl)adipate on hepatic peroxisome proliferation and cell replication in the rat and mouse. Toxicology 123, 217-226.
• 16.Loftus N.J i in. (1994) An assessment of the dietary uptake of di-2-(ethylheksyl) adipate (DEHA) in a limited population study. Food Chem. Toxicol. 32, 1-5.
• 17.Moody D.E., Reddy J.K. (1978) Hepatic peroxisome (Microbody) proliferation in rats fed plasticizers and related compounds. Toxicol. Appl. Pharmacol. 45 (2), 497-504.
• 18.NTP, National Toxicology Program (1982) Carcinogenesis bioassay of di(2-ethylhexyl)adipate (CAS: 103-23-1) in F344 rats and B6C3f1 mice (Feed Studies) NTP Technical Report 212. [baza danych (2002), dostępna także w Internecie http:/ntp-db.niehs.nih.gov].
• 19.Pośniak M. i in. (1999) Zagrożenia chemiczne w wybranych procesach technologicznych. Warszawa, CIOP.
• 20.Reisenbichler H., Eckl P.M. (1993) Genotoxic effects of the selected peroxisome proliferators. Mutat. Res. 286, 135-144.
• 21.Rolecki R., Majka J. (1995) Dwu-2-etyloheksylu ftalan. Dokumentacja proponowanych wartości dopuszczalnych poziomów narażenia zawodowego. Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy 13, 109-151.
• 22.Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 29 listopada 2002 roku w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. DzU nr 217, poz. 1833 ze zm.; DzU nr 212 z 2005 r. poz. 1769.
• 23.Sax N.J, Lewis R.J. (2000) Sax’s dangerous properties of industrial materials. 10th ed. T. 2. New York, Van Nostrand Reinhold 81.