1,4-Fenylenodiamina

• Autorzy: Sitarek K , Wąsowicz W.

Warianty tytułu

EN

1,4-Phenylenediamine

• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

1,4-Fenylenodiamina (PPD) to substancja o dość powszechnym zastosowaniu, ponieważ jest składnikiem farb do włosów, mieszanin używanych do tatuażu, a także farb do futer oraz wywoływaczy fotograficznych i przeciwutleniaczy. Według danych ze stacji sanitarno-epidemiologicznych w 2007 r. nie zanotowano w przemyśle polskim narażenia pracowników na stężenia 1,4-fenylenodiaminy przekraczające obowiązującą wartość najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS), która wynosi 0,1 mg/m3 . 1,4-Fenylenodiamina jest substancją toksyczną, wartość LD50 po podaniu do żołądka szczura wynosi 80 ¸ 98 mg/kg m.c. Objawami ostrego zatrucia u zwierząt są: drgawki, łzawienie, ataksja, drżenie, przyspieszony oddech i tętno oraz obniżona temperatura ciała. 1,4-Fenylenodiamina jest alergenem, co stwierdzono zarówno na podstawie wyników testów na zwierzętach, a także badań osób narażanych zawodowo na tę aminę, jak i osób stosujących preparaty z 1,4-fenylenodiaminą do farbowania włosów i tatuowania skóry. 1,4-Fenylenodiamina po podaniu do worka spojówkowego królika powoduje zapalenie spojówek. 1,4-Fenylenodiamina jest mutagenem pośrednim dla bakterii Salmonella Typhimurium, nie indukuje mikrojąder, recesywnych mutacji letalnych związanych z płcią u Drosophila melanogaster ani dominujących mutacji letalnych u myszy. 1,4-Fenylenodiamina podawana zwierzętom w paszy, do żołądka lub na skórę nie działała kancerogennie. Zgodnie z klasyfikacją IARC 1,4-fenylenodiamina jest zaliczona do grupy 3., tj. czynników nieklasyfikowalnych pod względem rakotwórczości dla ludzi. 1,4-Fenylenodiamina nie działa teratogennie. Normatyw higieniczny 1,4-fenylenodiaminy we wszystkich państwach, w których został ustalony, wynosi 0,1 mg/m3 i jest opatrzony literami „Sk” wskazującymi, że substancja wchłania się przez skórę. Ponieważ przedstawione w niniejszej dokumentacji dane dotyczące toksyczności 1,4-fenylenodiaminy dla ludzi i zwierząt nie dają podstaw do wyliczenia wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) i najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh), dlatego Zespół Ekspertów proponuje pozostawienie istniejącej wartości normatywu higienicznego (NDS), która wynosi 0,1 mg/m3. Istnieją jednak doniesienia naukowe wskazujące na działanie drażniące i uczulające tej aminy dla ludzi i zwierząt doświadczalnych, a także dane dotyczące jej wchłaniania przez skórę, dlatego autorzy dokumentacji zaproponowali, aby 1,4-fenylodiaminę oznaczano dodatkowo literami: „A” – substancja o działaniu uczulającym, „I” – substancja o działaniu drażniącym oraz „Sk” – substancja wchłania się przez skórę.

EN

1,4-Phenylenediamine (PPD) occurs as crystals. It is a dye used for hair and fur, as an intermediate in manufacturing dyes and rubber accelerators. PPD is a toxic substance (LD50 per os for rats is 80 ÷ 90 mg/kg, CL50 for rats is 920 mg/m3). There are many reports of sensitivity to PPD in experimental animals and humans. 1,4-Phenylenediamine does not induce fetotoxic, teratogenic and carcinogenic effects. Carcinogenic classification – IARC, group 3 – not classifiable as to carcinogenicity to humans; ACGIH – A4 – not classifiable as a human carcinogen. ACGIH has recommended TWA of 0.1 mg/m3 for occupational exposure to 1,4-Phenylenediamine. The Expert Group for Chemical Agents has recommended TWA of 0.1 mg/m3 and notations “I” (irritant agent), Sk – skin and SEN – sensitization agent.

Słowa kluczowe

PL

1,4-fenylenodiamina; narażenie zawodowe; NDS

EN

1,4-phenylenediamine; occupational exposure; TWA

• Wydawca: Centralny Instytut Ochrony Pracy - Państwowy Instytut Badawczy
• Czasopismo: Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy
• Rocznik: 2010
• Tom: Nr 3 (65)
• Strony: 5--25
• Opis fizyczny: Bibliogr. 46 poz., rys., tab.

Twórcy

autor

Sitarek K

• Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. med. Jerzego Nofera 91-348 Łódź ul. św. Teresy od Dzieciątka Jezus 8

autor

Wąsowicz W.

• Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. med. Jerzego Nofera 91-348 Łódź ul. św. Teresy od Dzieciątka Jezus 8

Bibliografia

• 1.ACGIH (2001) Documentation of the threshold limit values p-phenylenediamine. ACGIH.
• 2.Ames B.N., Kammen H.O., Yamasaki E. (1975) Hair dyes are mutagenic: identification of a variety of mutagenic ingredients. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 72, 2423–2427.
• 3.Blijleven W.G.H. (1981) Re-evaluation of the mutagenic effects of the hair dye p-phenylenediamine (BASE) in the sex-linked recessive lethal test in Drosophila melanogaster. Mutat. Res. 90, 137–141.
• 4.Brancaccio R.R. i in. (2002) Identification and quantification of para-phenylenediamine in a temporary black henna tattoo. Am. J. Contact Dermat. 13, 1, 15–18.
• 5.Burnett C., Fuchs C., Corbett J. (1979) Mutagenicity studies on urine concentrates from female users of dark hair color products. Drug Chem. Toxicol. 2, 283–293.
• 6.Burnett C., Loehr R., Corbett J. (1977) Dominant lethal mutagenicity study on hair dyes. J. Toxicol. Environ. Health 2, 657–662.
• 7.Burnett C., Loehr R., Corbett J. (1981) Heritable translocation study on two hair dye formulations. Fund. Appl. Toxicol. 1, 325–328.
• 8.Burnett C. i in. (1975) Long-term toxicity studies on oxidation hair dyes. Food Cosmet. Toxicol. 13(3), 353–357.
• 9.Burnett C. i in. (1976) Teratology and percutaneous studies on hair dyes. J. Toxicol. Environ. Health 1, 1027–1040.
• 10.Chung W. i in. (2002) Clinicopathologic features of skin reactions to temporary tattoos and analysis of possible causes. Arch. Dermatol. 138, 1, 88–92.
• 11.Chung W.H., Wang Ch.M., Hong H.S. (2001) Allergic contact dermatitis to temporary tattoos with positive para-phenylenediamine reactions. Report of four cases. Int. J. Dermatol. 40, 754–756.
• 12.Davies R.E., Harper K.H., Kynoch S.R. (1972) Inter species variation in dermal reactivity. J. Soc. Cosmet. Chem. 23(7), 371–381.
• 13.Davison C. (1943) Paraphenylenediamine poisoning witch changes in the central nervous system. Arch. Neurol. Psych. 49, 254–265.
• 14.Dawydzik L. i in. (2001) Opracowanie w ujęciu tabelarycznym danych o narażeniu zawodowym w nadzorowanych przez Inspekcję Sanitarną zakładach pracy w 2000 r. Łódź, IMP.
• 15.Dressler W.W., Appelqvist T. (2006) Plasma/blood pharmacokinetics and metabolism after dermal exposure to para-aminiphenol or para-phenylenediamine. Food Chem. Toxicol. 44, 3, 371–390.
• 16. Działalność Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie higieny pracy w 2007 roku. Bydgoszcz, Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna [materiał niepublikowany].
• 17.Gamer R.C., Nutman C.A. (1977) Testing of some azo dyes and their reduction products for mutagenicity using
• 18.Salmonella typhimurium TA1538. Mutat. Res. 44, 9–19.
• 19.Gentile J.M., Gentile G.J., Plewa M.J. (1987) Mutagenicity of selected aniline derivatives following plant activation and mammalian hepatic activation. Mutat. Res. 188, 185–196.
• 20.Giles A.L., Chung C.W., Kommineni C. (1976) Dermal carcinogenicity study by mouse-skin painting with 2,4-toluenediamine alone or in representative hair dye formulations. J. Toxicol. Environ. Health 1, 433–440.
• 21.Guerra I., Bardazzi F., Tosti A. (1992) Contact dermatitis in hairdressers’ clients. Cont. Dermatitis 26, 2, 108–111.
• 22.Hanzlik P.J. (1923) The pharmacology of some phenylenediamines. J. Ind. Hyg. 4, 386 409, 448, 462.
• 23.Ho S.G. i in. (2005) Analysis of para-phenylenediamine allergic patients in relation to strength of patch test reaction. Br. J. Dermatol. 153, 2, 364–367.
• 24.Holmberg B. i in. (1983b) Carcinogenicity testing of p-phenylenediamine by intraperitoneal injection in newborn mice (neonatal study). Solna. Arbetarskyddsstyrelsen, Publikations Service.
• 25.Holmberg B. i in. (1983a) Carcinogenicity testing of p-phenylenediamine by oral administration to pregnant mice (transplacental study). Solna. Arbetarskyddsstyrelsen, Publikations Service.
• 26.Hossack D.J.N., Richardson J.C. (1977) Examination of the potential mutagenicity of hair dye constituents using the micronucleus test. Experientia 33(3), 377–378.
• 27.Imaida K. i in. (1983) Carcinogenicity and toxicity tests on p-phenylenediamine in F344 rats. Toxicol. Lett. 16, 259–269.
• 28.IARC, International Agency for Research on Cancer (1978) Monographs on the evaluation of the carcinogenic risk of chemicals to man. Vol. 16. Some aromatic amines and related nitro-compounds, hair dyes, coloring agents and miscellaneous industrial chemicals 125–145. Lyon, IARC.
• 29.IARC, International Agency for Research on Cancer (1987) Monographs on the evaluation of the carcinogenic risk of chemicals to humans. Lyon, IARC, vol. 1–42, suppl. 7.
• 30.Israels M.C.G., Susman W. (1934) Systemic poisoning by phenylenediamine witch report of a fatal case. Lancet i. 508–510.
• 31.Kadłubowski R. (1971) Activity of certain oxidoreductases in the organism poisoned experimentally with p-phenylenediamine. Folia Med. Lodziensis 14, 167–183 (Polish).
• 32.Lind M.I. i in. (2005) Occupational dermal exposure to permanent hair dyes among hairdressers. Ann. Occup. Hyg. 49, 6, 473–480.
• 33.Lloyd G.K. i in. (1977) Assessment of the acute toxicity and potential irritancy of hair dye constituents. Food Cosmet. Toxicol. 15(6), 607–610.
• 34.Mikhin L.M., Marchenko Y.G. (1972) Changes in the concentration of total proteins and protein fractions in blood serum of rabbit during oral administration of Urosol D in acute and chronic expements. Zdravookhranenie 15(2), 35–36.
• 35.Mikhlin L.B., Fuior LF. (1976) Morphological changes in rabbit myocardium under the effect of Urosol D.Zdravookhranenie 19(3), 29–31.
• 36.Mohamed M., Nixon R. (2000) Severe allergic contact dermatitis induced by paraphenylenediamine in paint-on temporary ‘tattoos’. J. Dermatol. 41, 3, 168–171.
• 37.Nawaf A.M., Joshi A., Nour-Eldin O. (2003) Acute allergic contact dermatitis due to para-phenylenediamine after temporary henna painting. J. Dermatol 30, 11, 797–800.
• NCI, National Cancer Institute (1979) Bioassay of p-phenylenediamine dihydrochloride for possible carcinogenicity. Tech. Report Series 174. NCI, Bethesda.
• 38.Nihi K., Nishioka H. (1982) Light induces mutagenicity of hair dye p-phenylenediamine. Mutat. Res. 104, 347350. Re T.A. i in. (1981) The absence of teratogenic hazard potential of p-phenylenediamine in Sprague-Dawley rats. Fund. Appl. Toxicol. 1, 421–425.
• 39.Rojanapo W. i in. (1986) Carcinogenicity of an oxidation product of p-phenylenediamine. Carcinogenesis 7(12), 1997–2002.
• 40.RTECS (2005) [komputerowa baza danych].
• 41.Samter M. (1970) Early eosinophilia induced in guinea pigs by intrapulmonary injection of antigenic determinants and antigens. J. Allergy 45, 234–247.
• 42.Saruta N., Yamaguchi S., Nakatomi Y. (1958) Sarcoma produced by subdermal administration of paraphenylenediamine. Kyushu J. Med. Sci. 9, 94–101.
• 43.Sosted H. i in. (2005) Contact dermatitis to hair dyes in a Danish adult population: an interview-based study. Br. J. Dermatol. 153, 1, 132–135.
• 44.Stenback F.G., Rowland J.C., Russel L.A. (1977) Noncarcinogenicity of hair dyes. Lifetime percutaneous applications in mice and rabbits. Food Cosmet. Toxicol. 15(6), 601–606.
• 45.Thompson C.Z.. i in. (1981) Evaluation of monosubstituted anilines in three short-term tests for mutagenesis. Comparison with NCI bioassay data. Environ. Mutagen. 3, 319.
• 46.Uter W. i in. (2003) Contact allergy to ingredients of hair cosmetics in female hairdressers and clients – an 8-year analysis of IVDK date. Contact Dermat. 49, 236–240.