Membranes for haemodialysis. What is more important, sieving coefficient or flux?

• Autorzy: Vienken J.

Warianty tytułu

PL

Membrany do hemodializy. Co ma większe znaczenie – współczynnik przesiewalności czy strumień filtracji?

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

The need for adapting dialysis therapy and technology to special groups is obvious, but it still not realized. Actual observations have proven the notion that avoiding inflammatory stimuli through an improvement of biomaterials, the use of ultrapure water for dialysis fluids has turned out extremely important. Current dialytic strategies do not address the removal of a single molecule but preferentially focus on the elimination of groups or families of molecules from the patient´s blood. The current guidelines for the adequacy of dialysis are all based on the removal of urea and the recommended dose can be achieved with both low and high flux dialysers. The problems associated with inadequate removal of the larger toxins tend to be long term, which makes it much harder to study the benefit of more efficient removal. The more permeable membrane of a high flux dialyser also allows much faster removal of fluid. In haemodiafiltration, rapid removal (and replacement) of fluid is essential, so high-flux dialysers are always used for this type of treatment. There are concerns that easier passage of water through a high-flux could also make it easier for water borne contaminants, particularly endotoxins, to pass from the dialysis fluid back into the blood. This review seeks to define the current scientific and technological factors and how dialysers have changed over the years.

PL

Oczywista, chociaż wciąż niezrealizowana, jest konieczność dostosowania procesu dializy do potrzeb poszczególnych grup pacjentów z niewydolnością nerek. Szczególnie ważne jest zapobieganie powstawaniu bodźców zapalnych. Osiąga się to poprzez stosowanie biozgodnych materiałów na membrany i ultraczystej wody do wytwarzania płynu dializującego. Obecna strategia dializy skupia się na eliminowaniu preferowanych grup lub rodzin substancji z krwi pacjenta i pomija usuwanie pojedynczych molekuł. Aktualne wytyczne dotyczące skutecznej dializy oparte są na kryterium usuwania mocznika i mogą być zrealizowane za pomocą dializatorów wyposażonych w membrany niskiej (low flux) lub o wysokiej filtracji (high flux). Usuwanie jedynie toksyn o większych rozmiarach molekuł (high flux) wydaje się mieć znaczenie długoterminowe, co powoduje, iż analiza potencjalnych korzyści wynikających z usuwania także toksyn o małych molekułach (low flux) jest trudna do przeprowadzenia. Stosowanie dializatorów wyposażonych w membrany „high flux”, o wyższym strumieniu filtracji, skutkuje także szybszym usuwaniem płynu z organizmu człowieka. W procesie hemodiafiltracji, szybkie usuwanie (i uzupełnianie) płynów z organizmu jest niezwykle istotne, co powoduje, że w dializoterapii z reguły są stosowane dializatory z grupy „high flux”. Niemniej istnieje obawa, że ułatwiony transport wody poprzez membranę „high flux” może sprzyjać także transportowi substancji szkodliwych z wody użytej do wytwarzania płynu dializującego do krwiobiegu – dotyczy to w szczególności endotoksyn. W niniejszym artykule, stanowiącym przegląd stanu wiedzy w tym zakresie, podjęto próbę zidentyfikowania kluczowych przesłanek naukowych i technologicznych w zakresie realizacji dializoterapii oraz sformułowania odpowiedzi na pytanie, który ze sposobów dializoterapii, „high flux” czy „low flux”, jest skuteczniejszy.

Słowa kluczowe

EN

haemodialysis; low flux membrane; high flux membrane; uremic retention solutes; kidney disease

PL

hemodializa; membrana high flux; membrana low flux; retencja soli uremicznych; niewydolność nerek

• Wydawca: Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii Eksploatacji - Państwowego Instytutu Badawczego
• Czasopismo: Problemy Eksploatacji
• Rocznik: 2013
• Tom: nr 3
• Strony: 7--16
• Opis fizyczny: Bibliogr. 15 poz., rys., tab.

Twórcy

autor

Vienken J.

• BioSciences, Fresenius Medical Care, Bad Homburg, Germany

Bibliografia

• 1. Nakai S., et al.: Overview of Regular Dialysis Treatment in Japan (as of 31 December 2011) Ther Apher Dial, 17, pp. 567–611 (2013).
• 2. ISO 26722:2009 – Water treatment equipment for haemodialysis applications and related therapies.
• 3. ISO 13958:2009 – Concentrates for haemodialysis and related therapies.
• 4. ISO 13959:2009 – Water for haemodialysis and related therapies.
• 5. Vanholder R., et al.: A Bench to Bedside View of Uremic Toxins. J Am Soc Nephrol, 19, pp. 863–870 (2008).
• 6. Moeller S., et al.: ESRD patients in 2012: A global perspective Brochure Fresenius Medical Care, 2013.
• 7. Weissinger E., et al.: Proteomics: a novel tool to unravel the patho-physiology of uraemia Nephrol Dial Transplant. 19, pp. 3068–3077 (2004).
• 8. EDTA-ERA European Best Practice Guidelines for Hemodialysis (part 1) Nephrol Dial Transpl, 17 (Suppl 7), pp. 16–31 (2002).
• 9. Fick A.: Über Diffusion Ann Phys u Chem, 94, pp. 59–86 (1855).
• 10. Maduell F., et al.: High-efficiency post-dilution hemodiafiltration reduces all-cause mortality in hemodialysis patients. J Am Soc. Nephrol, 24, pp. 487–497 (2013).
• 11. Weber V., et al.: Pyrogen transfer across high and low-flux dialysis membranes Artif Organs, 28, pp. 210–217 (2004).
• 12. Henrie M., et al.: In vitro assessment of dialysis membranes as an endotoxin transfer barrier: geometry, morphology and permeability. Artif Organs, 32, pp. 701–710 (2008).
• 13. Nakatani T., et al.: Investigation of endotoxin adsorption with polyether polymer alloy dialysis membranes. Int J Mol Med, 11, pp. 195–197 (2003).
• 14. Moeller S., et al.: Sterilisation procedures applied to dialysers. Information Fresenius Medical Care (2013).
• 15. Mehrota R., et al.: Dialysis therapies: a national dialogue. Clin. J. Am. Soc. Nephrol. Published as e-press on January 23, 2014 (doi: 10.2215/CJN. 12601213).