Uneven Integration and Blocked Spillovers: Why Environmental Governance in Northeast Asia does not Converged to the EU Model?

• Autorzy: Dong L.

Warianty tytułu

PL

Niejednolita integracja i zablokowane skutki pośrednie:dlaczego zarządzanie środowiskiem w Azji Północno-Wschodniej nie jest zbieżne z modelem przyjętym w UE?

• Języki publikacji: EN PL

Abstrakty

EN

The EU environmental governance is recognized as an effective path to the management of regional environment. This model is based on rules, directives, top-bottom coordination and also in the characteristics of multi-level governance, which has become an example for various regions to imitate in the world. By contrast, environmental governance in Northeast Asia, equally with a strong demand in dynamic cooperation, failed to deal with the increasing environmental problems and it also doesn't converge to the EU environmental governance over the years. Instead, it established a non-binding cooperation in nature. The Northeast Asia model is a kind of cooperation lack of effectiveness, coordination between regional environmental regimes, without a stable financial arrangement for each cooperative initiative, mainly dominated by the governments, and also lacking of other actors involved in environmental issues. This model is caused by regional security tension which changes the cooperation preference overall, nations especially between China and Japan do not share political trust in high politics. This situation makes regional environmental governance to be a more independent area, with rarely high political interference and without spillover channels to other issues. Theoretically speaking, the Northeast Asia cooperation in environment is based on inter-governmental arrangements, thus, Neo-Functionalism’s spillover effects were significantly inhibited. That means to enhance environmental governance in Northeast Asia will mainly rely on intergovernmental push in the future.

PL

Przyjęty w UE system zarządzania środowiskowego jest uznawany za efektywny sposób regionalnego zarządzania. Model ten oparty się na zasadach, dyrektywach i kompleksowej koordynacji, a także charakterystyce zarządzania wielopoziomowego, stał się wzorem dla różnych regionów świata. Jednak Azja Północno-Wschodnia, z silnym popytem charakterystycznym dla form dynamicznej współpracy, nie radzi sobie z coraz większymi problemami z zakresu ochrony środowiska i jest odległa od standardów UE. Funkcjonujące tu formy współpracy nie są wiążące. Model współpracy z Azji Północno-Wschodniej charakteryzuje się brakiem efektywności i kompatybilności pomiędzy poszczególnymi regionalnymi systemami ochrony środowiska, bez zapewnienia stabilnego finansowania dla podejmowanych inicjatyw, zdominowaniem przez rządy i brakiem innych podmiotów zaangażowanych w kwestie ochrony środowiska. Na ten model ma wpływ kryzys bezpieczeństwa, który objawia się w szczególny sposób we wzroście napięcia pomiędzy Chinami a Japonia. Ludzie nie darzą tu zaufaniem świata wielkiej polityki. Ta sytuacja sprawia, że regionalny zarządzania środowiskiem może być bardziej niezależny, stykać się z wielką polityką i bez skutków ubocznych odnoszących się do innych kwestii. Teoretycznie rzecz biorąc, współpraca Azji Północno-Wschodniej w zakresie ochrony środowiska opiera się na uzgodnieniach międzyrządowych, w ten sposób, neo-funkcjonalne skutki uboczne zostają znacząco ograniczone. Oznacza to, że także w przyszłości w celu poprawienia zarządzania środowiskowego w Azji Północno-Wschodniej Azji uzgodnienia międzyrządowe będą kluczowym czynnikiem.

Słowa kluczowe

EN

EU; environmental governance; Northeast Asia; convergence; neo-functionalism

PL

UE; zarządzanie środowiskowe; Azja Północno-Wschodnia; zbieżność; neofunkcjonalizm

• Wydawca: Lublin University of Technology
• Czasopismo: Problemy Ekorozwoju
• Rocznik: 2015
• Tom: Vol. 10, nr 1
• Strony: 15--20
• Opis fizyczny: Bibliogr. 14 poz., tab.

Twórcy

autor

Dong L.

• School of International Studies, Peking University, 100871 Beijing, China

Bibliografia

• 1. BELL S., McGILLVRAY D., PEDERSEN O., 2013, Environmental Law, Oxford University Press, Oxford, p. 210-213.
• 2. BURNS CH., CARTER N., 2012, Chapter 36 Environmental Policy, in: Jones E., Menon A., Weatherill S. (eds.), The Oxford Handbook of the European Union, Oxford University Press, Oxford, p. 512.
• 3. DAVIS CROSS M.K., 2013, Rethinking Epistemic Community Twenty Years Later, in: Review of International Studies, vol. 39(1), p. 138-139.
• 4. DOUGHERTY J.E., PFLATZGRAFF R.L. Jr., 2003, Contending Theories of International Relations: A Comprehensive Survey (5th Edition), Pearson, Chinese Edition, Beijing, p. 543-556.
• 5. KOMORI Y., 2010, Evaluating Regional Environmental Governance in Northeast Asia, Asian Affairs, in: An American Review, 37(1), p. 21.
• 6. LAURSEN F., 2012, Chapter 9 The Treaty of Maastricht, in: Jones E., Menon A. Weatherill S. (eds.), The Oxford Handbook of the European Union, Oxford University Press, Oxford, p. 121.
• 7. SANDHOLTZ W., SWEET A.S., 2012, Chapter 2 Neo-functionalism and Supranational Governance, in: Jones E., Menon A., Weatherill S. (eds.), The Oxford Handbook of the European Union, Oxford University Press, Oxford, p. 18-19.
• 8. TAKAHASHI W., Environmental Cooperation in Northeast Asia, see at: http://pub.iges.or.jp/ modules/envirolib/upload/1704/attach/neasia. pdf (28.12.2014).
• 9. VOGLER J., 2005, The European Contribution to Global Environmental Governance, in: International Affairs, vol. 81, no. 4, p. 841.
• 10. XU Q. (ed.), 2006, Zhongguo guoji quyu huanjing hezuo huibian (China International regional environmental cooperation documents), China Environmental Science Press, Beijing, p. 347.
• 11. XUE X, ZHANG H., 2013, Choices for Environmental Governance in Northeast Asia: the European Model or the Northeast Model?, in: International Politics Quarterly, vol. 3, p. 56-58.
• 12. YOON E., 2008, Cooperation for Transboundary Pollution in Northeast Asia: Non-binding Agreements and Regional Countries’ Policy Interests, in: Pacific Focus, 22(2), p. 78.
• 13. ZHANG H., 2008, Environment and International Relations (Huanjing yu guojiguanxi: quanqiu huanjing wenti de lixing sikao), Shanghai’s People Press, Shanghai, p. 35.
• 14. ZHANG H., 2008, From Absorber to Engine: The Sino-Japanese Cooperation on Environment faces Important Change, in: Shijie Huanjing (World Environment), vol. 4, p. 76-79.