Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Zagrożenie ze stron krukowatych

100%

Kaluzinski J.

Zachodni Poradnik Łowiecki. Kwartalnik Wojewódzkiego Sejmiku Łowieckiego w Poznaniu

|

2008-2009

|

nr 1[25]

2

Krukowate

100%

Wedzinski A.

Zachodni Poradnik Łowiecki. Kwartalnik Wojewódzkiego Sejmiku Łowieckiego w Poznaniu

|

2009-2010

|

nr 3[31]

3

Indywidualne znakowanie wron amerykanskich [Corvus brachyrynchos] poprzez odbarwianie pior

86%

Romanowski J. , Reed L. , Caccamise D. F. , Stouffer P.

Notatki Ornitologiczne

|

1993

|

tom 34

|

nr 1-2

157-161

4

Spadek liczebnosci srodpolnych ptakow krukowatych Corvidae w poludniowo-zachodniej Polsce

86%

Tomialojc L.

Chrońmy Przyrodę Ojczystą

|

2009

|

tom 65

|

nr 6

415-422

PL

Po wzroście liczebności w połowie XX wieku potem w południowo-zachodniej Polsce polne ptaki krukowate Corvidae (w przeciwieństwie do miejskich) silnie zmniejszyły swoje populacje. W niniejszej pracy porównano nieliczne konkretne dawne dane ze stanem obecnym. Liczebność wrony siwej Corvus cornix na trzech dolnośląskich powierzchniach próbnych badanych w latach 1960. lub 1970. oraz ostatnio (2008–2009) zmniejszyła się ponad 30-krotnie, z 7–53 p do 0–2 par. Obserwacje z pociągu (wzdłuż ok. 1250 km tras) potwierdziły obecną niską jej liczebność na rozległym obszarze południowo- zachodniej Polski, jak również sugerują obecną niską liczebność gawronów C. frugilegus, kawek C. monedula i śródpolnych srok Pica pica. Przyczynami jest prawdopodobnie splot dwóch czynników: a) zastąpienie niskotrawiastych pastwisk oraz upraw buraka cukrowego i ziemniaków przez wysokotrawiaste łąki oraz wielkopowierzchniowe uprawy zbóż ozimych, rzepaku i kukurydzy; b) pojawienie się i wzrost liczebności kruka Corvus corax. Dwa rodzaje obserwacji oraz test wokalny sugerują, że zniknięcie z krajobrazu rolniczego bardzo widocznych gniazd wron i srok, może być spowodowane drapieżnictwem gniazdowym kruków

EN

In the 20th century corvid populations were steadily increasing in SW Poland. Later this trend has been replaced by a decline in the agricultural lowland of SW Poland (though not in big cities). Best evidence exists for the Hooded Crow Corvus cornix: in three Lower Silesian rural plots censused during the 1960s or 1970s versus in 2008-09 its population declined over 30 times, from 7–53 pairs before to 0–2 pairs now. Observations carried out from trains (a route c. 1250 km) have confirmed a low abundance of this species over several parts of SW Polish lowland, and suggest that other rural corvids (Corvus frugilegus, C. monedula, Pica pica) have became scarce as well. Two reasons seem to trigger this: a) a replacement of short-grass pastures and of sugar beet and potato fields by the highstemmed meadows and the winter cereals, raps and maize cultures; b) arrival and replenishment of the Ravens (Corvus corax). Two types of observation and a vocal test suggest that disappearance of rural Hooded Crow and Magpie conspicuous nests from the crowns of deciduous trees (location still common in human settlements) may reflect a nest predation pressure by the Ravens

5

Reproductive success of Yellow-billed Magpies Pica nuttalli in central coastal California

86%

Reynolds M. D. , Koenig W. D.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

99-109

EN

Yellow-billed Magpies in central coastal California had significant variation in laying date of first egg and clutch size within and among years. The length of the breeding season was shorter than for other magpies, but timing of breeding varied widely among years. Early breeders laid larger clutches and, for successful nests, fledged more young than later breeders. Breeding coincided with peak food abundance and breeding early, relative to a particular year's food peak, resulted in higher reproductive success. However, variation in annual reproductive success was not correlated with precipitation or temperature. First-year and mixed-age pairs laid later and smaller clutches than older pairs. First-year females fledged fewer young than older females. Heavier females laid eggs earlier than lighter females. Number of breeding attempts was the most important determinant of reproductive success among years.

PL

Pracę wykonano w ramach długoterminowych badań nad zachowaniami społecznymi w rezerwacie przyrodniczym Hastings w Monterey (Kalifornia) w latach 1981-88. W porównaniu z dobrze poznanymi europejskimi i amerykańskimi populacjami sroki Pica pica, sroki żółtodziobe są mniejsze, bardziej stadne i gnieżdżą się raczej w luźnych koloniach ze wspólnym terenem żerowiskowym, niż na oddzielnych terytoriach (Linsdale 1937, Verbeek 1973, Birkhead 1991, Reynolds 1995). Z powodu tych różnic, jak również wskutek łagodnego, śródziemnomorskiego klimatu na ich ograniczonym zasięgu w centralnych i nadmorskich rejonach Kalifornii, biologia lęgowa sroki żółtodziobej powinna różnić się od sroki zwyczajnej. Badane sroki żółtodziobe wykazały znaczną zmienność w terminie złożenia pierwszego jaja i wielkości lęgu zarówno wewnątrz, jak i pomiędzy latami (tab. 1, 2). Długość okresu lęgowego była krótsza, niż u innych srok i czas przystępowania do lęgu wahał się znacznie pomiędzy latami (tab. 1); co prawdopodobnie związane jest z letnimi suszami, które ograniczają okres lęgowy. Mediana złożenia pierwszego jaja przypadała na 5 kwietnia. Lęgi wypadały w okresie najwyższej dostępności pożywienia, a wczesne przy stępowanie do lęgów, w stosunku do szczytu dostępności pożywienia w danym roku prowadziło do wyższego sukcesu lęgowego. Jednakże, zmienność rocznego sukcesu lęgowego nie była skorelowana z opadami lub temperaturą w danym sezonie. Ptaki gnieżdżące się wcześnie miały większe zniesienia (rs = -0,29 ogółem, rs = -0,37 jako odchylenie od pierwszego jaja w danym roku) i, dla lęgów z sukcesem, wyprowadzały więcej młodych, niż gnieżdżące się później (rs = -0,31). Średnia wielkość zniesienia wynosiła 5,7 ± 1,3 SD jaja (tab. 2). Sukces kłucia wynosił 87,2% złożonych jaj. Średni sukces lęgowy wynosi 1,63 ± 1,6 podlota na gniazdo i 2,67 ± 1,2 podlota na gniazdo z sukcesem (tab. 2, rys. 1). 70,5% piskląt przeżywa do wylotu. 61,5% gniazd wyprodukowało co najmniej jednego podlota (rys. 1). 24% z intensywnie badanej podgrupy gniazd zakończyło się stratą; 81% strat zostało spowodowanych drapieżnictwem. Tylko 9 z 341 znakowanych młodych (2,6%), wyłącznie samce, dołączyło do populacji lęgowej. 15 % populacji lęgowej stanowiły młode z poprzedniego roku, poprzednio uważane za nie przystępujące do lęgów (Verbeek 1973). Pary zeszłoroczne i tworzone przez ptaki jednoroczne składały jaja później i miały mniejsze zniesienia, niż starsze. Roczne samice wychowywały mniej młodych, niż starsze. Cięższe samice składały jaja wcześniej (rs = -0,46). Ilość prób lęgów była najważniejszą cechą, wpływającą na sukces lęgowy pomiędzy latami (rs = -0,74 dla samców; rs = -0,67 dla samic; ryc. 3). Mała próba uniemożliwiła dokładniejszą analizę wpływu wieku, doświadczenia i kondycji na sukces rozrodczy. Ostatnie prace porównawcze sugerowały, że sroka żółtodzioba i amerykańska sroka zwyczajna (P. p. hudsonia) są bardziej zbliżone do siebie nawzajem, niż do europejskiej sroki pod względem zachowań społecznych, ekologii i biologii lęgowej (Birkhead 1991). Powyższe różnice w systemie społecznym i rozrodczym mogą wynikać z różnic w dostępności, przewidywalności i skupiskowości zasobów (np. Crook 1965, Lack 1968). Zależności pomiędzy zasobami, sukcesem lęgowym, dynamiką populacji i organizacją społeczną bez wątpienia pozostaną ważnym obszarem badań dla biologów, zajmujących się srokami.

6

Smiertelnosc ptakow krukowatych Corvidae na noclegowisku zimowym w Siedlcach w sezonie 2000/2001

86%

Kasprzykowski Z.

Notatki Ornitologiczne

|

2002

|

tom 43

|

nr 1

52-53

7

Wrony siwe [Corvus corone cornix] rozbijaja orzechy zrzucajac je na ziemie

86%

Lorek G. , Oleksik I.

Notatki Ornitologiczne

|

1992

|

tom 33

|

nr 3-4

331-332

8

Krukowate - piękne i mądre

86%

Tryjanowski P.

Animal Expert

|

2019

|

nr 5

9

Wpływ ptaków krukowatych na szatę roślinną i faunę glebową rezerwatu Las Bielański

72%

Maksym T. , Slawska M.

Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej

|

2011

|

tom 13

|

nr 2[27]

10

Wing plumage variation and genetic, relatedness in the European Black-billed Magpie Pica pica

72%

Parrott D.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

87-92

EN

Black-billed Magpies possess distinctive patterns of black and white on their flight feathers which have been suggested to be family-specific. Such a phenomenon could potentially provide a simple field-method for recognising related or unrelated offspring. Using a combination of wing plumage patterns and multilocus DNA fingerprinting the relationship between plumage variation and genetic relatedness in the European Black-billed Magpie was investigated. The plumage of nestmates was more similar to each other than to young in other nests. However, extra-pair offspring could not be identified from nestmates through plumage differences. Within brood similarity may be explained by full-siblings sharing plumage characteristics through random inheritance, or through a shared rearing environment. Extra-pair offspring may resemble their half-sibs due to shared maternal plumage characteristics and a common rearing environment.

PL

Sroki mają charakterystyczny, czarno-biały rysunek na lotkach, który jest uważany za specyficzny dla spokrewnionych ze sobą ptaków. W pracy zbadano, stosując kombinację ubarwienia skrzydeł i analizę DNA badano zależność zmienności ubarwienia i genetycznego pokrewieństwa u srok. Prace terenowe prowadzono od marca do czerwca (1992-1994) w Anglii (dolina Rivelin) i w Hiszpanii (Hoya de Guadix). Próbki krwi były pobierane od piskląt srok. Później, w terminie możliwie najbliższym dnia wylotu, analizowano ubarwienie ich skrzydeł. Dla każdego podlota określano „sumę plam” stanowiącą łączny rozmiar białych plam na lotkach. Dla przykładu wartość wynosząca 10,9 (ryc. 1a) oznacza 11 piór posiadających białe plamy, a w tym 10 piór o „pełnym rozmiarze białych plam i 11-ste pióro z dużą białą plamą (wartość 0,9). Gdy wartość „sumy plam” wynosiła 11,1 (ryc. 1b) oznacza to 12 piór z białymi plamkami, w tym 11 piór z „pełnym” rozmiarem białej barwy oraz 12-ste pióro z małą białą plamką (wartość 0,1). Stopień podobieństwa ubarwienia pomiędzy rodzeństwem w jednym lęgu był określany przy użyciu indeksu podobieństwa dla każdej kombinacji dwóch potomków (Burley & Bartels 1990): mniejsza wartość „sumy plam” była odejmowana od większej i dzielona przez maksymalną rozpiętość wartości. Średni indeks podobieństwa pomiędzy każdym podlotem i jego rodzeństwem był określany przez uśrednienie uzyskanych wskaźników dla par badanych osobników. Wartości „sumy plam” pomiędzy lęgami były znacząco bardziej zróżnicowane, niż w obrębie lęgu (ryc. 2) Wyniki uzyskane w Hiszpanii ( n = 12, H = 32,85, df = 11, p<0,001) i Anglii (Rivelin, n = 7, H = 13,425, df = 6, p<0,05) wskazują, że ubarwienie podlotów było bardziej podobne do swego rodzeństwa, niż do piskląt z innych gniazd. Podobieństwo pomiędzy rodzeństwem można wytłumaczyć jako efekt przypadkowego dziedziczenia cech upierzenia rodziców. W Hiszpanii stwierdzono negatywną korelację pomiędzy średnimi indeksami podobieństwa ubarwienia poszczególnych podlotów z ich rodzeństwem oraz średnim współczynnikiem zróżnicowania pasków DNA (rs = -0,266, n = 64, p<0,05), co oznacza, że im więcej pasków jest wspólnych tym pisklęta są bardziej podobne do swego rodzeństwa. Chociaż wartość „sumy plam” była mniej zmienna w obrębie lęgu niż pomiędzy lęgami, to ubarwienie piskląt z kopulacji pozamałżeńskich nie wyróżniało się od ubarwienia innych piskląt z tego samego lęgu. W porównaniach par piskląt z kopulacji pozamałżeńskiej (EPY — extra-pair young) i małżeńskiej (WPY — within-pair young) — (EPY/WPY) i (WPY/WPY) nie stwierdzono różnic (p<0,05) w zakresie indeksów podobieństwa (ryc. 3). Podobieństwa pomiędzy przybranym rodzeństwem mogą być określone dzięki rozdzielonym cechom upierzenia rodziców. „Wyróżniające się” pisklęta zdarzały się w 31,6% (n = 19) lęgów będących pełnym rodzeństwem. Tak więc „odstające” od innych ubarwienie piskląt nie było świadectwem kopulacji pozamałżeńskich.

11

Winter roosting of Rooks Corvus frugilegus in Wroclaw

72%

Jadczyk P.

Acta Ornithologica

|

1994

|

tom 29

|

nr 1

39-47

EN

In the 1988/1989 and 1989/1990 seasons, the winter grouping of corvids in the city of Wrocław (Lower Silesia, Poland) included 200,000-250,000 individuals, of which 92-94% were Rooks, 6-8% Jackdaws Corvus monedula and about 0.1% Hooded Crows Corvus corone cornix. Young Rooks made up 5-6% of the population. Numbers were estimated by counting flocks during their flights to the roosts. Rooks wintering in Wrocław nest on the Russian Plain, but probably also include a small number of birds grom the dty itself. In the course of the last 30 years, the size of the grouping of corvids has increased 10-fold, with numbers of Rooks increasing 20-fold and numbers of Jackdaws increasing by up to a half. Mean mortality of Rooks at the roosts was 0.74 individuals per night i e. 0.3%₀ of the whole population per wintering season. Of the birds dying, one-third were young. Corvids roosted in several roosts which were used to different extents. At least two were used regularly as primary roosts and the oldest roost had been used for over 40 years. Corvids foraged within 15-20 km of the roosts. Flights between the roosts and the foraging areas followed regular, permanent air corridors, according to a permanent scheme of gathering in places which were stages in the flight. The Rooks kept quiet at the roosts and during their flights. They foraged by actively seeking out food and by passively waiting for food to be thrown out by people. Their behaviour was wary.

PL

Liczebność zgrupowania oszacowano na przelotach między noclegowiskami a miejscami koncentracji przed- i ponoclegowiskowej. Lecące stada dzielono na grupy o określonej liczebności i ustalano przedmioty terenowe między którymi mieściła się liczona grupa osobników. Ptaka kończącego wydzieloną grupę prowadzono wzrokiem przez cały czas przelotu między tymi przedmiotami terenowymi, po czym w podobny sposób śledzono przelot przez tę strefę ptaka na końcu następnej wydzielonej grupy. Wrony liczono w czasie ich przebywania na noclegowisku. Udział kawek ustalono licząc osobno ptaki należące do różnych gatunków (próba 18,791). Podobnie ustalono udział ptaków młodych w populacji gawronów (próba 4,242), wynosił on 5-6%. Badane zgrupowanie krukowatych liczyło w sezonach 1988/1989 i 1989/1990 200-250 tys. osobników, w tym 92-94% gawronów, 6-8% kawek i ok. 0.1% wron. We Wrocławiu stwierdzono zimowanie gawronów gnieżdżących się w Rejonie Riazania i Kaługi (Równina Rosyjska). Prawdopodobnie zimowała tu też niewielka liczba ptaków lokalnej populacji lęgowej. W ciągu ostatnich 30 lat liczebność całego zgrupowania wzrosła 10 razy, w tym gawronów 20 razy, a kawek najwyżej o połowę. Wiąże się to z ogólnym wzrostem liczebności populacji wschodnioeuropejskich, oraz tendencją do skracania wędrówek, szczególnie przez osobniki starsze. Dynamikę śmiertelności gawronów zbadano licząc na noclegowiskach martwe ptaki. Średnia śmiertelność dobowa na noclegowiskach wynosiła 0.74 osobnika, czyli 0.3%o populacji. Najwyższa była śmiertelność na początku i końcu sezonu zimowania. Przyczyną śmierci większości z kilkudziesięciu badanych (sekcja i badania toksykologiczne) przez J. Okulewicza (inf.) gawronów zimujących we Wrocławiu były zatrucia pokarmowe i dawne postrzały. 1/3 ptaków padłych na noclegowiskach stanowiły osobniki młode. Krukowate zgrupowania wrocławskiego nocowały na kilku noclegowiskach o niejednakowym statusie (Fig. 1), co najmniej dwa z nich były używane regularnie jako noclegowiska podstawowe. Najstarsze z noclegowisk liczyło co najmniej 40 lat (Fig. 1 i 2). Większość wrocławskich noclegowisk leżała blisko siebie (od kilkuset metrów do dwóch kilometrów), jedno oddalone było od pozostałych o ok. 15 km. Noclegowiska położone były w pobliżu cieków wodnych i mieściły się w zadrzewieniach liściastych, głównie dębowych. Noclegowisko „Chrobry” obejmowało część wału oddzielającego kanały nieco na NW od Mostów Chrobrego (Most Swojczycki) oraz zadrzewienia na ich brzegach. Teren noclegowiska porastały dęby rosnące w dużych odstępach. Znajdowały się tu też zamieszkane zabudowania. Noclegowisko „Zalesie” obejmowało zadrzewienie między Stadionem Olimpijskim, kanałem powodziowym i ul. Paderewskiego, a także drzewa rosnące między kanałami powodziowym a nawigacyjnym, zadrzewienia przyległej do kanału części Stadionu Olimpijskiego, drzewa rosnące nad kanałem od strony Stadionu i zadrzewienia między ul. Paderewskiego a Mostami Jagiellońskimi. Teren ten porastały głównie dęby. Noclegowisko Park I” obejmowało najbardziej naturalną, przyległą do Stadionu Olimpijskiego część Parku Szczytnickiego i okresowo drzewa rosnące po obu stronach ulicy Paderewskiego. Rosły tu dęby i buki. Noclegowisko „Park II” położone było w zadbanej części Parku Szczytnickiego w rejonie ulic Mickiewicza, Dicksteina i Kopernika. Tu także dominowały dęby i buki, nie tworzyły one jednak zwartego drzewostanu. W odległości ok. 15 km od opisanego wyżej kompleksu noclegowisk znajdowało się noclegowisko „Leśnica”. Był to fragment lasu liściastego. Rosły tu głównie dęby, olchy, wiązy, jesiony, lipy, kasztanowce zwyczajne i buki. Rozmieszczenie ptaków na noclegowiskach było nierównomierne, a ich granice ulegały znacznym przesunięciom w ciągu sezonu. Ptaki najczęściej nocowały na drzewach położonych poza środkiem zadrzewienia, unikały jednak nocowania na samym jego brzegu. Krukowate w okresie nocowania zachowywały się cicho, były jednak czujne. Jako żerowiska w mieście gawrony preferowały ogrody i trawniki, na terenach podmiejskich pola. Pod koniec okresu zimowania licznie gromadziły się na świeżo zaoranych polach. Największe stwierdzone odległości między noclegowiskami i żerowiskami wynosiły 15-20 km. Żerowanie odbywało się w grupach liczących od kilkunastu do kilkudziesięciu osobników. Część z nich nie żerowała, tylko obserwowała otoczenie, ostrzegając o niebezpieczeństwie. Przeloty między żerowiskami a noclegowiskami odbywały się regularnie, stałymi korytarzami powietrznymi biegnącymi wzdłuż ulic i rzek. Konstantinov et al. (1982) sądzą, że ptaki wykorzystywały w ten sposób osłonę od wiatru. Przebieg korytarzy wykazywał wieloletnią trwałość. Przeloty poranne i wieczorne odbywały się etapami, podobnie jak w innych zgrupowaniach. Po opuszczeniu noclegowiska gromadziły się na miejscu koncentracji ponoclegowiskowej. Stąd stada rozlatywały się promieniście w różnych kierunkach. Na kolejnych stacjach pośrednich następował podział na mniejsze grupy. Przelot wieczorny był odwróceniem przelotu porannego. Ptaki zgrupowań w Poznaniu (Winiecki - rozprawa doktorska na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu 1985), Okręgu Frankfurt nad Odrą (Schlögel 1987) oraz między Viersen i Anrath (Lücker 1985) pomijały miejsce koncentracji ponoclegowiskowej. Koncentracja przednoclegowiskowa we Wrocławiu odbywała się podobnie jak w przypadku zgrupowań w innych miastach. Koncentracja przed- i ponoclegowiskowa oraz stacje pośrednie na przelotach porannych i wieczornych były w tych samych miejscach. Pora przelotów była skorelowana ze zmianą natężenia światła rano i wieczorem. Przed masowym odlotem z miejsca rozpoczynającego dany etap odlatywały pojedyńcze gawrony, które po przebyciu etapu wracały do swojej grupy, pozostającej jeszcze na miejscu.

12

Extra-pair copulations in Yellow-billed Magpies Pica nuttalli: preliminary results

72%

Bolen G. M.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

9-13

EN

The adaptive significance of female extra-pair copulation behavior was investigated in Yellow-billed Magpies, Pica nuttalli, a socially monogamous species. Research was carried out in central coastal California, U.S.A. Observations of female behavior towards extra-pair males during the breeding season suggest that females display a preference for certain extra-pair males. In addition, observations confirm that females can successfully resist male copulation attempts. However, based on a small sample, no significant difference in fledging success was found for nests at which extra-pair visits occurred and those at which they did not. Multilocus DNA fingerprinting analysis is in progress to determine the rate of extra-pair fertilizations. These data will be analyzed for correlations between female behavior towards extra-pair males and those males successfully gaining extra-pair fertilizations, and for differences in fledging success between nests with extra-pair fertilizations and those without extra-pair fertilizations.

PL

U sroki żółtodziobej Pica nuttalli, gatunku występującego na wschodnim wybrzeżu USA, badano rolę samic w kopulacjach pozamałżeńskich i adaptacyjne znaczenie takich zachowań. Są to ptaki tworzące związki monogamiczne, chociaż wyniki wcześniejszych badań wskazują, że samice tego gatunku aktywnie prowokują kopulacje pozamałżeńskie (Verbeek 1973). Obserwowano osiemnaście prób kopulacji w obrębie par w okresie od -10 do +7 dni, gdy jeden lub oba ptaki wykazywały inicjatywę. Siedem prób zakończyło się pomyślnie zarówno pod względem zachowania ptaków, jak i odbycia kontaktu kloak. We wszystkich tych przypadkach samice aktywnie prowokowały zbliżenie (tab. 2, ryc. 1). Obserwowano jedną udaną (z kontaktem kloak) kopulację pozamałżeńską, a także dziewięć spotkań pozamałżeńskich (tab. 2, ryc. 1). W 6 przypadkach samica będąca właścicielem gniazda znajdowała się na drzewie z gniazdem w czasie, gdy wizytujący samiec wylądował na nim. W jednym przypadku samica ignorowała intruza, który później opuścił jej terytorium. W innym przypadku samica odpędzała intruza, a w dwu przypadkach żebrała o pokarm, ale wizytujący samiec opuścił terytorium bez nakarmienia jej. W jednym przypadku reakcja samicy była nieznana, gdyż nie udało się jej zobaczyć, a zdarzenie zakończyło się opuszczeniem drzewa przez parę właścicieli terytorium, przy czym jeden z osobników (nie wiadomo który) odpędzał intruza. Analiza zebranych obserwacji behawioralnych popiera wnioski wcześniejszych badaczy, że samice mogą z powodzeniem zapobiegać próbom kopulacji ze strony obcych samców. Wyniki wskazują także, że samice srok żółtodziobych mogą preferować niektóre obce samce, a inne nie. Niestety, wielkość próby była mała i nie wykryto istotnych różnic w sukcesie lęgowym pomiędzy gniazdami w których dochodziło do wizyt pozamałżeńskich, a tymi w których ich nie obserwowano. Różnice w sukcesie lęgowym mogłyby być wykryte gdyby porównano gniazda w których doszło do zapłodnienia pozamałżeńskiego z tymi, w których nie miało to miejsca. Analizy DNA badanych ptaków są w toku. Ich wyniki zostaną wykorzystane wraz z dokładnymi obserwacjami terenowymi dotyczącymi łączenia się par do wyjaśnienia roli samic w kopulacjach pozamałżeńskich. Do wyjaśnienia znaczenia kopulacji pozamałżeńskich zostanie dokonana analiza, w jakim stopniu kopulacje te prowadzą do rodzicielstwa, będzie też badane zachowanie osobników biorących udział w kopulacjach pozamałżeńskich będą użyte do wyjaśnienia znaczenia kopulacji pozamałżeńskich dla samic.

13

Dwa lęgi pary kruka Corvus corax w jednym sezonie

72%

Stepniewski J. , Luczak A.

Ornis Polonica

|

2015

|

tom 56

|

nr 4

14

Zmiany liczebności wybranych gatunków ptaków w okresie pozalęgowym w centralnej części Niziny Północnopodlaskiej w latach 2000–2011

72%

Jankowiak L. , Polakowski M. , Kulakowski T. , Swietochowski P. , Tumiel T. , Broniszewska M.

Ornis Polonica

|

2013

|

tom 54

|

nr 2

15

On the abundance of the Magpie Pica pica during breeding and winter season in Berlin

72%

Witt K.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

121-126

EN

Magpie Pica pica is widely distributed over the built-up areas of Berlin. A population increase is observed at least from the 60s up to now. Over about 20 years population changes are documented in different parts of Berlin. Some main lines of increase are shown for two different habitat types: residential district and closed built-up zone of the city. The method of territory mapping was applied including search for nest stands. The population changes are different for both parts (less steep in the residential district). Recent abundances in the central block building districts exceed those from the residential districts, however, the new top number ist 32 p/km² for a high-rise building area. Since 1991, winter birds were censused in different habitats of Berlin since 1991, during the winter periods 1991 and 1992 with varying plot size, and from 1993 to 1995 on 5ha plots. Magpie uses the residential district with high frequency and abundance. There is some concern about comparability of abundances from winter and breeding seasons. The daily range of a roosting winter community of up to 420 birds is estimated at about 12 km², which means an abundance of up to 3,5 ind./10ha rather near to numbers found on 5ha plots, however, exceeding numbers expected from the breeding season. Henceforth, during winter time Magpies may prefer other habitat types than in the breeding season.

PL

Sroka jest szeroko rozpowszechniona w obszarach zabudowy w Berlinie. W różnych częściach miasta obserwuje się wzrost populacji przynajmniej od końca lat sześćdziesiątych po lata dziewięćdziesiąte (tab. 1, ryc. 1). Zmiany liczebności badano metodą mapowania terytoriów połączoną z szukaniem gniazd wczesną wiosną, głównie w kwietniu przed pełnym rozwojem liści. Wzrost liczebności na dużych powierzchniach zabudowy willowej był mniej gwałtowny niż w centralnych częściach miasta (tab. 2). Typowe zagęszczenia w zabudowie willowej zwiększyły się z 2,7 do 4,7 p/km² w ciągu 10 lat (1984-1994), podczas gdy w centralnych rejonach wynosiły 2,4-6,6 p/km2 (1982-1992) i obecnie znacznie przekraczają liczebności w zabudowie willowej. Najwyższe obecnie notowane zagęszczenie wynosi 32 p/km² na 2,7ha obszaru wysokiej zabudowy (Schwarz et al. 1992, ryc. 3). Lehman et al. (1994) stwierdzili, że wzrost populacji w centrum miasta (dzielnica Prenzlauer Berg) wiązał się z zasiedlaniem wewnętrznych dziedzińców zabudowy blokowej, które obok terenów zielonych stały się głównym siedliskiem sroki (ryc. 2). Zimujące ptaki liczono w różnych środowiskach Berlina od 1991 roku: podczas zim 1991/92 i 1992/93 głównie na powierzchniach o zmiennej wielkości i w 1993/94 i 1994/95 na 5ha powierzchniach (tab. 1, 3).

16

The ecology of the Black-billed Magpie Pica pica sericea in Japan

72%

Eguchi K. , Takeishi M.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

33-37

EN

The Black-billed Magpie, Pica pica sericea, was introduced in Japan from Korea about 400 years ago. It inhabits a restricted area in northern Kyushu, but has relatively high nesting density in some areas (> 20 pairs per km²). Most nests are built in the vicinity of human habitation, even in the midst of cities. Most clutches are laid in March and April. Mean clutch size (6.2) and mean number of hatchlings (4.2) are within the ranges of values for European and North American races. Nesting success is low, with only 18% of clutches surviving to fledge. Predation, mainly by crows, is a major cause of failure, accounting for 81% of clutch loss and 84% of brood loss. Low nesting success may have taken place in recent years. Nests on utility poles are more successful than those in trees. Nesting on utility poles has been increasing, occupying more than 50% of total number of nests. The range of the Black-billed Magpie has been gradually expanding in Japan.

PL

Sroki, wprowadzone do Japonii z Korei przed około 400 laty, występują jedynie na bardzo ograniczonym obszarze północnej części Kiusiu (prefektury Saga, Fukuoka, Nagasaki i Kumamoto), gdzie lokalnie osiągają bardzo duże zagęszczenia, przekraczające 20 par na km². Typowym ich siedliskiem są małe wioski otoczone polami zbóż, głównie ryżu, ale w dużym zagęszczeniu par występują także na terenie miast; 10,6 gniazd/km² na terenach podmiejskich o charakterze rolniczym, 5,4 gniazd/km² w terenach podmiejskich o charakterze leśnym oraz 10,7 gniazd/km² w centralnych częściach miast. Ekologia okresu lęgowego była badana w mieście Saga w prefekturze Saga (ryc. 1). Większość jaj było składanych w marcu i kwietniu (tab. 1). Średnia wielkość lęgu wynosiła 6,2 jaj, średnia liczba wyklutych piskląt 4,2 a średnia liczba podlotów 2,2 na gniazdo z sukcesem lęgowym (dane z lat 1988-1993). Z 293 lęgów, 144 (49%) uległo zniszczeniu przed kłuciem, 97 (33%) na etapie piskląt, a 52 (18%) zakończyło się sukcesem w postaci piskląt opuszczających gniazdo. Niski sukces lęgowy był przyczyną stopniowego obniżania się zagęszczenia gniazd; 19,5/km² w 1992, 15,0/km² w 1993 i 13,8/km² w 1994 roku. Niski sukces lęgowy mógł jednak mieć miejsce tylko w ostatnich latach, gdyż w badaniach z lat 60. lub 80. stwierdzano wyższe wartości. Drapieżnictwo było najważniejszą przyczyną strat w lęgach; 81% na etapie jaj i 84% na etapie piskląt. Najczęstszym drapieżcą były wrony. Sukces lęgowy srok był istotnie wyższy w gniazdach umieszczanych na sztucznych konstrukcjach niż na drzewach (ryc. 2). W przypadku gniazdowania na drzewach, sroki preferowały gatunki najłatwiej dostępne w danym siedlisku. Wśród gniazd nadrzewnych, gniazda z lęgami zakończonymi sukcesem były umieszczone wyżej niż gniazda ze stratą w lęgach. Na północy miasta Saga gniazdowanie srok na sztucznych konstrukcjach stało się częstsze od roku 1991, sięgając 50% wszystkich kontrolowanych gniazd (ryc. 3). Wzrost liczby gniazd budowanych na sztucznych konstrukcjach był także obserwowany na terenie prefektury Saga; od 10% gniazd w roku 1975 do 65% w roku 1989 (ryc. 3). Liczebność srok wzrosła w latach 80. (ryc. 3). Wcześniej udział gniazd budowanych na sztucznych konstrukcjach był znikomy. W ostatnich latach wiele konstrukcji na budynkach stało się bardziej skomplikowanych pod względem budowy, co sprzyjało srokom budującym w nich swe gniazda. Budowanie przez sroki gniazd z wykorzystaniem sztucznych konstrukcji jako podstaw, umożliwiło im osiedlanie się w okolicach górskich, gdzie drzewa były wycięte przez ludzi. Większa częstotliwość budowania gniazd na sztucznych konstrukcjach, może być jedną z przyczyn, obserwowanego w ostatnich latach, wzrostu liczebności srok i rozszerzania ich areału lęgowego.

17

Liczebnosc populacji legowej gawrona Corvus frugilegus w Agroekologicznym Parku Krajobrazowym kolo Turwi w roku 1995

72%

Tryjanowski P.

Przegląd Przyrodniczy

|

1996

|

tom 07

|

nr 2

55-59

18

Polska przyroda w opałach

72%

Wedzinski A.

Zachodni Poradnik Łowiecki. Kwartalnik Wojewódzkiego Sejmiku Łowieckiego w Poznaniu

|

2014-2015

|

nr 1[49]

19

Numbers and distribution of the Magpie Pica pica in Lvov [Ukraine]

72%

Bokotey A. A.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

5-7

EN

Research on the Magpie Pica pica was conducted in the limits of urbanized part of Lvov (66.5km2) in the summer of 1994-1995, and the winters of 1993/94 and 1994/95. The work was based on an ecological (landscape mosaic) division of the city. The number of breeding Magpies was estimated to be 520 pairs (0.8 pair/10ha). The highest density of birds was recorded in parks and areas of one family houses (1.2 pair/10ha), less in the modem housing estates (0.7 pair/10ha), and the lowest in the central and industrial districts (0.4 pair/10ha). The number of wintering Magpies in Lvov is about 2000 (3 ind./10ha). The highest density was recorded in rural zones of the town (8.4 ind./10ha), the least in the industrial zones (1.8 ind./10ha). In winter outside of the town Magpies were counted at a communal roost, which gathered up to 1700 individuals.

PL

Sroka rozpoczęła zasiedlanie Lwowa prawdopodobnie na początku lat 70-tych XX w., a w latach 80-tych kilka par gnieździło się już w samym centrum miasta. Liczenia srok we Lwowie przeprowadzono w zurbanizowanej części miasta (66,5km²) wiosną 1994-1995 i w czasie zim 1993/94 i 1994/95. Opierano się na podziale miasta na środowiska (ryc. 1 i 2). Populację lęgową oceniono na 520 par (0,8 pary/10ha). Najwyższą liczebność stwierdzono w parkach i na terenach domków jednorodzinnych (1,2 pary/10ha), niższą w dzielnicach bloków mieszkalnych (0,7 pary/ 10ha), a najniższą w dzielnicach centralnych i przemysłowych (0,4 pary/10ha). Zimująca populacja srok liczy około 2000 osobników (3 os./10ha). Najwyższą liczebność stwierdzono na obszarach rolniczych (8,4 os./10ha), najniższą na terenach przemysłowych (1,8 os./10ha). Zimą, poza miastem, liczono także sroki na masowym noclegowisku, skupiającym do 1700 osobników, z czego 10-20% stanowiły ptaki spoza miasta.

20

Advantages of early versus late nesting in Black-billed Magpies Pica pica hudsonia variation in productivity, sex ratio, and fledgling size

72%

Gersteli A. T. , Trost C. H.

Acta Ornithologica

|

1997

|

tom 32

|

nr 1

39-44

EN

Studies of Black-billed Magpies Pica pica hudsonia in Idaho, USA showed greater reproductive success in early nests. Overall, offspring from early nests were larger in body size and had longer bill lengths, both characteristics associated with social dominance in the non-breeding flock. Preliminary determination of the sex of nestlings shows: 1) a disproportionate number of male nestlings in early nests; 2) both male and female nestlings are heavier in early nests than later nests; and 3) in contrast, bill lengths are greater in early males but early and late females have the same bill length. Females in our study area do not use their bills in social displays. The anatomical traits of males from early nests are associated with higher social status and thus higher eventual nesting success. This indicates that even as nestlings, Magpies acquire physical characteristics related to social status and eventual probability of breeding. We are currently unable to determine if this is due to differential parental investment throughout the nesting period, or whether it is due to differing environmental effects within early and late nesting periods.

PL

Terenem badań był teren pustynnego stepu pomiędzy łańcuchami Gór Skalistych i Gór Nadbrzeżnych (Idaho, USA). Stwierdzono wyższy sukces lęgowy wcześniej rozpoczętych lęgów (ryc. 1). Młode pochodzące ze wczesnych gniazd były większe i miały dłuższe dzioby, które to cechy są związane z dominacją społeczną w nielęgowych stadach (Eden 1987). Wstępne badania płci piskląt wykazały nieproporcjonalnie duży udział samców we wczesnych lęgów (ryc. 2). We wczesnych lęgach pisklęta obu płci były cięższe. W przeciwieństwie do tego, samce z wczesnych lęgów miały dłuższe dzioby od samców z lęgów późnych, jednak nie było takich różnic u samic. Brak różnic w długości dzioba samic może wynikać z faktu, że samice nie używają dzioba podczas demonstracji socjalnych. Wskazuje to, że, nawet jako pisklęta, sroki nie marnują zasobów na cechy fizyczne nie związane ze statusem społecznym i przyszłym prawdopodobieństwem przystąpienia do rozrodu. Przeżywalność nielęgowych srok zależy w wysokim stopniu od statusu społecznego (Eden 1989). We wczesnych lęgach, dorosłe produkują młode o cechach fizycznych związanych z wysokim statusem społecznym. Dzięki temu, młode z wczesnych lęgów mają większe szanse na zagnieżdżenie się w przyszłości. Potencjalnie istnieje jednak konflikt z większą szansą straty lęgu we wczesnych gniazdach, ponieważ na początku sezonu lęgowego panują niższe temperatury i wyższe opady. Na terenie badań ilość lęgów z sukcesem gwałtownie spadała w trakcie sezonu lęgowego, jeśli występowały wyższe opady i niższa temperatura, niż przeciętnie.