Guzikowiec zachodni (Cephalanthus occidentalis) został opisany przez Karola Linneusza (1707-1778), najsławniejszego botanika wszech czasów, w dziele „Species Plantarum” („Gatunki roślinne”) w 1753 r. Należy do rodziny marzanowatych (Rubiaceae). W stanie naturalnym występuje głównie w Stanach Zjednoczonych, od Nowego Brunszwiku do Florydy, na zachód do południowej Minnesoty, Nebraski i Oklahomy, na południe do Nowego Meksyku, Arizony i środkowej Kalifornii. Dziko rośnie także na Kubie, w Meksyku i wewschodniej Azji. Rośnie tam na bagnach i terenach silnie uwilgotnionych. Do uprawy został wprowadzony w 1735 r., czyli jeszcze przed opisaniem przez K. Linneusza.
Nazwa krzewu upamiętnia żyjącego w XVIII w. angielskiego lekarza Johna Fothergilla. Gdy w połowie maja znajdziemy się w ogrodzie, w którym rośnie ten krzew, od razu zwrócimy na niego uwagę. Stanie się tak z uwagi na oryginalne białe kwiaty, zebrane w szczytowych kwiatostanach, przypominające wyglądem szczotkę do mycia butelek. Znalazło to odzwierciedlenie w jednej z niemieckich nazw tej rośliny – Flaschenbürstenstrauch („krzew szczotka do mycia butelek”). Znane są dwa gatunki fotergilli, występujące naturalnie na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych. U nas do niedawna bardzo rzadkie, obecnie zyskują na popularności, zwłaszcza fotergilla większa (Fothergilla major), rozmnażana już w niektórych polskich szkółkach. Należy do rodziny oczarowatych (Hamamelidaceae), czyli jest spokrewniona m.in. z oczarami (Hamamelis) i parocją (Parrotia).
Podczas pobytu w Izraelu (w Ziemi Świętej) warto pojechać do Hajfy i zobaczyć najdłuższe na świecie ogrody pochyłe. Hajfa jest położona w północno-zachodniej części Izraela, na górze Karmel.
Drzewa, dzięki przewadze w dostępie do światła (osiąganej za sprawą mocnych, grubych i wysokich pni), rozbudowie systemu korzeniowego (czerpią wodę nawet z głębokich warstw gleby i magazynują ją) oraz przystosowaniu morfologicznemu i anatomicznemu do oszczędnej gospodarki wodą, są jedną z najbardziej skutecznych i wszechstronnych grup roślin.
W artykule opisano sześć odmian różaneczników uprawianych u nas bardzo rzadko lub jeszcze nieznanych. Opisy poprzedzono krótką charakterystyką gatunków, od których się wywodzą. Rośliny te warto sadzić na osiedlach mieszkaniowych ze względu na ich dekoracyjny wygląd.
Oceniono ulistnienie 12 odmian sześcio- i siedmioletnich różaneczników zawsze zielonych. Rosną one w Arboretum w Laskach koło Kępna, na południu Wielkopolski. Średnia temperatura roczna wynosi tam 8,2°C, a gleba ma odczyn bardzo kwaśny, pH = 3,8-3,9. Mikroklimat lasu, w którym założone jest Arboretum, sprzyja rozwojowi różaneczników. Najwięcej liści na siedmioletnich krzewach rozwinęły odmiany: ‘Lachsgold’, ‘Sammetglut’, ‘Blurettia’, ‘Old Port’, ‘Dr H.C. Dresselhuys’ i ‘Lilofee’, a najmniej - ‘Rasputin’, ‘Eskimo’, ‘America’ i ‘Azurro’. Najbardziej korzystną gęstością ulistnienia odznaczały się krzewy odmian: ‘Sammetglut’, ‘Rasputin’, ‘Azurro’, ‘Lilofee’, ‘Old Port’ i ‘Claudine’. Na szczególne wyróżnienie zasługuje odmiana ‘Lachsgold’, która dzięki silnemu rozkrzewieniu i rozwojowi największej liczby jasnozielonych i błyszczących liści wygląda najładniej przez cały rok.
EN
The foliage was evaluated in 12 cultivars of six- and seven-year-old evergreen rhododendrons. They grow in the Arboretum at Laski, near Kępno, in the ysouth of Wielkopolska. The mean annual temperature of the site is 8.2°C, and the soil pH 3.8-3.9. Microclimate in the forest where Arboretum is located is favourable to growth of rhododendrons. The seven-year-old cultivars which developed most leaves included: ‘Lachsgold’, ‘Sammetglut’, ‘Blurettia’, ‘Old Port’, ‘Dr H.C. Dresselhuys’ and ‘Lilofee’, and those with the fewest leaves were ‘Rasputin’, ‘Eskimo’, ‘America’ and ‘Azurro’. Shrubs with the optimum foliage density belonged to the cultivars: ‘Sammetglut’, ‘Rasputin’, ‘Azurro’, ‘Lilofee’, ’Old Port’ and ‘Claudine’. The cultivar that deserves special mention is ‘Lachsgold’. Much-branched and with the greatest number of light-green, glossy leaves, it is the most attractive sight all the year round.
Kielichowce to krzewy pod względem rozwoju filogenetycznego (rodowego) bardzo stare, mające pewne cechy wspólne z magnoliami i jeszcze starszymi roślinami iglastymi. W ich drewnie pierwotne elementy przewodzące wodę i sole mineralne to cewki, a listki okwiatu nie są zróżnicowane na działki i płatki. Należą do egzotycznej rodziny kielichowcowatych (Calycanthaceae). Znane są cztery gatunki naturalnie występujące na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych. Wszystko to sprawia, że cieszą się one zainteresowaniem miłośników krzewów ozdobnych. U nas bywają spotykane trzy gatunki.
Do rodzaju symplokos (Symplocos) należy ok. 250 gatunków krzewów i drzew o liściach opadających przed zimą i zawsze zielonych. Wchodzą one w skład egzotycznej rodziny symplokowatych (Symplocaceae). W stanie naturalnym występują na tropikalnych i subtropikalnych obszarach Azji, Australii i Ameryki. W Europie czasami spotykany jest jeden gatunek – symplokos wiechowata. W naszym kraju uchodzi ona za unikat, bowiem znajduje się tylko w zbiorach Arboretum SGGW w Rogowie (woj. łódzkie) i w Arboretum w Glinnej, położonym w Puszczy Bukowej niedaleko Szczecina. Roślinę wprowadził prof. Jerzy Tumiłowicz – wieloletni kierownik naukowy obydwu arboretów. Gatunek ten zasługuje na uwagę ze względu na oryginalną, sporadycznie spotykaną szafirową barwę owoców.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.