Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Jaka jest optymalna terapia pierwszej linii dla chorych na zaawansowanego raka jajnika?

100%

Moszyński R. , Monies-Nowicka A.

Current Gynecologic Oncology

|

2018

|

tom 16

|

nr 2

89-95

EN

Ovarian carcinoma remains a serious clinical challenge. Five-year survival rates in patients with ovarian carcinoma reach merely 46%, while the rate of patients diagnosed with advanced ovarian carcinoma (stage III and IV according to the International Federation of Gynecology and Obstetrics) amounts to 70%. It is very important to establish the correct diagnosis, confirm it histopathologically, and plan treatment in patients suspected of having a malignant ovarian tumor. In the diagnostic process, one should assess whether complete cytoreduction is possible, as this is the only optimal therapy for patients. After surgery, patients usually receive chemotherapy, typically paclitaxel and carboplatin in 6 courses every 3 weeks. In certain cases, intravenous chemotherapy can be combined with intraperitoneal therapy. The latest studies have also shown benefits of adding antiangiogenic agents, such as bevacizumab, to chemotherapy. This modification is associated with prolonged recurrence-free survival by approximately 4 months. The most common complications of antiangiogenic therapy are proteinuria and hypertension. When it is not possible to perform primary cytoreductive surgery in advanced ovarian cancer patients, neoadjuvant chemotherapy, usually including paclitaxel and carboplatin, can be applied. Treatment outcomes are similar to those obtained in patients with suboptimal primary resection, whilst perioperative mortality is significantly lower. Debulking surgery can be reconsidered after 3 courses of chemotherapy. In patients using antiangiogenic agents, such as bevacizumab, it is important to maintain a 6-week drug-free interval before and after surgery, as this drug affects operative wound healing.

PL

Rak jajnika wciąż stanowi poważny problem kliniczny. Odsetek 5-letnich przeżyć w grupie pacjentek z rakiem jajnika sięga zaledwie 46%, a odsetek chorych z zaawansowanym rakiem jajnika (w III i IV stopniu według International Federation of Gynecology and Obstetrics) to aż 70%. U pacjentek z podejrzeniem złośliwego guza jajnika bardzo ważne są postawienie prawidłowej diagnozy, potwierdzenie rozpoznania w badaniu histopatologicznym i zaplanowanie leczenia. W procesie diagnostycznym należy ocenić, czy istnieje możliwość wykonania całkowitej cytoredukcji, gdyż jedynie takie leczenie jest optymalne dla pacjentki. Po leczeniu operacyjnym chora najczęściej otrzymuje chemioterapię według schematu paklitaksel i karboplatyna w 6 kursach co 3 tygodnie. W niektórych przypadkach możliwe jest łączenie chemioterapii dożylnej i dootrzewnowej. Najnowsze badania wykazały również korzyści płynące z dodawania leków antyangiogennych, takich jak bewacyzumab, do chemioterapii, co wiąże się z przedłużeniem przeżycia bez nawrotu choroby średnio o 4 miesiące. Najczęstszymi powikłaniami leczenia antyangiogennego okazały się białkomocz i nadciśnienie tętnicze. Gdy przeprowadzenie pierwotnej cytoredukcji u pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika jest niemożliwe, stosuje się chemioterapię neoadiuwantową, zazwyczaj według schematu paklitaksel i karboplatyna. Wyniki leczenia są podobne do tych uzyskiwanych w grupie chorych poddanych pierwotnej nieoptymalnej resekcji, natomiast umieralność okołooperacyjna jest znacząco mniejsza. Po 3 kursach terapii można rozważyć operację cytoredukcjną. W przypadku stosowania leków antyangiogennych ważne jest zachowanie 6-tygodniowego okresu bez podawania bewacyzumabu przed operacją i po niej – lek ma bowiem negatywny wpływ na gojenie się rany pooperacyjnej.

2

Naczyniakowłókniak młodzieńczy – 20–letnie doświadczenia w leczeniu endoskopowym

100%

Szyfter W. , Balcerowiak A. , Gawęcki W. , Juszkat R. , Wierzbicka M.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

tom 75(2)

9-14

PL

Wstęp: Naczyniakowłókniak młodzieńczy to rzadko występujący guz niezłośliwy, wykazujący jednak agresję miejscową i prowadzący do obfitych krwawień z nosa. Cel: Celem niniejszej pracy jest przedstawienie 20-letnich doświadczeń w leczeniu endoskopowym tego guza.Materiał i metoda: Materiał obejmuje 71 chorych leczonych w latach 1985–2019 w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej w Poznaniu. U wspomnianych pacjentów stosowano albo dojście klasyczne od zewnątrz, albo dojście podwójne- -klasyczne z użyciem endoskopów, albo tylko dojście endoskopowe. W całej tej populacji operację od zewnątrz wykonano u 37 chorych, dojście podwójne zastosowano u 8, a endoskopowe u 26 chorych. Wyniki: Całkowitą resekcję guza uzyskano u 51 osób (72%). U pozostałych 20 (28%) stwierdzono guz przetrwały lub wznowę i wszystkich tych chorych poddano ponownej operacji. Wnioski: Dojście endoskopowe z użyciem różnych optyk i nawigacji daje możliwość usuwania nie tylko małych guzów, ale także tych znacznie bardziej zaawansowanych. Niezwykle ważna jest ocena przedoperacyjna badań obrazowych dla uniknięcia niecałkowitego usunięcia guza. Indywidualne opracowanie strategii operacyjnej, szeroki wachlarz optyk i różnych metod chirurgicznych ze wskazaniem na endoskopowe są gwarantem sukcesu terapeutycznego.

3

Wyniki wycięcia olbrzymich torbieli śledziony

100%

Żyluk A.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

tom 92(5)

31-36

PL

W niniejszej pracy przedstawiono wyniki leczenia 3 przypadków olbrzymich, niepasożytniczych torbieli śledziony u młodych osób. Zmiany manifestowały się dyskretnymi objawami: pobolewaniami w nadbrzuszu i zmianą obrysu brzucha. Rozpoznanie ustalono na podstawie USG i TK jamy brzusznej. W trakcie operacji udało się wyciąć torbiele z zaoszczędzeniem praktycznie całej śledziony, przy użyciu standardowych narzędzi: noża elektrycznego i noża koagulującego Liga-sure. We wszystkich przypadkach przebieg pooperacyjny był niepowikłany. W badaniu kontrolnym po 4–6 miesiącach wszyscy pacjenci byli zdrowi, a badanie TK nie wykazywało objawów wznowy. Przedstawione wyniki wskazują, że olbrzymie torbiele śledziony można stosunkowo bezpiecznie wycinać z zaoszczędzeniem samego narządu.

4

Postępowanie terapeutyczne w złamaniu zęba obrotnika u osób starszych. Na podstawie opisu przypadku 71-letniego pacjenta

88%

Ilków W. , Krzeszowiec T. , Łątka D.

Aktualności Neurologiczne

|

2016

|

tom 16

|

nr 4

201-207

EN

Fracture of the odontoid process is the most common type of cervical spine fracture in elderly patients (i.e. population over the age of 70 years), which can lead to disability or death. The therapeutic management depends on imaging findings and patient’s general condition. The authors present a case of a 71-year-old patient diagnosed with odontoid fracture based on cervical spine computed tomography, who received surgical treatment in the Department of Neurosurgery of the Regional Medical Centre in Opole. The problem of odontoid fractures in the elderly has been a subject of a comprehensive discussion.

PL

Złamanie zęba obrotnika to najczęściej występujący rodzaj złamania kręgosłupa szyjnego u starszych pacjentów (tj. u osób powyżej 70. roku życia) – możliwa przyczyna inwalidztwa bądź zgonu. W zależności od wyniku badania obrazowego oraz stanu ogólnego chorego ustalane jest dalsze postępowanie terapeutyczne. Autorzy przedstawiają przypadek 71-letniego pacjenta z rozpoznanym w tomografii komputerowej kręgosłupa szyjnego złamaniem zęba obrotnika, leczonego operacyjnie w ramach Oddziału Neurochirurgii Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu. Problematyka złamania zęba obrotnika u ludzi starszych została przybliżona w obszernym omówieniu.

5

Ocena czynności hormonalnej przysadki po operacji somatotropinoma

75%

Nowak J. , Szczecińska J. , Beda–Maluga K. , Winczyk K.

Folia Medica Lodziensia

|

2015

|

tom 42

|

nr 2

169-180

EN

Introduction: Somatotropinoma is a pituitary adenoma that excessively secretes the growth hormone and gives the symptoms of acromegaly in adults. The laboratory diagnosis is based on the value of the growth hormone (GH) after the oral glucose tolerance test (OGTT) and on the concentration of insulin-like growth factor 1 (IGF-1). The first line treatment is the surgical removal of the tumour. Both adenoma growth within the sella turcica and the surgery can lead to the damage of the pituitary gland and to the disorders of its secretory function. For this reason, in each patient after the tumour removal laboratory tests evaluating the effectiveness of the treatment and also the hormonal function of the pituitary gland are performed. Therefore, the objective of our study was to evaluate the secretory function of the pituitary gland in patients after somatotropinoma surgery. Material and methods: The study group consisted of 40 patients (27 women and 13 men) after somatotropinoma surgery – four patients with reoperation and nine patients with radiotherapy as complementary treatment. The values of GH in OGTT test and IGF-1 level were analyzed as well as the concentrations of other pituitary and adequate peripheral glands hormones. Results: The successful surgical treatment of acromegaly – the normalization of concentrations of GH and IGF–1 was noted mainly with macroadenoma (15/20). Hypopituitarism was observed in 18 patients (mainly plurihormonal – 14/18) and concerned each person after the reoperation, and most patients after radiotherapy. Nearly all (17/18) patients with pituitary hormone deficiency had macroadenoma diagnosed. Conclusion: The surgical treatment of somatotropinoma leads to the cure of acromegaly not in all patients. After removing of adenoma, hypopituitarism is often observed, mainly plurihormonal, and the risk of its occurrence increases in patients re-operated and / or after radiotherapy.

PL

Wstęp: Somatotropinoma to gruczolak przysadki nadmiernie wydzielający hormon wzrostu, który u osób dorosłych prowadzi do rozwoju akromegalii. W diagnostyce laboratoryjnej kluczowe znaczenie mają wartości hormonu wzrostu (GH) w doustnym teście obciążenia glukozą (OGTT) oraz stężenie insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF–1). Zasadniczą metodą leczenia akromegalii jest chirurgiczne usunięcie guza. Zarówno rozrost gruczolaka wewnątrz siodła tureckiego, jak i sam zabieg chirurgiczny może powodować uszkodzenie przysadki oraz zaburzenia jej funkcji wydzielniczej i dlatego u każdego pacjenta po usunięciu guza wykonuje się badania laboratoryjne oceniające nie tylko skuteczność leczenia akromegalii, ale także czynność hormonalną całej przysadki. W związku z tym, celem naszej pracy była ocena funkcji wydzielniczej przysadki u pacjentów operowanych z powodu somatotropinoma. Materiały i metody: Do badania zakwalifikowano 40 osób (27 kobiet i 13 mężczyzn) poddanych operacji guza somatotropowego przysadki, w tym u czterech z nich przeprowadzono reoperację, a u dziewięciu pacjentów zastosowano uzupełniającą radioterapię. Analizie poddano wyniki oznaczeń GH w OGTT oraz IGF–1, a także stężenia pozostałych hormonów przysadkowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Skuteczne leczenie operacyjne akromegalii – normalizację stężeń GH i IFG–1, odnotowano u połowy pacjentów, w większości z makrogruczolakiem (15/20). Pooperacyjną niedoczynność przysadki stwierdzono u 18 osób (głównie wielohormonalną – 14/18). Dotyczyła ona każdej osoby po reoperacji i większości chorych po radioterapii. U prawie wszystkich (17/18) pacjentów z niedoczynnością przysadki, w badaniu obrazowym zdiagnozowano makrogruczolaka. Wnioski: Leczenie operacyjne somatotropinoma nie u wszystkich chorych doprowadza do wyleczenia akromegalii. Po usunięciu gruczolaka dość często dochodzi do niedoczynności przysadki, przeważnie o charakterze wielo– hormonalnym, a ryzyko jej wystąpienia wzrasta u osób reoperowanych i/lub poddanych radioterapii.

6

Macroprolactinoma – ocena skuteczności leczenia chirurgicznego

75%

Beda-Maluga K. , Janocha J. , Świętosławski J. , Winczyk K.

Folia Medica Lodziensia

|

2015

|

tom 42

|

nr 1

75-87

EN

Introduction: The first–line treatment of prolactinoma is pharmacotherapy with dopamine agonists. Surgery is performed rarely – if pharmacological treatment is ineffective (lack of normalization of blood prolactin (PRL) level and/or tumor reduction) and/or the patient does not tolerate the medication. The aim of our study was to assess the hormonal function of the pituitary in patients operated for prolactinoma. We analyzed both the efficacy of the treatment and the occurrence of hypopituitarism after surgery. Material and methods: The study group consisted of 26 patients after macroprolactinoma surgery hospitalized in the Department of Endocrinology, Chair of Endocrinology, Medical University of Lodz. The biochemical criterion of cure was the normalization of serum PRL concentration, measured in the morning, in a fasting state. The hormonal function of the pituitary was assessed on the basis of the levels of tropic hormones and adequate peripheral glands hormones. Results: The normalization of PRL concentration was achieved in 19 patients – in two after the surgery and in 17 as a result of post–operative therapy with dopamine agonists. Moreover, in 13/19 patients the imaging study showed the incomplete removal of adenoma, and in 14 patients hypopituitarism occurred. In seven patients, despite continued treatment with dopamine agonists after the surgery, PRL concentration still exceeded the reference values. Four of them had hypopituitarism. Conclusions: Treatment of macroprolactinoma remains a serious therapeutic problem because surgery in many cases does not lead to the removal of the entire tumor mass and quite often causes hypopituitarism. However, the use of postoperative medication with dopamine agonists significantly increases the chance of the normalization of PRL blood concentration and is necessary in majority of patients with macroprolactinoma.

PL

Wstęp: Leczeniem z wyboru prolactinoma jest farmakoterapia z zastosowaniem agonistów receptorów dopaminergicznych. Zabieg chirurgiczny wykonuje się dość rzadko – w przypadku braku skuteczności leczenia farmakologicznego (normalizacji stężenia prolaktyny (ang. prolactin – PRL) i/lub zmniejszenia masy nowotworu) i/lub złej tolerancji leków. Celem naszej pracy była ocena czynności hormonalnej przysadki u chorych operowanych z powodu prolactinoma. Analizie poddano zarówno skuteczność leczenia, jak i wystąpienie po zabiegu niedoczynności przysadki. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 26 pacjentów po operacji macroprolactinoma hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Katedry Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Za biochemiczne kryterium wyleczenia przyjęto normalizację stężenia PRL w surowicy krwi oznaczonej na czczo w godzinach porannych. Czynność wydzielniczą przysadki oceniono na podstawie stężeń hormonów tropowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Normalizację stężenia PRL uzyskano u 19 pacjentów – w tym u dwóch po samej operacji, a u 17 dodatkowo w wyniku pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy. Ponadto u 13/19 osób w badaniu obrazowym stwierdzono niecałkowite usunięcie gruczolaka, a u 14 chorych odnotowano niedoczynność przysadki. U siedmiu pacjentów, mimo kontynuacji leczenia agonistami dopaminy po operacji, stężenie PRL nadal przekraczało granice wartości referencyjnych. U czterech z nich stwierdzono niedoczynność przysadki. Wnioski: Leczenie makrogruczolaków prolaktynowych przysadki stanowi nadal poważny problem terapeutyczny, bowiem zabieg chirurgiczny w wielu przypadkach nie pozwala na usunięcie całej masy nowotworu i dość często powoduje niedoczynność przysadki. Jednakże, zastosowanie pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy znacznie zwiększa szansę na normalizację stężenia PRL we krwi i jest niezbędne u większości pacjentów z macroprolactinoma.

7

Congenital dislocation of the knee with bilateral absence of the fibula and suspected Apert syndrome – case report

75%

Gąska M. , Sienkiel T. , Shadi M. , Jasiewicz B.

Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

|

2021

|

tom 87

|

nr 1

36-40

PL

Wrodzone zwichnięcie stawu kolanowego jest rzadką deformacją o nieznanej etiologii. Leczenie tej wady rozwojowej zależy od stopnia jej zaawansowania i obejmuje zarówno podejście zachowawcze, jak i zabiegi chirurgiczne. Celem pracy jest ocena wyników leczenia pacjenta z wrodzonym zwichnięciem kolana prawego i innymi licznymi nieprawidłowościami narządu ruchu oraz podejrzeniem zespołu Aperta. W latach 2005–2019 pacjent z wrodzonym zwichnięciem stawu kolanowego był leczony chirurgicznie w dwóch ośrodkach ortopedycznych. Autorzy przeprowadzili analizę retrospektywną dostępnych danych z archiwów szpitalnych. Pacjent zgłosił się po raz pierwszy do autorów pracy w wieku 9 miesięcy. W badaniach obrazowych stwierdzono całkowite zwichnięcie kolana prawego, typ III wg Leveufa oraz deformację końsko-szpotawą stóp z brakiem strzałek w obrębie obu goleni. Celem etapowego leczenia operacyjnego było umożliwienie choremu samodzielne poruszanie się: w pierwszym etapie przeprowadzono repozycję wrodzonego zwichnięcia stawu kolanowego prawego wg Curtisa i Fishera. Kolejnym etapem było leczenie operacyjne stóp – najpierw lewa, potem prawa. W wieku 5 lat chory podczas badania kontrolnego był bardzo aktywny – samodzielnie chodził, biegał, z prawidłowym ustawieniem stóp. W ciągu kolejnego roku zaobserwowano stopniowe narastanie zaburzeń rotacyjnych w obrębie obydwu podudzi. W 6. roku życia wykonano osteotomie derotacyjne obu kości piszczelowych. Następnie w 12. roku życia z powodu pojawienia się zaburzeń kątowych wielopłaszczyznowych wykonano w obrębie lewej kończyny dolnej zablokowanie chrząstki wzrostowej dystalnej kości piszczelowej od przodu płytką 8-plate oraz w obrębie prawej kończyny dolnej zablokowanie chrząstki wzrostowej kości piszczelowej w części bliższej od przodu dwoma płytkami 8-plate. Płytki z kości piszczelowej lewej usunięto w 14. roku życia. Ostatnie badanie kontrolne miało miejsce w 14. roku życia chorego: był w 100% sprawny fizycznie i mógł samodzielnie chodzić. Wielokrotne operacje, w tym leczenie wrodzonych zwichnięć stawu kolanowego, mogą przynieść dobry efekt funkcjonalny w złożonych deformacjach kończyn dolnych.

EN

Congenital dislocation of the knee is a rare deformity, with an unknown etiology. The treatment of this malformation depends on its extensiveness and applies both conservative approach and surgical procedures. The aim of this study is to evaluate treatment outcomes obtained in the patient with congenital dislocation of the right knee and other multiple abnormalities of the motor system as well as the suspicion of Apert syndrome. Between 2005 and 2019, patient with congenital knee dislocation was treated surgically in two medical centers. Authors performed a retrospective analysis of available data from medical archives. The patient first presented to the authors of this study at the age of nine months. Imaging diagnostics revealed complete luxation of the right knee, grade III according to Leveuf and club feet with no fibula bones in the lower legs. The objective of the multi-stage surgical treatment was to enable the patient to walk. Stage one involved a reposition of the congenital right knee dislocation following the Curtis and Fisher technique. The next stage involved a foot surgery – first the left one and then the right. At the age of 5, during the follow-up, the patient was very active: he kept walking, running and jumping and both his feet were in the right position. However, in the following year, a gradual increase of rotation disorders was observed in both lower legs. When the child was 6 years, he underwent derotation osteotomies in both tibia bones. Next, at the age of 12, he underwent anterior femoral hemiepiphysiodesis around right knee with two 8-plates. Plates were removed when he was 14. The last follow-up took place when the patient was 14. The patient is 100% able-bodied and can walk on his own. To sum up, patients with congenital knee dislocation make up a highly complex group that requires multidisciplinary care and frequently also multistage treatment.

8

Aktualne problemy dotyczące postępowania diagnostycznego oraz leczenia operacyjnego chorych na raka piersi – przegląd wybranych zagadnień klinicznych

63%

Nowikiewicz T. , Śrutek E. , Zegarski W.

Current Gynecologic Oncology

|

2015

|

tom 13

|

nr 1

11-19

EN

Breast cancer is the most common malignancy in women in Poland and other developed countries. It refers especially to those in peri- and postmenopausal age. Poland is characterized by a dynamic increase in the number of new cases of breast cancer. Namely, in 2010, the number of new diagnosed cases was more than 30% higher than 10 years before. As suggested by epidemiological forecasts for Poland, the trend is expected to be maintained. Surgical treatment is the main prerequisite for a permanent and positive outcome of breast cancer treatment. The percentage of surgeries performed in Poland has increased significantly in recent years from 77% in 2004 to 90% in 2010. The most important prognostic factor affecting longterm treatment outcomes in cancer patients is the clinical grading of the disease. Early detection of breast cancer, preferably at the asymptomatic stage, may significantly determine both the selection of available treatment options and the final treatment outcome. The objective of this study was to discuss current problems related to preoperative diagnostics and surgical treatment of breast cancer patients. Issues concerning mammography screening program were subjected to analysis. The part concerning surgical treatment features new trends regarding procedures of conservative treatment of breast cancer. It is also important to emphasize the necessity of the use of conclusions from the Z0011 trial and personalized oncoplastic surgery techniques in everyday clinical practice.

PL

Rak piersi jest najczęstszym nowotworem złośliwym u kobiet żyjących w Polsce i innych krajach rozwiniętych; dotyczy to zwłaszcza chorych w wieku około- i pomenopauzalnym. W polskiej populacji dynamicznie rośnie liczba nowych przypadków raka piersi: w 2010 roku stwierdzono ponad 30% więcej zachorowań niż 10 lat wcześniej. Według prognoz epidemiologicznych należy spodziewać się utrzymania tej tendencji w naszym kraju. Podstawowy warunek mogący pozwolić na uzyskanie trwałego wyleczenia to zastosowanie leczenia operacyjnego. Odsetek jego wykorzystania w Polsce wyraźnie wzrósł w ostatnich kilkunastu latach – z 77% w roku 2004 do 90% w roku 2010. Najważniejszym czynnikiem mającym wpływ na odległe wyniki leczenia pacjentów z nowotworami złośliwymi jest stopień zaawansowania klinicznego choroby. Wczesne wykrycie raka piersi, optymalnie w stadium bezobjawowym, może w decydujący sposób wpłynąć zarówno na wybór dostępnych metod leczenia, jak i na jego wynik. W pracy omówiono najistotniejsze aktualne problemy diagnostyki przedoperacyjnej i leczenia operacyjnego chorych na raka piersi. Analizie poddano zagadnienia związane z programem wczesnego wykrywania choroby. W części poświęconej leczeniu chirurgicznemu przedstawiono nowe trendy związane z procedurami leczenia oszczędzającego. Podkreślono konieczność wykorzystania w codziennej praktyce klinicznej wniosków z badania Z0011 i technik chirurgii onkoplastycznej.

9

Rola węzła wartowniczego w leczeniu raka sromu

63%

Emerich J. , Klasa-Mazurkiewicz D. , Milczek T. , Sznurkowski J. J.

Current Gynecologic Oncology

|

2010

|

tom 8

|

nr 4

251-255

EN

Surgical treatment still remains the cornerstone of treatment of vulvar cancer. Several large-scale studies indicate that prognosis in vulvar cancer patients depends on depth of infiltration and invasion of regional inguinal-femoral lymph nodes. Due to considerable radicality of surgical procedures in vulvar cancer, women undergoing such procedures experience early and delayed complications, resulting in prolonged hospital stay and psychosexual alterations, stemming from the sense of mutilation. For the past few years, we are witnessing attempts at limiting the extent of surgical resection. Introduction of the concept of sentinel node in the treatment of vulvar cancer to oncologic gynecology will hopefully contribute to reduction of extent of surgical procedures in the future, i.e. refrain from inguinal-femoral lymphadenectomy, as metastatic lesions are not universally present in this part of the lymphatic system. The paper presents techniques enabling identification of a sentinel node. Based on quoted papers reporting on two multicenter studies encompassing patients with vulvar cancer, in a selected group of patients with negative sentinel node, departure from inguinal-femoral lymphadenectomy is justified. Contrariwise, detection of tumor cells in sentinel nodes warrants radical excision of regional inguinal-femoral lymphatic system, independent of the size of metastatic lesions (micro- or macroscopic). To date, departure from inguinal-femoral lymphadenectomy in vulvar cancer is permissible only if stromal invasion does not exceed 1 mm and tumor diameter is less than 2 cm (FIGO IA1, T1AN0M0).

PL

W leczeniu raka sromu niezmiennie obowiązuje zasada operacyjnego postępowania. Na podstawie bogatej literatury autorzy wykazali, że rokowanie u chorych na raka sromu uzależnione jest od głębokości inwazji, a także od zajęcia regionalnych węzłów pachwinowo-udowych. Z uwagi na dużą radykalność zabiegów operacyjnych w raku sromu u operowanych kobiet występują wczesne i późne powikłania, które są powodem długiej hospitalizacji, jak również zmian psychoseksualnych czy poczucia okaleczenia. W ostatnich latach zaczęto poszukiwać sposobów ograniczenia radykalności w postępowaniu operacyjnym. Wprowadzenie do ginekologii onkologicznej koncepcji węzła wartownika w leczeniu raka sromu daje nadzieję, że w przyszłości będzie można ograniczyć rozległość zabiegu operacyjnego, czyli zrezygnować z limfadenektomii pachwinowo-udowej, gdyż w tym regionie układu limfatycznego nie zawsze występują zmiany przerzutowe. W pracy przedstawiono sposoby identyfikacji węzła wartownika. Na podstawie cytowanej literatury omawiającej dwa wieloośrodkowe badania obejmujące chore na raka sromu wykazano, że w wybranej grupie pacjentek przy negatywnym węźle wartowniczym można odstąpić od usuwania węzłów pachwinowo-udowych. Z kolei przy stwierdzeniu obecności przerzutów nowotworowych w węzłach wartowniczych obowiązuje zasada usuwania regionalnego układu limfatycznego pachwinowo-udowego bez względu na wielkość zmian przerzutowych (mikro- czy makroskopowych). Jak dotąd odstąpienie od usuwania węzłów chłonnych pachwinowo-udowych w raku sromu możliwe jest przy inwazji podścieliska poniżej 1 mm i wielkości guza mniejszej lub równej 2 cm (FIGO IA1, T1AN0M0).

10

Surgical treatment and rehabilitation of a patient with metastases in the bones - a case study

63%

Trojan G. , Panek A.

Physiotherapy

|

2009

|

tom 17

|

nr 2

53-56

PL

Leczenie operacyjne złamań patologicznych i zagrażających złamań kości długich oraz wczesna rehabilitacja zmniejszają dolegliwości bólowe, poprawiają komfort życia i umożliwiają wykonywanie codziennych czynności. Przedstawiono przypadek pacjenta ze złamaniem patologicznym kości ramiennej na skutek choroby nowotworowej. U pacjenta wykonano zespolenie operacyjne złamania i rozpoczęto rehabilitację, którą kontynuowano w warunkach domowych.

EN

Surgical treatment of pathological fractures and impending long bone fractures as well as early rehabilitation reduce pain, improve life comfort and enable everyday activities. The study showed a case of a patient with a pathological fracture of the humerus due to cancer. The patient underwent surgical ostheosyntesis of the fracture followed by rehabilitation which was continued when the patient returned home.

11

Czynniki prognostyczne u chorych na raka sromu w materiale krakowskiego oddziału Centrum Onkologii

63%

Blecharz P. , Urbański K. , Karolewski K. , Klimek M. , Pudełek J. , Bieda T. , Kojs E.

Ginekologia Onkologiczna

|

2007

|

tom 5

|

nr 1

22-28

EN

Aim of paper: Analysis of clinical material included 116 patients with vulvar cancer treated at the Cracow Division of the Centre of Oncology since 1990 thru 2003, aiming at assessment of treatment outcome and determination of prognostic factors. Material and methods: The patients’ mean age was 67 years. Microscopic study revealed highly differentiated tumour in 34.5%, medium differentiated tumour in 37.1% and non-differentiated tumour in 28.4%. In 57.7% of patients, inguinal lymph nodes were clinically unaffected, while 42.3% of patients presented with unilateral or bilateral clinically evident lymph node metastases. 54.3% of patients had non advanced disease (I and II in the TNM scale), while the remaining 45.7% had advanced disease (III and IVA degree). One hundred four patients (89.7%) underwent primary surgical treatment, while the remaining 12 (10.3%) received radiotherapy only. Probability of survival was estimated using the Kaplan-Meier method and impact of selected factors on the patients’ survival was estimated using the Cox’s proportional hazard model. Results: Cumulative 5-year survival rate was 40.5%. For TNM clinical stages I-IVA this was 60.9%, 55%, 26.5% and 10.5%, respectively. For age groups under 70 and above 70 this was 52.9% and 22.9%, respectively, while considering inguinal lymph node status N0, N1 and N2 this was 52.2%, 30.0% and 15.8%, respectively. For histological tumour grades G1, G2 and G3, 5-year survival rates were 65%, 39.5% and 12.1%, respectively. Conclusions: Statistically significant unfavourable impact on 5-year symptom-free survival rate had: age above 70 years, poorly differentiated tumour (G3), clinically evident lymph node metastases and clinical stages III and IVA. Multivariate analysis by Cox revealed that independent prognostic factors for 5-year survival were patients’ age, clinical status of inguinal lymph nodes and TNM clinical stage of vulvar cancer.

PL

Cel pracy: Analiza materiału klinicznego obejmującego 116 chorych na raka sromu leczonych w COOK w latach 1990-2003 w celu oceny wyników leczenia i czynników prognostycznych. Materiał i metody: Średni wiek chorych wynosił 67 lat. U 34,5% chorych stwierdzono raka wysokozróżnicowanego, u 37,1% średniozróżnicowanego i u 28,4% niskozróżnicowanego. U 57,7% chorych węzły chłonne pachwinowe były klinicznie niezmienione, a u 42,3% stwierdzono kliniczne przerzuty jednostronne lub obustronne. U 54,3% stwierdzono niezaawansowany proces nowotworowy (I i II wg TNM), u pozostałych 45,7% - zaawansowany (III i IVA). U 104 (89,7%) chorych zastosowano pierwotne leczenie chirurgiczne, a pozostałych 12 (10,3%) chorych leczono wyłącznie napromienianiem. Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana i Meiera, a dla oceny wpływu wybranych czynników na przeżycia chorych posłużono się modelem proporcjonalnego hazardu Coksa. Wyniki: Prognozowane 5-letnie przeżycia całkowite wyniosły 40,5%. Dla stopni zaawansowania I-IVA według TNM wyniosły odpowiednio: 60,9%, 55%, 26,5% i 10,5%. Dla wieku <70 lat i >70 lat było to 52,9% i 22,9%, a dla stanu klinicznego pachwinowych węzłów chłonnych - 52,2% dla N0, 30,0% dla N1 i 15,8% dla N2. Dla stopnia zróżnicowania raka G1 5-letnie przeżycia wyniosły 65%, dla G2 - 39,5% i dla G3 - 12,1%. Wnioski: Znamienny statystycznie niekorzystny wpływ na 5-letnie przeżycia całkowite miały: wiek >70 lat, niski (G3) stopień zróżnicowania raka, kliniczna obecność przerzutów w węzłach chłonnych pachwinowych oraz stopień III i IVA zaawansowania według TNM. W analizie wielocechowej metodą Coksa niezależnymi czynnikami prognostycznymi dla 5-letnich przeżyć były: wiek chorych, stan kliniczny węzłów chłonnych pachwinowych oraz zaawansowanie raka sromu wg TNM.

12

Doświadczenie własne w leczeniu przetok okołodbytniczych w latach 2006-2009

63%

Waniczek D. A. , Zapotoczny S. , Rudzki M. K. , Kamiński T. , Buda K. K. , Adamczyk T. , Gawłowicz M. , Arendt J.

Journal of Ecology and Health

|

2012

|

tom R. 16, nr 1

35-39

PL

Praca poświęcona jest przedstawieniu własnych doświadczeń w leczeniu przetok okołoodbytniczych w Katedrze i Oddziale Klinicznym Chirurgii Ogólnej i Gastroenterologicznej ŚUM w Bytomiu w latach 2006-2009. Prezentowane są w niej trudności w leczeniu przetok, wielość ich postaci, stosowane zabiegi operacyjne, przyczyny niepowodzeń w leczeniu chirurgicznym przetok oraz czynniki decydujące o powodzeniu leczenia. Wyniki oparte są na analizie 56 operacji przetok okołoodbytniczych u 45 mężczyzn w wieku średnio 49,98(+/-14,5) lat i 11 kobiet średnia wieku 50,28(+/-13,51) lat. Z grupy wyłączono chorych leczonych z powodu przetok okołoodbytniczych w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna (3 osoby).

EN

The paper presents the author's experience in the treatment of anal fistulas at the Faculty and Clinical Department of General and Gastroenterological Surgery, Silesian University of Medicine in Bytom during the years 2006-2009. The following problems are presented: difficulties in treating fistulas, the multiplicity of their forms, the surgical procedures performed, the main causes of failures in surgical treatments and the factors determining success in treatment. The results are based on the analysis of 56 operations of anal fistulas performed on 45 men at the mean age of 49.98 (+/-14,5) years and 11 women, at the mean age of 50.28 (+/-13.51) years. Three patients were excluded from the group due to anal fistulas that resulted in the course of Crohn's disease.

13

Porównanie pobudliwości nerwowo-mięśniowej przed i po zabiegu odbarczenia nerwu pośrodkowego na poziomie nadgarstka

63%

Georgiew F. , Maciejczak A. , Florek J.

Medical Review

|

2013

|

nr 4

461–473

PL

Wstęp. Najskuteczniejszą formą leczenia ZKN jest zabieg operacyjny. Daje on pacjentowi natychmiastową i, co najważniejsze, długotrwałą poprawę, a nawet całkowite ustąpienie charakterystycznych i uciążliwych objawów towarzyszących temu zespołowi. Jedną z metod pozwalającą na monitorowanie przebiegu procesu reinerwacji i rehabilitacji po urazach nerwów obwodowych jest wykreślenie krzywej i/t. Celem pracy była próba odpowiedzi na pytanie czy krzywa i/t jest wystarczająco czułą metodą do oceny zmian pobudliwości nerwowo-mięśniowej u pacjentów leczonych z powodu z ZKN? Materiał i metoda badań. Badaniami objęto 88 chorych (107 rąk): 70 kobiet (86 rąk) i 18 mężczyzn (21 rąk) w wieku pomiędzy 25 a 77 rokiem życia (średnio 54,4 lata). Wyniki. Leczenie operacyjne połączone z wczesną pooperacyjną rehabilitacją dało statystycznie znamienną poprawę: subiektywnej oceny nasilenia dolegliwości, stanu funkcjonalnego ręki oraz wartości parametrów elektrodiagnostycznych, tj. natężenia prądu dla impulsów trójkątnych o czasie trwania 100 ms, chronaksji, ilorazu akomodacji. Wnioski. Zmiany kształtu krzywej i/t u pacjentów z ZKN poddanych leczeniu operacyjnemu są nieznaczne. Zmiany kształtu krzywej i/t są związane ze zmianami tylko dwóch parametrów: chronaksji oraz natężenia prądu ocenianego dla impulsów trójkątnych o czasie trwania 100 ms. Iloraz akomodacji jest przydatnym parametrem, który może posłużyć do „uchwycenia” zmian pobudliwości nerwowo-mięśniowej po zastosowanym leczeniu. U pacjentów z łagodnym ZKN istnieje potrzeba rozszerzenia schematu badania o ocenę pobudliwości czuciowej. Istnieje wysoka korelacja pomiędzy zmianami wartości ilorazu akomodacji a subiektywnymi zmianami stanu funkcjonalnego u pacjentów z ciężkim ZKN.

EN

Introduction. According to literature surgical decompression is believed the most effective aspect of the management of carpal tunnel syndrome. It results in immediate relief of strenuous symptoms of this entity. This in turn enables operated patients return to normal functioning including everyday life and occupational activity. Material and method. The aim of this article is comparing the outcome of nervous – muscular agitation before and after carpal tunnel release obtained through the use of the i/t curve. The study group included 88 patients (107 upper limbs): 70 females (86 hands) and 18 males (21 hands) aged 25 to 77 years (average 54,4 years). Results. Statistically significant improvement was noted in following clinical aspects of CTS: subjective complaints (Levine scores), functional dexterity of affected hand (Levine scores), value of nervous – muscular agitation obtained through the use of the triangular impulse timp 100 ms, chronotaxy, accommodation quotient. Conclusion. Changes in the shape of the i/t curve in patients with CTS after surgical treatment are slight. Differences between pre and postoperative treatment are present in the values of nervous – muscular agitation obtained through the use of the triangular impulse timp 100 ms and chronaxy. Accommodation quotient is a valuable parameter which can be used to ‘record’ changes in neuromuscular excitation after applied treatment. The extension of the test using the i/t curve to include the analysis of sensor excitability can help especially in patient with mild CTS. There are high correlation among changes of value of accommodation quotient and the subjective changes of functional state at patients with severe carpal tunnel syndrome.

14

Urazy w obrębie stawu skokowego. Diagnostyka, profilaktyka, leczenie operacyjne

63%

Pedrycz A. , Frąckiewicz M. , Cichacz B. , Siermontowski P.

Polish Hyperbaric Research

|

2014

|

tom nr 4(49)

51--58

PL

Urazy stawu skokowego należą do najpowszechniejszych. Najbardziej narażeni na nie są piłkarze nożni, baseballiści, koszykarze, siatkarze, gimnastycy, rugbiści. Najczęstszymi urazami stawu skokowego są jego skręcenia. Większość z nich nie jest poważna ale bardziej zaawansowane prowadzą do długiego unieruchomienia, intensywnej rehabilitacji i nie zawsze odzyskiwana jest pełna sprawność. Celem niniejszej pracy było opisanie na podstawie dostępnej literatury i doświadczenia własnego autorów, urazów stawu skokowo-goleniowego jak również charakterystyka postępowania diagnostycznego i prewencyjnego. W diagnostyce urazów stawu skokowego pomocne są badania i testy kliniczne. Urazy skrętne leczone są zazwyczaj pełnym odciążeniem chorej kończyny oraz odpoczynkiem, zimnymi okładami, uciskiem i podniesieniem kończyny. W przypadku złamań o leczeniu operacyjnym decyduje stabilność złamania. Wczesne uruchamianie pacjenta po zabiegu przyspiesza jego powrót do aktywności fizycznej, redukuje ryzyko powtórnych urazów oraz przyspiesza procesy gojenia tkanek. Wielu urazów sportowych można uniknąć poprzez świadomy nadzór, przestrzegane zasady, odzież i sprzęt ochronny oraz właściwy trening.

EN

The incidence of ankle injuries is extremely high. Football, baseball, basketball, volleyball and rugby players as well as gymnasts are most exposed to them. The most common ankle injuries are sprains. The majority of them are not severe albeit the severe ones lead to long-term immobilization, intensive rehabilitation and can be associated with incomplete recovery. The aim of the present paper was to describe injuries of the tarsotibial joint and to characterize diagnostic and preventive management based on the available literature and our experiences. Clinical examinations and tests are useful for the diagnosis of ankle injuries. Sprains are generally treated with full limb support, rest, cold poultices and elevation of the affected limb. In factures, surgical treatment depends on their stability. Early ambulation after surgery hastens the return to physical activity, reduces the risk of re-fractures and accelerates tissue healing. Many sports injuries can be avoided the activities are deliberately supervised, rules followed, protective clothes and equipment as well as proper training used.

15

Rak szyjki macicy – czy zawsze chirurgia?

63%

Dariusz S. , Magdalena M. M. , Katarzyna S. , Sylwia F.-Ż. , Paweł P. , Stefan S.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

tom 10

|

nr 2

141-149

EN

Worldwide, cervical cancer is the second most common genital malignancy in the females. Estimated number of women affected therewith reaches 1.4 million. In Poland, cervical cancer is the fourth most common cancer, preceded by breast cancer, lung cancer and endometrial cancer, and the fifth most common cause of cancer-related mortality. Cervical cancer usually affects women aged 45-59. Current standards of treatment of cervical cancer include surgery (still the basic modality at stages 0, IA, IB and IIA), radiotherapy, chemotherapy and radiochemotherapy, which are implemented at stages IB-IVB. Surgical treatment of cervical cancer patients is classified as follows: primary treatment, treatment of coexisting genital conditions prior to planned radiochemotherapy, treatment of recurrent cervical cancer and palliative treatment. Low efficacy of radiotherapy and chemotherapy as the sole treatment modalities in cervical cancer resulted in increased interest in radiochemotherapy, i.e. a technique combining radiation with cytotoxic drugs. Randomized trials revealed an improvement of 3-years’ survival by 10-18% and the drug used most often was cisplatin administered alone or combined with a 96-hours’ infusion of fluorouracil. Cervical cancer is currently considered one of the tumors, where multimodal treatment is a therapeutic standard.

PL

W skali świata rak szyjki macicy jest drugim co do częstości występowania nowotworem narządów płciowych u kobiet. Szacuje się, że liczba kobiet chorych na raka szyjki macicy na świecie sięga 1,4 miliona. W Polsce rak szyjki macicy zajmuje czwarte miejsce – po raku sutka, płuc i endometrium – oraz piąte miejsce jako przyczyna zgonów wśród kobiet z powodu nowotworów złośliwych. Rak szyjki macicy najczęściej rozwija się u kobiet pomiędzy 45. a 59. rokiem życia. Współczesne standardy leczenia raka szyjki macicy obejmują: leczenie chirurgiczne, które wciąż jest podstawą w stopniu 0, IA, IB, IIA, radioterapię, chemioterapię oraz radiochemioterapię, które stosuje się w stopniach od IB do IVB. Leczenie chirurgiczne u chorych z rakiem szyjki macicy dzieli się na następujące typy: leczenie pierwotne, leczenie współistniejących patologii narządów płciowych przed planowaną radiochemioterapią, leczenie nawrotów raka szyjki macicy i leczenie paliatywne. Niska skuteczność radioterapii i chemioterapii stosowanych samodzielnie w raku szyjki macicy spowodowała wzrost zainteresowania radiochemioterapią, czyli metodą łączącą leczenie promieniami i lekami cytotoksycznymi. W badaniach randomizowanych stwierdzono poprawę 3-letniego przeżycia o 10-18%, a lekiem najczęściej stosowanym jest cisplatyna podawana oddzielnie lub w skojarzeniu z 96-godzinnym wlewem fluorouracylu. Rak szyjki macicy należy obecnie do nowotworów, w których leczenie skojarzone stanowi standard terapeutyczny.

16

Charakterystyka leków przeciwwymiotnych stosowanych u pacjentów w trakcie leczenia cytostatycznego z powodu choroby nowotworowej ze szczególnym uwzględnieniem preparatu aprepitant

63%

Nalewczyńska A. , Winiarek J.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

tom 9

|

nr 1

26-37

EN

Nausea and vomiting are symptoms occurring in 70% of patients treated for late-stage cancer, exerting a tremendous impact on their quality of life and everyday activity. Severity of nausea and vomiting depends on the following factors: type and dose of cytostatic agent, treatment protocol and way of administration, as well as on the patient’s age, gender and alcohol abuse. Novel antiemetic drugs include EMEND, containing aprepitant as active substance. It acts by blocking neurokinin 1 receptor (NK1). In vivo, NK1 receptor is activated by binding substance P, which results in feeling of nausea and vomiting. EMEND blocks this reaction by preventing binding of substance P to the NK1 receptor. Furthermore, this agent does not show any affinity to serotonin-, dopamine- or corticosteroid-associated receptors. In spite of a noticeable progress in cancer chemotherapy, no worthwhile improvement has been obtained in the treatment of nausea and vomiting – well known adverse effects of cytostatics, considerably compromising the patients’ quality of life. Therefore, in 2009, representatives of two scientific societies – the European Society for Medical Oncology (ESMO) and the Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – have met in Perugia, Italy, in order to develop a consensus concerning preventive and therapeutic management in this group of patients. This meeting has produced recommendations for prevention and treatment of chemotherapy-associated nausea and vomiting. These guidelines, depending on goal of prevention, are presented in the paper.

PL

Nudności i wymioty to objawy występujące u 70% leczonych pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, mające ogromny wpływ na ich jakość życia i codzienną aktywność. Nasilenie nudności i wymiotów zależy od następujących czynników: rodzaju chemioterapeutyku, dawki leku, programu leczenia oraz drogi podania leku, a także od wieku, płci, nadużywania alkoholu. Do nowych leków przeciwwymiotnych należy EMEND, którego substancją czynną jest aprepitant. Charakteryzuje się on działaniem antagonistycznym do receptora neurokininy 1 (NK1). In vivo receptor NK1 jest pobudzany przez połączenie z substancją P i to związanie powoduje wystąpienie uczucia nudności oraz wymioty. EMEND, wykazując działanie blokujące tę reakcję, uniemożliwia przyłączenie się substancji P do receptora NK1. Jednocześnie aprepitant nie wykazuje powinowactwa do receptora serotoninowego, dopaminowego ani dla kortykosteroidów. Pomimo ogromnego rozwoju w zakresie leczenia chemioterapeutycznego chorych na nowotwory złośliwe nie dokonał się znaczny postęp w zakresie leczenia nudności i wymiotów – objawów niepożądanych leczenia cytostatykami istotnie obniżających jakość życia pacjentów. Z tego względu w roku 2009 przedstawiciele dwóch towarzystw naukowych – European Society for Medical Oncology (ESMO) oraz Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – spotkali się w Perugii w celu wypracowania konsensusu w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. W trakcie spotkania doprowadzono do przedstawienia zaleceń w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. Zalecenia te w zależności od celu profilaktyki przedstawiono w poniższym tekście.

17

Ocena skuteczności różnych metod leczenia odpływów pęcherzowo-moczowodowych III-V stopnia – doświadczenia własne

63%

Jobs K. , Jung A. , Jurkiewicz B. , Bochniewska V. , Kalin K. , Zieniuk E.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

tom 6

|

nr 3

218-223

EN

Vesicoureteral reflux (VUR) is the phenomenon of retrograde urine flow from the bladder towards the kidney. The term is in use from the end of XIX century, nevertheless reasons of its formation and treatment modalities are still discussed. We still do not have treatment standard as well. Aggressive methods are nowadays less popular and we can find in the literature opinions about lack of advantage from VUR surgical treatment. What’s more some authors have doubts if we should use any treatment at all. The aim of the study is retrospective analysis of results of three treatment methods in grade III-V VUR in terms of reflux disappearance. We analysed 68 children treated in our centre between 2005-2008. Three methods are compared: conservative by which we mean antibiotic prophylaxis, endoscopic and open surgery. Forty patients were treated conservatively, 16 by endoscopic injection and 12 by open surgery. At the beginning of treatment and at the end of observation period all children had correct renal function and normal blood pressure. Mean observation time was 18 months. Improvement, by which we understand VUR disappearance or reducing it to I grade, we do not observed in 14% of conservatively treated and 8% of endoscopic treated patients. In all children treated by open surgery improvement was achieved. Although the differences are statistically significant, it is worth of notice that there were so many conservatively treated children, in which improvement of VUR was obtained.

PL

Termin odpływ pęcherzowo-moczowodowy (OPM) oznacza zjawisko cofania się moczu z pęcherza do moczowodu. Mimo że pojęcia OPM używa się od końca XIX wieku, nadal dyskutuje się nad przyczyną powstania tego zjawiska oraz najwłaściwszymi metodami leczenia. Do tej pory nie został opracowany standard postępowania. Agresywne niegdyś podejście do leczenia ulega zmianie i ostatnio pojawiły się w piśmiennictwie głosy na temat braku korzyści stosowania metod zabiegowych. Co więcej, dyskutuje się nawet nad tym, czy warto wdrażać jakiekolwiek postępowanie. Celem pracy jest retrospektywna analiza wpływu metody postępowania na ustępowanie odpływów pęcherzowo-moczowodowych III-V stopnia u leczonych w naszym ośrodku dzieci. Analiza obejmuje 68 pacjentów pozostających pod opieką ośrodka w latach 2005-2008. Porównywane są trzy metody leczenia: operacyjne, endoskopowe oraz postępowanie zachowawcze, przez które rozumiano stosowanie profilaktyki przeciwbakteryjnej dla utrzymania jałowości moczu. Do leczenia zachowawczego zakwalifikowano 40, do leczenia endoskopowego 16, a do leczenia operacyjnego 12 dzieci. W momencie zakwalifikowania do leczenia i w końcowym okresie obserwacji wszyscy badani mieli prawidłową czynność nerek i prawidłowe ciśnienie tętnicze. Średni okres obserwacji wynosił 18 miesięcy. Poprawy, przez którą rozumiano ustąpienie lub zmniejszenie stopnia odpływu do I, nie uzyskano u 14% pacjentów leczonych zachowawczo i 8% leczonych endoskopowo. Obserwowano ją natomiast u wszystkich leczonych operacyjnie. Chociaż różnice te są statystycznie znamienne, zwraca uwagę duża liczba dzieci z wysokim stopniem odpływu, u których poprawa nastąpiła bez interwencji zabiegowej.

18

Korekcje zniekształceń kończyn dolnych u chorych z dysplazjami kostnymi z zastosowaniem stabilizatorów zewnętrznych / Lower limb deformities treatment with external fixators in patients with bone dysplasias

63%

Koczewski P. , Shadi M.

Advances in Rehabilitation

|

2011

|

tom 25

|

nr 1

5-9

EN

Introduction. Multiplane axial deformities, leg length discrepancy and body disproportion are most common deformities in skeletal dysplasias patients. All of these pathologies are good indication for external Þ xation treatment with use both monolateral and circular frames. Aim of the study is to analyze results of bone deformities treatment with external fixation in patients with bone dysplasias. Material and methods. Material consists of 25 patients with different types of bone dysplasias (Ollier disease - 10, Blount disease - 7, vitamin-D resistant rickets - 2, Elis van Creveld syndrome - 2 and other - 4). Total number of 45 bone segments were treated (30 tibias, 15 femurs). Age at the beginning of treatment ranged from 7 to 20 years (mean 13,5). The main indication for treatment was axial deformity in 39 segments and LLD in 31. Mean value of deformity was 18° ranged from 8 to 43. In 6 patients short stature was additional indication for surgical treatment. Follow up ranged from 6 months to 10 years (mean 4 years, 8 months). All patients were divided into two groups according to etiology: 1. - Ollier disease, 2. other bone dysplasias. Results. Complete axial correction was achieved in all treated segments. In segments with shortening mean 5,4cm lengthening was achieved (ranged from 3 to 9). Lengthening index ranged from 1,0 to 2,2 cm/month (mean 1,43) and was statistically different in groups: 1. - 1,28 and 2. - 1,68 month/cm. Conclusions. Ilizarov distraction method is save and effective treatment of deformity correction in bone dysplasias with low rate of complications. It allows simultaneous multilevel corrections. In Ollier patients healing index is lower than in other types of bone dysplasias.

19

Leczenie chirurgiczne torbieli rzekomych trzustki – doświadczenia własne

63%

Zakościelny A. , Ćwik G. , Wallner G.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

tom 10

|

nr 2

190-199

EN

Introduction: Pancreatic pseudocysts are frequent complications after acute and chronic pancreatitis. They are diagnosed in 6–18% of patients with the history of acute pancreatitis and in 20–40% cases with chronic pancreatitis. The aim of the study was to analyse early results of surgical treatment of pancreatic acute and chronic pseudocysts based on our experience. Material and methods: The retrospective analysis was based on early results of surgical treatment of 46 patients aged between 20 and 78 (33 males and 13 females) who underwent treatment of acute (n = 26) and chronic (n = 20) pancreatic pseudocysts from November 2005 to July 2011 at the Second Department of General and Gastrointestinal Surgery and Surgical Oncology of the Alimentary Tract in Lublin. Results: The choice of a surgical method of treatment depended on the size, localisation, thickness of pseudocystic wall and changes in the main pancreatic duct. We used the following surgical methods: cystogastrostomy (Jurasz procedure) was conducted in 22 patients (47.8%), Roux-en-Y cystojejunostomy was performed in 19 cases (41.3%), complete excision of the pseudocyst was possible in two patients (4.3%) and cystoduodenostomy – in one case (2.1%). Also, in single cases external drainage (2.1%) and cystopancreaticojejunostomy of Puestow (2.1%) were applied. Forty-four patients (95.6%) were cured. Early postoperative complications were observed in 2 patients (4.4%). Two reoperations (4.4%) were required. Early postoperative mortality was 0%. Conclusions: Classic internal drainage procedures, known since the 19th century, are still effective methods of treatment in acute and chronic pancreatic pseudocysts.

PL

Wprowadzenie: Torbiele rzekome trzustki stanowią częste powikłania ostrego oraz przewlekłego zapalenia trzustki. Rozpoznawane są u 6–18% pacjentów diagnozowanych z powodu przebytego ostrego zapalenia trzustki oraz u 20–40% diagnozowanych z powodu przewlekłego zapalenia tego narządu. Celem pracy jest retrospektywna analiza wczesnych wyników leczenia chirurgicznego ostrych i przewlekłych torbieli rzekomych trzustki na podstawie własnego materiału. Materiał i metody: Analizę przeprowadzono, opierając się na retrospektywnej ocenie wczesnych wyników leczenia chirurgicznego 46 pacjentów w wieku 20–78 lat (33 mężczyzn oraz 13 kobiet) leczonych z powodu torbieli ostrych (n = 26) oraz torbieli przewlekłych trzustki (n = 20) od listopada 2005 do lipca 2011 roku w II Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Nowotworów Układu Pokarmowego w Lublinie. Wyniki: Wybór metody operacyjnej uzależniony był od wielkości, lokalizacji i grubości ściany torbieli oraz obecności zmian w obrębie przewodu Wirsunga. Zastosowano następujące metody leczenia chirurgicznego: cystogastrostomię sposobem Jurasza – u 22 chorych (47,8%), cystojejunostomię sposobem Roux-en-Y – u 19 (41,3%), wyłuszczenie torbieli – u 2 (4,3%), zespolenie torbieli z dwunastnicą – cystoduodenostomię – u 1 pacjenta (2,1%); również w pojedynczych przypadkach wykonano drenaż zewnętrzny (2,1%) oraz pankreatojejunostomię sposobem Puestowa (2,1%). Wyleczenie uzyskano u 44 operowanych (95,6%). Wczesne powikłania pooperacyjne zaobserwowano u 2 chorych (4,4%). Wykonano 2 reoperacje (4,4%). Wczesna śmiertelność pooperacyjna wynosiła 0%. Wnioski: Klasyczne zabiegi drenażu wewnętrznego, znane od XIX wieku, są w dalszym ciągu skutecznymi metodami leczenia ostrych oraz przewlekłych torbieli rzekomych trzustki.

20

Urazy nerek – leczenie

63%

Ząbkowski T. , Skiba R. , Grabińska A. , Maliborski A. , Syryło T. , Zieliński H.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

tom 9

|

nr 3

267-271

EN

The anatomical structure of urogenital system contributes to high risk of mechanical injuries. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work. The authors present the medical and surgical treatment after renal injuries. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The most of renal injuries involves the medical treatment. However, it is often needed the surgical intervention. The indications for surgical treatment are haemodynamic instability, necessity of surgical verification of concomitant injuries, expanding or throbbing perirenal haematoma confirmed in laparotomy, grade 5 injury. The patients with the serious renal injury should undertake necessary medical examinations to determine a range of injury and to undertake the appropriate treatment. Furthermore, the longterm medical controls are recommended. The contemporary treatment’s approaches, especially AAST scale, are going to medical treatment of blunt renal injuries. The injuries of 1–3 grade are usually treated conservatively and in case of grade 4 and 5, a surgical procedure is needed. Conservative treatment of grade 1–3 injuries does not relate to a risk of late complications. The renal-vascular injuries of 5 grade are treated as an absolute indication for exploratory surgery.

PL

Budowa anatomiczna układu moczowo-płciowego naraża go na liczne urazy mechaniczne. Grupę szczególnie wysokiego ryzyka stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy. Autorzy omawiają postępowanie zachowawcze i operacyjne po urazach nerek. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Choć w przeważającej liczbie przypadków urazy nerek są leczone zachowawczo, dość często konieczna jest interwencja chirurgiczna. Wskazaniami do leczenia operacyjnego są: hemodynamiczna niestabilność, konieczność weryfikacji operacyjnej urazów towarzyszących, powiększający się lub pulsujący okołonerkowy krwiak stwierdzony podczas laparotomii, V stopień urazu. Pacjenci z poważnym urazem nerki powinni być poddawani niezbędnym badaniom kontrolnym w celu określenia zakresu urazu i wprowadzenia stosownego leczenia. Ponadto zaleca się im podjęcie kontroli długoterminowych. Współczesne algorytmy postępowania, zwłaszcza skala AAST, preferują zachowawcze leczenie tępych urazów nerek. Urazy I–III stopnia leczone są zwykle zachowawczo, w przypadku urazów IV i V stopnia wymagana jest eksploracja chirurgiczna. Leczenie zachowawcze urazów I–III stopnia nie niesie ze sobą ryzyka późnych powikłań. Urazy nerkowo-naczyniowe V stopnia są traktowane jako absolutne wskazanie do leczenia chirurgicznego.